Autotest

Volvo V40 D4 Geartronic Momentum

Om de markt voor luxe hatchbacks niet geheel aan BMW, Audi en Mercedes te laten, doet Volvo een nieuwe poging om in deze klasse door te breken in de vorm van de Volvo V40 D4 Geartronic Momentum. Dat moet lukken.

Door Redactie TopGear

Gepubliceerd op 23 augustus 2012 om 14:21 uur 1 reacties

TopGear Koningsdagdeal met veel oranjekorting

Maar eerst…

Voordat we dieper ingaan op de nieuwste toevoeging aan het lijstje met priemiejum hatchbacks, allereerst even een vraag: begrijp jij Volvo’s modellengamma nog? Wij niet. Ooit waren er een S40 en een V40, een sedan- en een stationwagenversie van dezelfde middenklasser. Duidelijk. De opvolgers van die auto’s heetten S40 en V50. Oké, kan gebeuren; maar nu komt er dus weer een V40 die niets met deze twee modellen te maken heeft. Noch is hij bedoeld als opvolger van de oude V40, want dat is de V50 namelijk al. Juist ja. Dan heb je ook nog de C30, die inmiddels half bejaard is en eigenlijk ook al in de klasse opereerde waarop de nieuwe V40 z’n pijlen richt. Helaas is die auto er alleen met twee deuren. Anders zou het geen ‘C’ zijn, snap je? Hij heeft de praktische bagageruimte van een eenpersoons kajak. Ondanks de aardige styling heeft de C30 dan ook niet bovengemiddeld veel potten weten te breken. Het is eigenlijk een buitenbeentje, een auto voor liefhebbers. Geen absolute verkooptopper waar de leasemeneren voor in de rij staan.

Aha, dus de V40 is de opvolger van de C30?

Nee, ook dat niet. Beide modellen blijven naast elkaar bestaan, voorlopig althans. Schiet ons maar lek. Misschien streeft Volvo de strategie van mobiele-telefoonfabrikant Samsung na: zó veel verschillende maar vergelijkbare modellen aanbieden dat klanten zich in opperste staat van verwarring de duurste laten aansmeren. In dat geval verwachten we op korte termijn een V30, S20, C40 en S56i Ace Tab Mini III Y.

Goed, we laten de naamvoering en bijbehorende marketinghel even links liggen en concentreren ons op de auto zelf. Wees het gerust met ons oneens, maar wij stellen: deze Volvo V40 D4 Geartronic Momentum oogt bij de eerste aanblik al spannender dan alle Volvo’s van het afgelopen decennium bij elkaar. Hij is laag, langgerekt en sleek. Zijn neus oogt breed en imposant, z’n achterkant stijlvol en gewaagd. Simpele designgeintjes zoals de P1800-knik op de flank schreeuwen niet om aandacht, maar voegen wel iets chics en unieks toe.

We vinden het een schitterende auto

Na het aangapen van de buitenkant maakt het interieur de verwachtingen waar. Het is een stuk ruimer en praktischer dan dat van de C30, strak en zakelijk volgens de Volvo-traditie, maar voorzien van een paar prachtige details. De binnenspiegel bijvoorbeeld, die smaakvol is vormgegeven met een geïntegreerd kompasje en zonder zwarte rand (‘echt zo’n onderdeel waar in de loop der jaren alle creativiteit uit was verdwenen’, aldus een woordvoerder van Volvo. Amen). Ook de volledig digitale tellers mogen er zijn: je kunt ze in drie verschillende thema’s bekijken, waarbij de functies ook veranderen. Zo prijkt er in de Performance-modus een grote toerenteller voor je neus, en verschijnt er in de Eco-stand een extra makkelijk afleesbare verbruiksmeter en een beloningssymbooltje voor zuinig opa-gedrag. Slim en mooi.

Er is niet lang over nagedacht

Helaas zet deze trend zich niet overal binnenin de V40 voort. Zo spotten we op de middenconsole nog steeds dezelfde knoppenregen die Volvo al jaren hanteert. De bediening van radio, navigatie, telefoon, airco én veiligheidssystemen geschiedt op een oppervlakte zo groot als je hand, laag op het dashboard, deels verstopt achter de pook. We zouden toch denken dat een van de ontwikkelaars bij Volvo op een dag luidkeels zou kuchen en verklaren dat ze de concurrentie hiermee niet bepaald het vuur aan de schenen leggen. Wil je daarentegen de sterkte van de stuurbekrachtiging instellen? Dat is iets wat bij andere merken veelal met een makkelijk te vinden knop gebeurt. Bij Volvo moet je dan juist gaan graven in de boordcomputer. Heb je dan eindelijk het submenu van het submenu ontdekt waar je moet zijn, dan blijkt dat je alleen een andere modus kunt selecteren als de auto stilstaat. En dan bedoelen we volledig stil, niet langzaam kruipend voor een verkeerslicht.

Ook al werkt het vooral averechts, dit soort subtiele recalcitrantie komt natuurlijk voort uit dé grote Volvo-troef: veiligheid. Zoals je mag verwachten is dat bij de V40 volop vertegenwoordigd. Zo zijn er talloze elektronische systemen die erop uit zijn om jouw input als bestuurder uiteindelijk compleet overbodig te maken. Het city safety-waakhondje begon bij ons alweer luid te piepen en met rode lichten te knipperen toen we een geparkeerde vrachtwagen voorbij wilden rijden. Het is misschien zonde van alle tijd, geld en moeite die erin is gaan zitten, maar zolang zulke technologieën niet voor de volle 100 procent feilloos werken, willen we er niets van weten. Om gevaarlijke schrikreacties en het al te dicht naderen van het kookpunt van ons bloed te voorkomen. ‘De stijfheid van de carrosserie is opmerkelijk: er wordt nauwelijks geheld, gerold of gewrongen’

Genoeg gezeurd

Als je je aan zulke dingen ergert, kun je ze ook gewoon uitzetten en er afblijven. Wel erg nuttig, innovatief en geïnspireerd is iets wat we nog niet eerder op een auto tegenkwamen: een airbag aan de buitenkant. Dit is niet door ons verzonnen. Het is zelfs geen grap.

De motorkap van de Volvo V40 D4 Geartronic Momentum springt een stuk omhoog om de klap te dempen wanneer er een voetganger op belandt. Dat is op zich niets nieuws, maar vervolgens verschijnt er voor de voorruit in een paar milliseconden een grote witte plofzak die het hoofd van de ongelukkige oversteker behoedt voor een harde landing. We hopen voor de bestuurder van de V40 dat ie tegen die tijd wel bijna stilstaat, want vooruit kijken kun je vanaf dat moment vergeten. Maar dat was met een verbrijzelde voorruit natuurlijk niet anders. Deze nieuwe buitenairbag is niet alleen erg fijn voor spelende kinderen en suffe voetgangers; het is ook goed nieuws voor alle mensen die wél uit hun doppen kijken. Want dankzij dit stukje vernuft stond het de ontwerpers vrij om de Volvo V40 D4 Geartronic Momentum een lagere neus en daarmee een sierlijker silhouet mee te geven. Twee vliegen in een, eh, klap. Vorm én functie. Dat is nog eens intelligent auto’s bouwen. Wat nu als je nu eens niet de mooie lijnen staat te bewonderen of voetgangers aan het aantikken bent? Ofwel: rijdt het ook een beetje? We benaderden de V40 zonder op een al te dynamisch weggedrag te hopen. Ook verwachtten we iets wat kon wedijveren met de Golfjes en Astra’s van deze wereld, maar zeker geen nieuwe maatstaven zou zetten

We werden heel prettig verrast

Om te beginnen: de Volvo V40 D4 Geartronic Momentum nodigt niet erg uit tot hard rijden. Hij weet je vooral te doen ontspannen. Het is een volslagen gemoedelijke auto. Besluit je echter om ‘m eens hardhandig door een bocht te smijten, dan trakteert ie je op een onverwachte dosis responsiviteit en grip. Als een vredig slapende hond die een bal naar z’n hoofd krijgt, leeft ie plotseling op.

Zelfs in de korte haarspeldbochten die we op de Noord-Italiaanse testroute voor onze wielen krijgen, is de V40 geen moment onderstuurd. Alleen bij flink aandringen (ongegeneerd hoge snelheid en bruusk aan het stuur rukkend de bocht in denderen) wil de Volvo V40 D4 Geartronic Momentum over z’n voorwielen wegschuiven. De stijfheid van het geheel is opmerkelijk: er wordt nauwelijks geheld, gerold of gewrongen. Het is simpelweg een ontzettend fijne auto om mee te sturen.

V40 + sportonderstel

Later op de dag proberen we ook nog een Volvo V40 D4 Geartronic Momentum met sportonderstel, maar die optie lijkt ons weggegooid geld. De standaard vering en demping is al dusdanig dik in orde dat we die altijd zouden kiezen, ook omdat de sportversie je bovenal een stuk harder door elkaar schudt. Nergens voor nodig. We rijden met de D4-uitvoering, de sterkste turbodiesel. Ondanks wat z’n naam doet vermoeden (nog zoiets verwarrends: waar de cijfers vroeger voor het aantal cilinders stonden, is dit nu niet meer zo), hebben we hier te maken met een uitstervend ras: een echte vijfcilinder. Er zijn ook nog een iets minder sterke D3 en een T5 benzine. Maar, Volvo heeft toegezegd deze snoepjes van motoren voorlopig te blijven leveren. Toch ligt het in de lijn der verwachting dat ze ergens de komende jaren het veld moeten ruimen. Dit in verband met emissie-eisen, en omdat de sterke en brandschone viercilinders, zoals de bijzonder zuinige D2, nu al verbluffend goed zijn.

Het is niet de beste, maar zeker niet de slechtste

Geniet van de D4 nu het nog kan. De motor is oersterk, stil en geciviliseerd, heerlijk veerkrachtig en desgewenst nog behoorlijk zuinig ook. In onze optiek wordt een aantal van zijn voordelen teniet gedaan door de Geartronic-transmissie. Hoewel het een conventionele automaat is, dus geen bak met dubbele koppeling, reageert ie vanuit stilstand erg traag. Explosief wegrijden is er niet bij, en dat is nu juist wat zo’n pk-beul als de D4 zo goed zou moeten kunnen. Om het helemaal een vreemde aangelegenheid te maken, biedt Volvo zo’n beetje als enige fabrikant in het universum nog altijd geen flippers achter het stuur. Ach, je kent ons waterdichte advies inmiddels: in een vlotte auto van dit formaat kies je gewoon een handgeschakelde bak. Daarmee scoor je in Nederland nog 20 procent bijtelling ook. Z’n kleine onvolkomenheden ten spijt hebben we genoten van de V40. Hij is bijzonder en verfrissend, en dat valt van verschillende concurrenten niet te zeggen. Met dit uiterlijk en deze fijne motoren, plus de bijbehorende Volvo-kwaliteit en een acceptabele prijsstelling, kunnen we ons nauwelijks voorstellen dat ie het niet bijzonder goed gaat doen.