Uitgelicht: Meilenwerk

Ten dele museum, ten dele een autoshow, ten dele een werkplaats: het briljante Berlijnse concept Meilenwerk is de beste supercargarage ter wereld.

 

Geen schrijver of dichter heeft ooit voorzien dat het paradijs zich zou kunnen bevinden in een omgebouwde tramremise in een postindustrieel deel van West-Berlijn, maar geloof ons: daar is het wel. Het heet Meilenwerk. Je zou het nooit hebben gevonden tenzij je zou hebben geweten waar je moest zoeken, maar dat wist je niet, dus beschouw dit maar als een superieure TopGear-toptip. Als je binnenkort een weekeindje Berlijn gaat doen, mis deze plek dan niet.

 

Je oogbollen zullen exploderen en je hart zal zo snel slaan dat je ribben er pijn van gaan doen. Je portemonnee zal wellicht ook kreunen, maar dat is het allemaal waard. Wat dit autopretpark precies is? Een garage, eigenlijk. Wellicht een museum. Of misschien allebei. Er is een grote autodealer gevestigd – de Berlijnse vestiging van Ferrari en Maserati – en, opvallend genoeg, een dealerschap voor Riva-boten. Er zijn winkels die zijn gespecialiseerd in alle mogelijke soorten likkebaardend lekkere automotieve memorabilia en parafernalia, er zijn klassieke-autodealers die auto’s verkopen die je nog nooit in het echt hebt gezien, en er zijn gespecialiseerde werkplaatsen voor Duitse, Italiaanse, Franse en Britse auto’s.

 

Er is een autoverhuurbedrijf dat gefinancierd schijnt te zijn door de bekende Duitse rockgroep Rammstein, met een inventaris die al even excentriek is als de nummers van de band (waarover later meer – over de auto’s, dus, niet over die Rammstein-herrie). Er zit een geweldig goede bistro annex restaurant waarvan de keuken wordt bestierd door chefs met ervaring in Michelin-sterrententen. Met andere woorden: het is een aardig dagje uit.

 

De eerste Meilenwerk opende in 2004 en, zoals met alle geweldige ideeën, het idee erachter was in essentie heel eenvoudig. Parkeerplaatsen en –garages zijn doorgaans erg duur in grote steden, en dat is hoe het komt dat wanneer je een parkeergarage binnenstapt in Amsterdam, of Londen, of Berlijn, er altijd wel wat lekkers geparkeerd staat. Wij zetten onze Enzo’s altijd gewoon langs de stoeprand zodat passerende anarchisten en slechte parkeerders er ook plezier van kunnen hebben, en dat is echt niet omdat we de uitbaters van parkeergarages uitbuiters vinden. Echt niet.

 

Maar dat laatste terzijde, is precies dat eerste het idee achter Meilenwerk. Reserveer hier een plaats – voor een redelijke 150 euro per maand – en je auto staat niet alleen veilig, maar hij wordt meteen ook tentoongesteld in een glazen doos, tussen honderden andere auto’s, twee hoog gestapeld. Toegang heb je 24 uur per dag en zeven dagen per week, er hangen overal beveiligingscamera’s en in het hele gebouw wordt de temperatuur gecontroleerd om de perfecte klimatologische omstandigheden te creëren voor de waardevolle bewoners.

 

Het wordt nog beter. Jazeker. Meilenwerks manager, Yvo Konzag, is een heel democratische man. Iedereen mag op bezoek komen, van maandag tot zondag, van 9 tot 5. De entree is gratis. Maar – nog beter – hij doet niet aan de een of andere dubieuze vorm van auto-apartheid, hij is meer geïnteresseerd in interessante auto’s dan in de nieuwste, de grootste of de duurste auto’s. ‘Het idee voor Meilenwerk kwam van een Duitse projectontwikkelaar die een passie heeft voor klassieke auto’s. We zijn geïnteresseerd in alle soorten auto’s, niet louter in exotica. De eerste locatie vonden we puur toevallig, en we proberen sindsdien altijd een historisch gebouw te vinden, een gebouw dat echt een verleden heeft’, zegt Yvo.

 

Onze gids voor vandaag is auto-ontwerper en ondernemer Chris Hrabalek, die tevens de man is achter de nieuwe Lancia Stratos. Chris runt zijn drukke ontwerpbureau vanuit een kantoor in Meilenwerk, en hij stalt hier ook een paar van zijn auto’s. Een leven lang zorgvuldig kopen en verkopen heeft hem een werkelijk zeer mooie collectie opgeleverd. De rozerode Stratos – het originele Bertone-concept – en de turbo-aangedreven Group 5 Stratos-race-auto die je op de foto’s kunt zien, zijn van hem, en twee van zijn Bugatti EB110’s (hij heeft er meer) staan hier ook.

 

‘Automusea zijn meestal levenloze plaatsen’, zegt Chris. ‘Maar dat is een achterhaald concept. Bovendien bevinden ze zich nooit in het centrum van de stad. Dit is een levende locatie, de auto’s komen en gaan. Ik geef je op een briefje dat als je volgende week weer zou komen kijken, 20 procent van de auto’s anders zou zijn. Hier is actie. Mensen laten hier hun auto’s onderhouden. En auto’s worden altijd verhandeld en verkocht, dus het is altijd fascinerend om te zien wat er nu weer staat.’

 

 

Hij maakt geen grap. Vanaf het moment dat je door de gietijzeren hekken rijdt en bij de parkeerplaats buiten belandt, voel je gewoon dat er iets bijzonders te gebeuren staat. Je moet ervan houden, maar oei, wat is het lekker. We zien een Ford Consul coupé uit de jaren zestig, naast een glorieus vergaand stel Citroën HY-busjes. Ergens in een afgelegen hoekje staat een mooi oud geworden Citroën CX GTi uit de jaren tachtig, een DKW (een van de grootouders van Audi, en een van de vier ringen in het Audi-logo) uit de jaren vijftig en, de beste van allemaal, een extreem zeldzame maar lekker frisse Lancia Flaminia Coupé (te koop voor 7.800 euro, beetje werk aan) uit de jaren vijftig.

 

En die staan buiten. Binnen? Daar bevindt zich het paradijs. Een ware schatkist.

 

Die schatkist strekt zich dubbeldeks uit in glazen dozen die de hele lengte van het gebouw overbruggen (dat zelf een waar architectonisch hoogstandje is, en geld kreeg van de Duitse monumentenzorg voor de restauratie). Op de eerste rij staan een Iso Grifo, een Lamborghini Gallardo, een Jaguar XK140 cabriolet, een Corvette Stingray uit de jaren zestig, een Ferrari F355, een Maserati Bora, een Ferrari 599 GTO, een Mercedes 170S, een paar Mercedes 300SL roadsters en een Mercedes 300SL Gullwing, een Maserati Mexico en een Ferrari Enzo.

 

Allemaal bij elkaar, en allemaal smetteloos. Op een rijtje. Daartegenover, als je binnenkomt, staat de verbijsterende collectie die van de Rammstein-huurvloot deel uitmaakt. Verschillende Porsches en Mercedessen SL zijn er te huur, maar de ware aandachttrekkers zijn de zeldzaamheden. We hadden er nooit echt aan gedacht om een rondje Berlijn te doen in een Citroën Mehari, een AMC Pacer, een New Yorkse Checker-taxi, een Glas Goggomobil, een Tatra 603 of, en die is wel helemaal te gek, een Tschaika M13-limousine uit de jaren zestig, dus uit de Koude Oorlog, ja, uit het vergane Sovjet-tijdperk. Maar dat kan dus wel.

 

Dirk Salomon, de verantwoordelijke voor de Rammstein-collectie en een beul van een vent, vertelt ons dat we ‘echt ver van te voren’ hadden moeten reserveren, en zijn hond gromt naar ons, maar hij is fideel genoeg om ons toch even een van de auto’s mee te geven voor een rondje en een foto. Het is een goudkleurige Chevrolet Suburban, en om die in Berlijn rond te rijden, moet je stalen zenuwen hebben. Of om ‘m waar dan ook rond te rijden, behalve misschien in Noordoost-Groningen.

 

De autodealers in Meilenwerk hebben ook al een uiterst eclectisch aanbod. Er staat een gerieflijke Bentley R-Type Continental uit de jaren vijftig waarvan de stoelen zijn bekleed met krokodillenhuid (precies een half miljoen euro). Ernaast staat een Ferrari 400 (die maar 38.900 euro doet).

 

Een Aston Martin Vantage uit de late jaren zeventig staat geparkeerd achter een shooting brake-versie van de über-wigvormige Aston Lagonda uit dezelfde tijd (heb je die ooit gezien? Wij evenmin). Elders zien we een De Tomaso Pantera, een Jaguar XJ 220, een Porsche 911 RS uit 1973, een Ferrari BB 512, een Daytona en een 575 Superamerica en eindeloos veel leuke Mercedessen. Voor een automaniak van een zeker bouwjaar is dit niks minder dan de hemel.

 

Dan maken we een tour langs de specialisten aan de andere kant van het gebouw. Chris zegt dat ze stuk voor stuk voldoen aan de clichés van nationale stereotypes (hij is een bereisde Oostenrijker, dus hij mag het zeggen), en Mauro, die de Italiaanse werkplaats bestiert, maakt die aankondiging meteen waar door een foto van Sophia Loren aan de muur te hebben hangen en te zeggen: ‘Toen ik jonger was, liet ik me voor bijvoorbeeld het vervangen van een koppeling door vrouwen liever in natura betalen dan in geld.’

 

Er staat een vierdeurs Giulia met Carabinieri-logo in zijn werkplaats, naast een verbluffend mooie Maserati 5000 GT Allemano die ergens in de jaren vijftig eigendom was van Hollywood-legende Stewart Granger.

 

Dat zijn geen auto’s die je elke dag ziet. Naast de vestiging in Berlijn zijn er twee dependances: een in Stuttgart, een andere in Düsseldorf. Ga erheen als je de kans krijgt. En mocht je toevallig een project-ontwikkelende autoliefhebber zijn met een grote loods in het centrum van een Nederlandse stad, doe ons dan een plezier? Serieus. Zouden we echt op prijs stellen. Bel ons gerust.