Chris Harris: ’Er zijn geen goedkope tweedehands auto’s meer over die niet totaal ruk zijn’

Weinig dingen kunnen me zo op de zenuwen werken als journalisten die ervan uitgaan dat de openbaringen die bepaalde periodes in het leven met zich meebrengen, betekenen dat de hele wereld opeens geïnteresseerd moet zijn in hun ‘queeste’.

In de autowereld komt dit verschijnsel bijvoorbeeld vaak neer op testredacteuren die hun normale interesse in supercars opeens verleggen naar diepe kennis over Isofix-systemen op het moment dat ze voor het eerst een kind krijgen. Alsof er nooit iemand ouder van een kind is geworden, of een kinderstoeltje heeft moeten kopen.

Het is gewoon geen interessant verhaal

De beslommeringen van de ouder die een eerste auto voor zijn kind moet kopen, vallen ook in deze categorie. Het is altijd weer adembenemend leesvoer: autojournalist pijnigt de hersens over welke auto het meest geschikt is voor zijn kroost, deelt zijn kopzorgen en overpeinzingen eindeloos met de lezer. Gaap.

Ik vind dit soort verhalen nu al een jaar of twintig stomvervelend, en nu moet ik opeens een auto kopen voor mijn oudste kind. Ik heb eigenlijk ontzettend weinig zin om ook maar iets over deze situatie met jullie te delen, maar ik heb zo enorm veel misselijkmakende artikelen over het onderwerp moeten doorstaan dat ik ergens vind dat ik wel het recht heb verdiend om iets van die pijn te verlichten en zelf wat van die saaiheid te verspreiden. Dus hier is mijn ‘hoe koop ik een auto voor mijn zoon’-verhaal.

Het is een slechte tijd om een goedkope auto te kopen

Ten eerste. In de gehele geschiedenis van de auto had ik werkelijk geen slechtere tijd kunnen kiezen om een ‘goedkope’ auto te kopen. Er zijn geen goedkope auto’s meer over die niet totaal ruk zijn. En voor wat betreft ‘de kop eraf’ – vergeet het maar, voor een vier jaar oude Polo betaal je zomaar ergens rond de 50k of zoiets absurds, gesteld dat iemand er al een aan je zou willen verkopen. Wat niet het geval is.

Een bijna-nieuwe auto voor een zeventienjarige? Dat klinkt mij niet goed in de oren, en het klopt ook niet met mijn eigen, wat zelfingenomen ervaringen, als in ‘het hebben van een Mini van 500 piek en hem rijden als een idioot’. Maar verantwoordelijk ouderschap betekent dezer dagen ook dat je je kind niet aanmoedigt om in een rijdende doodskist te gaan zitten. Tenzij hij dat echt heel graag wil, en in dat geval moet ie dat lekker zelf weten.

De verzekering voor jonge bestuurders is te duur

Verzekering – ook zoiets bijzonders. Elke keer dat ik met iemand praat waarvan ik dacht dat ie een autoverzekeringsagent was, blijk ik iemand aan de telefoon te hebben die eigenlijk werkt in het transportwezen voor diamanten en onbetaalbare kunstmeesterwerken, en dus hang ik maar weer op en giechel wat om de bedragen die me zojuist naar mijn hoofd zijn geslingerd.

In de prijs van een product zit altijd een boodschap opgesloten. In het geval van een autoverzekering voor jonge mensen is die boodschap: ‘we hebben liever dat je niet rijdt’. Dat komt wat negatief op me over. En ik geloof er niks van dat jonge mensen zich zo slecht zouden gedragen in het verkeer. Ik breng het grootste deel van mijn leven op de weg door, en er zijn hele massa’s méér oude mensen die zwabberend over de weg gaan dan jongeren die hun recht om debiel te doen uitoefenen. We hebben er allemaal baat bij gehad dat we in verzekerde auto’s konden rondrijden, nu moeten we ook de jongeren daarin voorzien.

En wat dacht je van rijlessen?

En dan komen er nog de rijlessen, die waarschijnlijk zo’n 700 pond per les gaan kosten, waarna hij nog meer lessen moet hebben omdat hij de eerste keer is gezakt voor zijn examen, als ie tenminste een beetje op zijn pa lijkt. Daarna, als hij een paar weken gereden heeft, zal hij me waarschijnlijk de sleutels teruggeven en me zeggen dat het leuk was, maar dat hij de verwoesting van onze planeet niet op zijn geweten wil hebben. Daarna vertrekt hij naar zijn vrienden om het over voorzetsels te hebben onder het genot van een avocado- en edamame-smoothie – vers ingevlogen uit Nairobi. Wat dus inhoudt dat ik vast en zeker iets ga kopen wat ik zelf leuk vind om te rijden; die auto komt sowieso toch weer bij mij terecht.