Uitgelicht: Formula Off-Roader

Dit voertuig is de liefdesbaby van een dikke 4×4 en een graafmachine. Formula Off-Road is autosport op z’n IJslands.

 

Ik schreeuw mijn longen uit mijn lijf. Als een kind zit ik te gillen van pure opwinding en angst. De ervaring die ik onderga, doet me trillen door de adrenaline. Het enige wat ik kan uitbrengen, is een beestachtig gebrul en af en toe wat krachttermen. Zojuist ben ik met een haast buitenaardse machine tegen een lavaheuvel opgeracet, met een snelheid waar een dragracer alleen maar van kan dromen. Achter de auto spatte een regen van zwart zand en stenen op, zo groot als meloenen. Wie ooit een gierwagen z’n lading zag lozen, weet hoe het er ongeveer uitzag. Gruis zit overal: in mijn ogen, mond, keel, oren en, heel verrassend, ook in mijn broek. Geen idee hoe het daar komt.

 

Welkom in de wereld van Formula Off-Road, waar het gevaar dubbel en dwars op de loer ligt, wat een extra dimensie geeft aan de spanning die je voelt. De regels van deze klasse zijn verbazingwekkend simpel. De voertuigen moeten een parcours afleggen en daarbij een aantal poorten passeren, echter zonder deze te raken. Alles uiteraard in de snelste tijd.

 

De uitdaging zit ‘m in het feit dat het parcours niet een mooi stuk glad asfalt is, maar een traject met loodrechte hellingen die gevormd zijn uit zwart zand en resten gestolde lava. De auto’s zijn nog het beste te omschrijven als buggy’s, maar dan niet voorzien van een pruttelend Kever-motortje, maar een brute V8 met 800 pk. Op hun speciale banden klauwen de auto’s zich een weg recht omhoog om vervolgens weer honderden meters loodrecht naar beneden te storten. Met de juiste snelheid en techniek kunnen ze over het water rijden. Voor dit soort attracties is YouTube uitgevonden.

 

Als een land in staat is een compleet economisch systeem en het internationale vliegverkeer lam te leggen, kan het niet anders dan dat de auto’s die ze er bouwen heel wat in hun mars hebben. De geweldenaar waarmee ik rijd was ooit een Jeep, maar inmiddels herinnert alleen de neus nog een beetje aan die oorsprong. Er ligt nu een Chevrolet-V8 in met een geschat vermogen van tussen 600 en 800 pk. Niemand weet het zeker. Bovendien kan er kortstondig, bijvoorbeeld op een steile helling, nog een extra dot vermogen worden opgeroepen door een lachgasinjectie. Als beginneling wordt me belet dit ‘appeltje voor de dorst’ aan te spreken en om te voorkomen dat ik dat ‘per ongeluk’ toch doe, worden de flessen waar het spulletje in opgeslagen is uit de auto verwijderd.

 

De drieversnellingsbak, die uit de dragracerij komt, is bestand tegen alle vormen van geweld. Een zijdezacht schakelende bak zou na een keer gas geven de geest geven. De aandrijfassen zijn van het formaatje boomstam, de differentiëlen hebben de doorsnede van een basketbal. De enige vering moet uit de enorme ballonbanden komen. Deze lijken een beetje op de banden die je op pooltrucks ziet. Ze bieden zo weinig flexibiliteit dat zelfs een stuk marmer zachter aanvoelt.

 

Nu we het toch over de banden hebben: in plaats van een standaard profiel hebben ze een soort van schoepen. De typenamen zijn even duidelijk als prachtig. Onder ‘mijn’ auto zitten BiggerDiggers en Super-Scoopers. In stilstand even de wielen verdraaien is onmogelijk. Om de wielen te laten sturen, red je het niet met een simpele stuurbekrachting. Daarom zitten er in de stuurinrichting hydraulische cilinders van een vorkheftruck. De rest van de uitrusting is erg pover. Met de fles lachgas, die maar een paar minuten zijn werk kan doen, een noodstopschakelaar voor de motor en een paar metertjes heb je het wel gehad. Er zitten nog wel wat schakelaartjes, maar hierover krijg ik geen uitleg.

 

Er ontstaat wat onduidelijkheid over mijn zitplaats. Het probleem is dat het kuipje dat voor mij gereserveerd was te klein is. De enige optie is om me met een vijfpuntsgordel vast te sjorren op de kale vloer van de auto. Met een druk op de knop start de V8. Wat ik hoor is een onregelmatig maar oh zo potent gerommel dat je normaal hoort bij zware dragracers.

 

Eigenlijk is het doodeenvoudig. De besturing is absurd licht, al bij de geringste aanraking van het gaspedaal schiet de auto vooruit en de draaicirkel is peanuts. De banden hebben buitengewoon veel grip. Zodra je gewend bent aan het lawaai en de zwavelstank van de omgeving (ik liet er mijn ontbijt door staan) ga je vol vertrouwen op stap. Nu denkt de in-crowd van de IJslandse Formula Off-Road waarschijnlijk dat ik een mietje ben, want de lokale kampioen wordt naast me geïnstalleerd. Hij gebiedt me het gaspedaal dieper in te drukken. Ik moet daarvoor wat voorover leunen en mijn voet zoveel mogelijk naar beneden duwen. Op dat moment ben ik het even kwijt.

 

Een Formule Off-Road auto heeft geen grip op de weg, maar graaft zichzelf door de ondergrond. Hij rijdt niet door de wrijvingsweerstand tussen wegdek en band, maar maakt echt gaten in het pad. In drie seconden zit je van 0 op 100, de top is iets van 160 km/u. Als je een heuvel op rijdt, weet je hoe een mortiergranaat zich moet voelen nadat ie is afgevuurd. Ik zie absoluut niet waar ik naartoe ga, maar mijn gasvoet blijft naar beneden.

 

Sturen is een slecht idee. Als je van richting verandert, loop je de kans dat de auto achterover kiepert. De enige remedie is snelheid houden en dus houd ik het gas erop. Soms blijkt een heuvel een schans voor een luchtdoop. Tijdens zo’n zweefduik kan het gas even los, waardoor je kortstondig geniet van een relatief stille tocht door de lucht. Met een gigantische smak kom je in de werkelijkheid terug. Ik geloof niet dat ik ooit een hardere dreun maakte.

 
Na een uur en twee tankstops is de peut alweer op. Datzelfde geldt voor mezelf. Ook ben ik inmiddels doodsbenauwd geworden. Ten eerste is er het gebrek aan een fatsoenlijke stoel, ten tweede is er tijdens de klap iets niet goed gegaan in mijn lichaam. Het gevolg is dat ik nog een paar dagen bloed in mijn urine heb. Dat was het waard. Als we het over Extreme Drives hebben, denk ik niet dat het gekker wordt.