Uitgelicht: Winderig wedstrijdje: Volvo XC90 vs Blokart

Een buizige, driewielige Volvo van een kilo of dertig met een groot zeil erop neemt het op tegen een mastodontische, vierwielige Volvo van 2.620 kilo met een groot vermogen erin. Op het strand. Gewoon bij jou om de hoek.

 

Blokarting is een voor Nederland perfecte sport. Je hebt niets anders nodig dan wind en een vlakte. Dat kan een verlaten parkeerplaats zijn, een bevroren vaart of plas, of een lap hard zand. Hoewel het ons niet bekend is, mag je aannemen dat niet gek veel langer na de uitvinding van het zeil, de mens zich ook heeft getracht te verplaatsen over een harde ondergrond – ijs of land – met behulp van wind. Sinds de jaren ’50 van de vorige eeuw is het landzeilen en ijszeilen een heuse sport geworden en hier in Nederland kom je blokarters toch het meest tegen op het strand, op dagen dat een normaal mens z’n hemd uit waait. En liever binnenblijft of beschutting zoekt.

 

Windkracht 6, dat is een windsnelheid van 60 km/u. Als je daarin nou eens een mast opzet van drie meter hoog, met een oppervlakte van drie vierkante meter, dan moet je toch flink hard vooruit kunnen komen? Laat Volvo nou blo-karts verkopen. Volvo sponsort een van de grootste zeilraces ter wereld, de Volvo Ocean Race, dus de link met een zeil op drie wielen is snel gemaakt. En, laten we even lekker generaliseren, zeilen is toch een sport voor de upperclass, voor mannen in rode broeken met hele grote horloges en verwaaide koppen, die zolang ze nog opgroeiende kinderen hebben in een grote, praktische auto rijden. Precies, een Volvo. De Jaguar komt pas als de kinderen op kamers zijn.

 

Een eindje karten met een zeil is best aardig, zeker met deze wind, maar de lol begint pas als we er een wedstrijdje van kunnen maken. Dus leenden we niet alleen een blokart van Volvo, maar ook gewoon een Volvo. Eentje die niet bang is voor een flinke zandbak, eentje met vierwielaandrijving. De meest verkochte SUV van 2006 ligt dan voor de hand: de XC90. We hebben het al vaker geroepen, samen met de Touareg van Volkswagen is dit naar onze smaak de meest beschaafde grote SUV die je kunt kopen, zelfs ondanks het feit dat Clarkson er ook in rijdt. De XC90 straalt niet zo snel iets poenerigs uit, je ziet ze niet zo snel met zwarte achterramen en we hebben nog nooit iemand in trainingsbroek uit een XC90 zien stappen. Ja, wel in een rode bandplooi.

 

Met een blokart mag je op de meeste plaatsen wel het strand op zolang je in je eentje een beetje recreatief gaat blokarten en zolang je niet hoeft te laveren tussen horizontale zonaanbidders. Laat het midden in een mooie zomer maar uit je hoofd. Het apparaat zit in een grote tas die je in de gemiddelde auto wel kwijt kunt alleen weegt zo’n set al snel 25 kilo – niet iets wat je in je eentje even drie kilometer door de duinen sjouwt om vervolgens nog een kilometer mul zand door te ploegen. Maar als je de blokart alvast opbouwt zonder zeil dan kun je het als ware het een groot uitgevallen bugaboo wel achter je aan trekken.

 

Met wat handigheid zet je de hele blokart in vijf minuten op, zonder gereedschap: het is een kwestie van wat buizen ineen schuiven, het stoeltje erin hangen en de drie zachte, rubber bandjes erop schroeven. De mast laat zich in verschillende delen als een hengel opzetten, knoop het zeil eraan en je kunt beginnen. Maar niet zonder enige instructie. Om te beginnen kan een blokart nogal hard gaan, bij harde wind en met een groot zeil: snelheden van 50 tot 80 km/u zijn makkelijk mogelijk en dan vergt het toch enige oefening om het ding te beheersen. Aan de andere kant, als je een beetje windsurf- of zeilervaring hebt, dan vlieg je zo weg. Dan is 90 km/u onder de juiste omstandigheden trouwens ook haalbaar.

 

De sensatie is groot. De wind snijdt dwars door je heen en de snelheidsbeleving is enorm. Alsof je 150 km/u rijdt op een motor. Op het strand. Hoewel het in werkelijkheid rond de 60 tot 70 km/u komt. Je stuurt afhankelijk van je snelheid met een of twee handen, in een hand houd je ook het touwtje van het zeil vast. Ik kan niet zeilen en hoewel ik mezelf nog wel een eind weg zie komen met de wind in de rug – zo moeilijk is dat niet in een blokart –, lijkt me de weg terug, met wind tegen, een stuk lastiger. Dan moet je zigzaggend terug, je zeil draaien, iets met overstag, gieken of gijpen. Ik offer me wel op in de XC90, kijken hoe die het doet op het redelijk harde zand van de kustlijn. Met de fijne Geartronic zestrapsautomaat en permanente vierwielaandrijving is het niet meer dan gas geven en remmen, ongeacht de stand en kracht van de wind en bovendien waaien er geen zandbanken mijn mond in, en schelpen in m’n broekspijpen. Tijd voor een wedstrijdje.

 

Wil je trouwens echt wedstrijdjes doen met een blokart dan is het aan te raden de duurste te nemen. Je kunt ze namelijk in drie smaken kopen: de classic met stalen chassis, de sport met een stalen chassis dat verzinkt en gepoedercoat is en de pro die gemaakt is van 100% roestvrij staal. Zeker als je veel op het strand wilt blokarten is de pro-versie aan te raden want zand en zoutwater lusten wel een hapje staal. Niet dat de classic- en sport-versies binnen mum van tijd op het strand vervliegen, maar echt heel goed bestand tegen dergelijke omstandigheden zijn ze niet. Als je ze goed onderhoudt – dat heet afspoelt met zoet water en goed laat drogen – dan doe je er wel een aantal jaren mee, maar de pro-versie is gewoon wat duurzamer.

 

De prijzen zijn best te overzien. De classic kost 1.850 euro, de sport 2.400 euro en de pro 3.100 euro en ze worden alle drie geleverd met een vierdelige mast van fiberglas, een driemeter-zeil en drie wielen uiteraard. Optioneel zijn ook drie schaatsen verkrijgbaar die je er gewoon in plaats van de wielen op kan zetten. Ook zonder gereedschap. Als je een grote ijsvlakte gevonden hebt. Ik bedenk me dat de Volvo in deze uitvoering minstens 64.000 euro kost dus als je nou gewoon stoffen bekleding neemt en een beetje handjeklap met de dealer doet, dan moet je toch goedkoop aan een blo-kart kunnen komen. Ik hoop niet dat ik je kinderen op een idee breng.

 

Oh ja, de wedstrijd dus. Daar kunnen we kort over zijn. Geen partij. Die blokart. Het komt erop neer dat ik met één los handje aan het stuur rondjes kan draaien om de blo-kart terwijl die met een flinke gang van 60 km/u over het zand raast. Op een gegeven moment rij ik 130 km/u en voelt de XC90 nog even koersvast als een verderop in zee drijvende olietanker. Dat is wel een beetje een domper. Helemaal als er een strandhouder komt kijken – in een Touareg, jawel – die doodleuk meldt de avond daarvoor nog 210 km/u te hebben gereden, in die Volkswagen diesel, hier op dezelfde plek. Dat moet onze 3,2-liter zescilinder met 238 pk op benzine ook halen…

 

Ik besluit het maar niet te proberen. De 281 gram per kilometer CO2 die deze Volvo uitstoot vind ik daarbij niet eens een rol spelen – ik zie een handvol schoorstenen boven de duinen uitsteken die al uren achtereen meer smerigheid uitblazen dan deze Volvo waarschijnlijk gedurende z’n hele leven kan –, maar te veel zand en zilte lucht zijn niet goed voor auto’s. Voor de juiste blokart maakt dat niet zo veel uit, zulke omstandigheden zijn juist goed voor heel veel plezier.