Waarom AMG blij moet zijn met de goede BMW M-modellen van de laatste tijd

Ik heb nog nooit bij iemand letterlijk stoom uit zijn oren zien komen. Of bloed zien koken. Maar een tijd geleden, in 2017, bij de introductie van de toen nieuwe F90-generatie van de BMW M5, kreeg een ingenieur van de M-divisie een haast tekenfilmachtige woedeaanval door een opmerking die ik maakte. De muren waren volgehangen met prachtige oude foto’s van race- en straatauto’s van BMW, allemaal onmogelijk cool en opwindend om te zien: springend over Pflanzgarten op de Nürburgring, driftend over nat wegdek op het bandentestterrein, flitsend over die Duitse wegen met die typische kleine witte paaltjes erlangs.

Ik keek rond en vroeg beleefd: ‘Hoe konden jullie het toch laten gebeuren dat AMG boven al dit erfgoed uit steeg en de koning van de snelle sedans en coupés is geworden?’ Het viel stil. De man zei even niks, zijn wangen werden rood. Ik vroeg me af of hij probeerde om zich in te houden, om vervolgens met een standaardantwoord te komen over gerecyclede interieurs, mobiliteitsoplossingen en de andere onzin waar BMW destijds door geobsedeerd was, terwijl het heerlijke bedrijfsmantra ‘maakt rijden geweldig’ door een gat in de fabrieksvloer wegsijpelde.

AMG was ineens koning

‘Je hebt gelijk’, zei hij kalm. ‘Zij zijn nu de maatstaf.’ Hij zuchtte, legde zich neer bij de simpele waarheid. BMW had de concurrent binnen laten bulderen en zich alles laten afpakken. Het segment met de lekker dikke marges dat ook nog eens dat cruciale halo-effect creëerde, was nu van AMG en zijn steeds verder groeiende gamma van bad-ass V8-monsters.

Het ‘hoe’ van mijn vraag was wat zijn bloed werkelijk deed borrelen. En toen hij uitgebreid in dat ‘hoe’ dook, begon de stoom haast echt uit zijn oren te komen. De beste man barstte los in een tien minuten durende tirade over hoe BMW alle middelen en grote hoeveelheden talent naar de i8, i3 en andere i-projecten schoof, zeer tegen de zin van de M-divisie in. Zijn gepassioneerde conclusie was oprecht en verwoestend: ‘Ze hebben ons gewoon laten barsten.’

BMW was de weg kwijt

In Affalterbach zagen ze hoe BMW de boel verwaarloosde, of misschien waren ze simpelweg te gefocust op hun eigen missie om werkelijk overal een bulderende V8 in te mikken. Wat de waarheid ook moge zijn, AMG oefende een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit, terwijl de macht van de M-divisie steeds verder afnam. En klanten lieten zich maar wat graag meeslepen in de AMG-gekte. De wereld leefde op, begeleid door donderende achtcilindergeluiden en bandenrook. Nooit eerder ging Duitse techniek zo duidelijk samen met een ondeugend gevoel van pure pret. AMG heerste, en niet zo’n beetje ook.

En nu, zomaar opeens, doet het dat niet meer. AMG’s komen en gaan, en niemand die het opvalt. BMW brengt de lelijkste M3 ooit uit en het wordt een verkoophit. De C 63 S E Performance arriveert en, eh… is ie er eigenlijk al? Was zijn introductie eind 2022 een soort collectieve hallucinatie? Heb je er weleens een op straat gezien?

Maar nu lijkt AMG juist de weg kwijt

AMG lijkt wel kopje onder te zijn geduwd door de investeringen in EQ-modellen en budgetten die zijn toegewezen aan zaken als dashboards die geheel uit touchscreens bestaan. Of bij de knieën te zijn afgezaagd door een onbegrijpelijk misverstand over de reden waarom mensen überhaupt zo van AMG hielden. Een C 63 met een viercilinder? Lieve hemel. En natuurlijk is die EQ-reeks ongeveer net zo succesvol als de oude BMW i-modellen die M bijna om zeep hielpen.

Maar er is nog hoop. De dag na dat diner bij de BMW-introductie kon ik rijden met de eerste M5 met vierwielaandrijving (boe!) en een automatische versnellingsbak (huh?). Hij was fantastisch. De M-divisie was terug. En sindsdien hebben ze de gang er weer lekker in zitten. We kregen de briljante M2 Competition en CS, de bovennatuurlijke M5 CS en zelfs die ongemakkelijk ogende M3 is voor het grootste gedeelte geweldig. Zeker als stationwagen. AMG kan zijn teloorgang dus óók keren. Maar dan moet het wel opschieten.