Autotest: Bentley Continental Flying Spur Speed

Ken je de Continental Flying Spur nog? Je weet wel, die uitgetrokken Continental GT. Hij is er nu ook met extra spierballen.

 

Er is iets vreemd aan de hand met de recent gefacelifte Bentley Continental Flying Spur. Het statige Engelse merk geeft hoog op over de meer verfijnde afwerking, de betere wegligging en vooral ook over het lagere verbruik en de gunstiger co2-uitstoot. Allemaal mooi en prachtig. Maar tegelijkertijd komen ze met de Flying Spur Speed. Hij onderging dezelfde behandeling die de Continental GT kreeg bij zijn verjongingskuur. Bij de GT is het Speed-pakket een dure manier om het allerbeste uit je Continental te halen en dat past ook bij het karakter van de auto. Het is een GT, maar wel met een vleugje sportauto. Juist dat laatste element moet de Flying Spur ontberen. Het is een limousine en een grote ook. Een stel keramische remmen brengt daar geen verandering in.

 

Even de algemene zaken. De Flying Spur was altijd al een verfijnde automobiel, maar Bentley voelde de hete adem van enkele concurrenten in zijn nek. Lexus kwam heel dichtbij met de LS, BMW’s nieuwe 7-serie lijkt ook heel aardig deze chique Engelsman te evenaren. Het is opvallend hoeveel nadruk Bentley op het lage geluidsniveau in de auto legt. Hij zou fluisterstil zijn. Kennelijk was de voorganger niet goed genoeg. Tussen de dubbele ruiten werd een nieuwe polymeer aangebracht, de vloer werd voorzien van een derde geluidsisolatiemat. Het effect is inderdaad ontzagwekkend. Zelfs bij hoge snelheid is het windgruis niets meer dan een zuchtje, het bandengeluid is zo goed als buitengesloten. Dat is geen sinecure als je bedenkt dat de Flying Spur standaard op brede 19-inch banden staat. Er maakt dus een flinke plak rubber contact met het asfalt.

De wegligging werd verder verbeterd, Pirelli hielp daarbij een handje. Dit merk ontwikkelde speciaal voor de Spur een nieuwe band. Ook deed Bentley zelf zijn best en verstevigde het subframe voor evenals de reactiestangen. De vering en demping werden wat strakker afgesteld, zowel in de Speed als in de normale uitvoering. Klinkt allemaal heel technisch, maar het effect is dat kleine oneffenheden beter worden geabsorbeerd.

 

Het andere grote nieuws is dat de Flying Spur beter in zijn elektronische speledingetjes zit. Eindelijk levert Bentley Adaptive Cruise Control. Het excuus was dat de andere systemen niet goed zouden voldoen, maar dat smoesje gebruikten we al op het schoolplein. Feit is dat deze slimme cruisecontrole beter werkt dan elk ander systeem ook. Hij is meer voorspelbaar en reageert beter.

 

Een ander nieuwigheidje is de Naim-geluidsinstallatie. Voor wie het niet weten: Naim is een producent van zeer hoogwaardige audioapparatuur. De radiootjes van dit merk zul je niet bij de Mediamarkt vinden, al was het alleen maar omdat de prijskaartjes te weinig ruimte bieden. 375.000 euro is niets. Het bedrijf ontwikkelt zelfs zijn eigen stekkers, omdat de standaarddingen teveel ‘microphonic feedback’ zouden geven. Geen idee wat ze ermee bedoelen, maar het geeft wel een idee hoe serieus ze zijn in hun werk. Het zal je niet verbazen dat de audio-installatie in de Flying Spur imposant klinkt. Het vergt wel een meerprijs van ruim negenduizend euro. Maar om je een idee te geven van het verschil: in een gewone auto hoor je mooie pianomuziek, in de Bentley klinkt het alsof er een Steinway op de achterstoelen staat.

 

Als je een ‘kale’ Flying Spur overweegt, laat je pen dan toch even uitschieten in het hokje waar je de Naim-stereo als optie aankruist. Op zo’n aanschafbedrag maakt die negen mille niets uit. Als je maar belooft dat je repertoire breder is dan Dries Roelvink en André Hazes.

 

Ikzelf laat de Speed-versie voor wat-ie is. Als je zo eigenwijs bent dat je toch het neusje van de zalm wilt hebben, koop ‘m dan. De kracht nam toe met 9 procent tot 600 pk, het koppel is nu 750 Nm. De topsnelheid bedraagt 322 km/u. Maar er is meer dan dat. De uitlaat maakt een iets nadrukkelijker geluid, vooral als je gas geeft. Je hebt het idee de auto meer in de hand te hebben. De stuurinrichting bleef onveranderd, maar door de montage van keramische remschijven daalde het onafgeveerde gewicht met 25 kilo. Je merkt dat allemaal aan de lichtere en toch nauwkeuriger besturing. Elke aanpassing apart genomen is het effect te verwaarlozen, maar als je alles bij elkaar optelt, kun je gerust stellen dat er een flinke verbetering is geboekt.

 

Technisch gezien is de Speed de beste variant. Hij presteert beter, klinkt beter en met de keramische remschijven is de wegligging ook nog eens beter. Maar voor een prijs van tegen de 315.000 euro, inclusief die superschijven, is de prijs van de Flying Spur Speed extreem hoog. In vergelijking daarmee is de standaardauto met een prijs van 264.028 euro een koopje. Het prijsverschil is bij de Continental GT ook zo groot, maar bij die auto versterkt het Speed-pakket het sportwagenkarakter. 20 procent van de Flying Spur-eigenaren laat zich rijden, dus 80 procent geniet zelf van het rijgedrag van deze superlimousine. Ik zou liever bij die eerste groep horen en dan is dat Speed-pakket overbodig. Het is een rivaal van de Mercedes S-klasse, niet van de Ferrari 599.