Bentley GT Speed Cabrio op z’n top

Vanmorgen toerde ie nog kalmpjes over de boulevard van Beverly Hills. Nu rijdt ie met meer dan 320 km/u over een lege landingsbaan. Niets bijzonders voor de Bentley Continental GT Speed Convertible.

In 1923 vroeg een verslaggever van de New York Times aan de in het Engelse Cheshire geboren bergbeklimmer en ontdekkingsreiziger Gregory Mallory waarom hij de Mount Everest wilde beklimmen. Dat leek een dermate moeilijke opdracht dat het wel zou moeten uitmonden in een ramp en wat haalden Mallory en zijn team zich eigenlijk in het hoofd? ‘Waarom?’ zei Mallory met een onverstoorbare, ijzige blik, de verslaggever strak aankijkend. ‘Omdat hij bestaat.’

Negentig jaar later zit ik in een in Cheshire gebouwde Bentley Continental GT Speed Convertible, de motor snort tevreden aan het begin van een bijna vijf kilometer lange, afgelegen landingsbaan in Californië, slechts enkele seconden verwijderd van een bijna even moeilijke opdracht in het vooruitzicht. Kijken hoe hard je kunt rijden in een vierpersoons cabriolet met de kap naar beneden. Waarom? Omdat het kan.

Wanneer je de fraai vormgegeven pook terugtikt in de S-stand hoor je de uitlaatkleppen zich met een klikje openen en daarmee verandert het geluid uit de dubbele pijpeinden van een normale weeïge bas in een echte Barry White. Ik hoef alleen nog maar mijn gordel om te doen en het dak naar beneden te laten scharnieren en dan staat niets deze onofficiële recordpoging nog in de weg.

Dat is dan ook meteen een van de belangrijkste redenen waarom we deze Bentley – of eigenlijk elke Bentley – zo weten te waarderen. Je wordt op geen enkele manier beperkt in wat je wilt. Als je het volledige vermogen wilt aanspreken dan kan dat, waar en wanneer je vindt dat het veilig (nou ja, bij wijze van spreken) kan. Als je een bestemming wilt intikken in het navigatiesysteem terwijl je rijdt, dan kan dat. Als je de stoelen wilt opeten, dan zijn er geen wettelijke waarschuwingslabels om je daarvoor te behoeden. Doe wat je wilt. De boodschap is duidelijk: het is jouw auto, je bent oud en wijs genoeg om ermee te doen wat je wilt.

Daarbij hoort ook dat je er recordpogingen mee kunt ondernemen die nog nooit door een ander zijn overwogen. Zoals de poging die ik NU ga doen. Ik trap het pedaal diep in het tapijt en de achttraps automaat aarzelt geen moment en begrijpt onmiddellijk dat hij in elke versnelling op zoek moet naar de rode lijn. Dankzij de vierwielaandrijving en de superveel grip biedende landingsbaan zijn er geen gillende banden of onverhoedse bewegingen van het gevaarte van tweeënhalve ton. We stuiven met aanhoudende acceleratie over de baan licht heuvel­-opwaarts naar de horizon.

In vier seconden zitten we op 100 kilometer per uur en het gewicht speelt nu geen grote rol meer. De GT Speed raast zo snel over het asfalt en blijft zodanig versnellen dat het haast komisch wordt. Er worden snelheden bereikt in een tempo waarmee ik die maar net kan uitspreken: 180, 190, 200, 210, 220, 230, en dat allemaal zonder rijwindgeleider op z’n plek. Toch heb ik nauwelijks last van rijwind. 100 kilometer per uur in een Mazda MX-5 is erger dan dit. 280, 290, 300: het gaat iets minder snel, maar het einde is nog niet in zicht. Er zit nog genoeg in het vat.

Met zicht op 320 kilometer per uur is het moment gekomen om er wat aandacht aan te besteden en uit te leggen waarom dit zo’n uitzonderlijke cabriolet is. Tot vorige maand was de Bentley Continental GT met V8 de beste keuze van het complete gamma van Bentley. Al het vermogen dat je nodig hebt in combinatie met de overdadige luxe die je verwacht in een Bentley, en dan verbruikt hij aanzienlijk minder benzine en is goedkoper in aanschaf. Dus leken de modellen die zijn uitgerust met de W12 eigenlijk overbodig.

'Alleen een staaljager op een vliegdekschip heeft meer remkracht dan deze auto'

Toen kwamen ze met de Continental GT Speed op de proppen, die met een W12 is uitgerust die standaard 610 pk levert. Nog voor we ermee konden rijden, wisten we al dat die beter zou zijn dan elke andere Bentley die ‘m ooit is voorgegaan. Op 21 inch velgen en 10 millimeter verlaagd, heeft hij precies het juiste postuur, als was hij een grote mechanische pad die aan de weg kleeft en zich klaarmaakt voor een plotselinge sprong.

Toen gingen we met ‘m rijden en binnen enkele kilometers realiseerden we ons dat dit voortaan het hoogtepunt van het gamma zou zijn. Op het eerste oog leek het misschien gekkigheid om er een rallyversie van te maken, zoals James May heeft gedaan. Maar als je er een tijdje mee hebt gereden, lijkt dat helemaal niet zo’n vreemd idee meer. Als je van plan bent om rally te gaan rijden met een Bentley, dan moet je dat met deze doen. Het is verreweg de meest uitgebalanceerde van de nieuwe lichting, met de fijnste besturing, de grootste remmen en de meest geavanceerde versnellingsbak. Hij heeft vierwielaandrijving en dat zou dus helemaal in de geest van Bentley passen.

De GT Speed Continental Convertible heeft dezelfde mechanische componenten als de dichte versie en hij krijgt alleen wat extra’s mee, nodig om in de open lucht te kunnen rijden. Zoals een volledig automatisch neerklapbaar dak met vier lagen en een handmatig te plaatsen rijwindgeleider. Door deze aanpassingen wordt de auto nog eens 175 kilo zwaarder. Daardoor is de top met 5 kilometer afgenomen naar 317 km/u, de acceleratie duurt twee tellen langer, nu 5,1 seconden naar 100 km/u en het verbruik stijgt iets. De kofferbak heeft een bruikbaar formaat, wat niet kan worden gezegd over de achterstoelen.

Om dat te compenseren, zijn de voorstoelen het summum van zitcomfort. Nog afgezien van het fraaie stikwerk en de voortreffelijke afwerking, hebben ze ontelbare voorzieningen en instelmogelijkheden. Ze kunnen worden verwarmd, gekoeld, je kunt de gewenste temperatuur in je nek laten blazen en er zijn massagefuncties. Dus, hoe veel­eisend je ook bent, je zult onder alle omstandigheden de juiste instelling kunnen vinden.

Ondanks alle verbeteringen die de sportiviteit van de GT Speed ten goede komen, heeft de auto niets ingeboet aan de echte cabriokwaliteiten die we van Bentley gewend zijn. Zet de demping in de Comfortstand, laat het dak openklappen en ga lekker met superieure luxe rondsnorren. Bij normale snelheden is er maar een zuchtje rijwind in het interieur, of je nou de rijwindgeleider plaatst of niet. Het enige wat irriteert, is het piepen van de speciale remblokken. Maar ik weet zeker dat je die en het geluid dat ze maken, kunt wegwerken met een keuze uit de lijst met opties en uitrusting.

Je raakt pas echt onder de indruk als je de naam van deze auto eer aandoet. In plaats van voortdurend onwaarneembaar van versnelling te wisselen, zijn bak en motormanagement zodanig afgesteld dat hij direct vanuit de achtste naar een veel lagere versnelling terugschakelt, tot zelfs de vierde toe. We hebben in auto’s gereden die met deze bak zijn uitgerust, van Jaguars tot Land Rovers, en altijd voldoet hij prima, maar de combinatie was nog nooit zo plezierig als in deze grote Bentley. Dat heeft misschien te maken met de kennelijke aanwezigheid van 99 beschikbare programma’s? Geen enkele denktijd of aarzeling, maar acuut vermogen wanneer je dat wilt.

Dat is bijvoorbeeld nu het geval, op de bijna vijf kilometer lange landingsbaan van luchtmachtbasis Lemoore.

Met 315 km/u en nog steeds versnellend komt het einde met bijna 100 meter per seconde in zicht. Ik werp een blik op de snelheidsmeter en zie in oranje met Bentley-lettertype Gill Sans een beleefd berichtje van de mannen in Crewe. Ik weet niet meer precies wat er stond, maar het was zoiets als: ‘Het spijt me vreselijk, kerel, maar ik dacht dat je misschien wilde weten dat het wellicht verstandig is om een toefje lucht aan de bandenspanning toe te voegen als je dit soort snelheden wilt aanhouden. Piep piep.’

Ah, de banden. Ik ben vergeten de bandenspanning te verhogen, het enige waarvoor je moet uitstappen. Momenteel hebben de P Zeros rondom ongeveer 1 bar minder spanning dan aanbevolen. Dat zou de verklaring kunnen vormen voor het feit dat de Speed licht gewiebel begint te vertonen. Ik dacht in eerste instantie dat het zijwind was, maar na het bericht te hebben gezien, weet ik beter. Misschien is het tijd om af te remmen en de stoelverwarming uit te zetten, die overigens niet blijkt aan te staan.

De piepende remmen zijn weliswaar irritant met de kap naar beneden, maar als je de auto van 300 kilometer per uur wilt afremmen naar normale snelheden is dat niet iets waar je mee bezig bent. Je hoopt vooral dat je oogballen in hun kassen blijven zitten als je hard afremt op wegdek dat supergrip biedt. Alleen een staaljager op een vliegdekschip heeft meer remkracht dan deze auto.

Als ik terugrijd naar het begin van de landingsbaan om de bandenspanning te verhogen en nog een poging te ondernemen, wordt de Speed weer z’n oude, vertrouwde en ontspannen zelf. Er zijn in een enkele poging weliswaar heel wat liters benzine verbruikt, maar de motortemperatuur is niet omhoog geschoten en alles is normaal. Het lijkt erop dat ie dit de hele dag kan volhouden. Dat geldt ook voor mij, want fysiek heb ik deze poging moeiteloos ondergaan.

Dus handelen we volledig in de geest van George Herbert Leigh Mallory. Hij heeft de top van de Everest in 1924 niet bereikt, maar wij bereiken ons onofficiële doel – 320 km/u – later op de dag enkele malen. Waarom we het vaker hebben gedaan? Louter en alleen omdat je het in een Bentley Continental GT Speed Convertible, anders dan in welke vierzits cabrio van tweeënhalve kiloton dan ook, kunt. Volgens ons zou George het hebben goedgekeurd.