Dit is alles wat er (helaas) mis is met de nieuwe Gran Turismo-film

Gran Turismo vinden we leuk. Films vinden we ook leuk. Een film van Gran Turismo? Moet ook wel leuk zijn, toch? De verfilming van Need for Speed was misschien geen hoogvlieger, maar het was wel trouw aan de games. Dus de film van de zelfbenoemde Real Driving Simulator, dat moet wel een serieuze autofilm zijn, toch? De series The Last of Us en The Witcher bewijzen dat games goede producties kunnen voortbrengen.

De film Gran Turismo maakt vanaf de eerste minuut een slechte indruk. Het begint als een geforceerde reclamespot voor simrace-spulletjes van Fanatec, waarna een scène volgt waarin nog even benadrukt moet worden hoe geweldig het spel Gran Turismo is en hoe cool Nissan is. Als alle belanghebbende partijen een paar veren in de bips hebben, kan de film pas echt beginnen.

Een echt verhaal

De film is geen soort Ready Player One waar een speler het spel wordt ingezogden. Precies anderom. Gran Turismo is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Jann Mardenborough. Deze simracer won de GT Academy waardoor hij een echte coureur werd. Een soort Pinokkio, maar dan met een strenge teamleider in plaats van Japie Krekel. Het echte verhaal speelde zich af in 2011, maar voor de film zijn de gebeurtenissen naar de huidige tijd gehaald.

‘Luister nou, “die gast uit Stranger Things” is niet mijn echte naam’ | Foto: © Sony Pictures

Omdat het geen documentaire is maar een film, voegen de makers wat emotie, drama en karaktergroei toe aan het plot. Allemaal niet heel diepgravend, maar het kan ermee door. We moeten toegeven dat het een lastige game en een moeilijk verhaal is om een film van te maken. Het is immers een game waar überhaupt geen verhaal in zit. Overigens is de race-actie wel vermakelijk en de crashes zijn spectaculair in beeld gebracht.

Gran Turismo maakt wat foutjes

Voor een film die echt gericht is (of zou moeten zijn) op autoliefhebbers, gaat het mis in de details. Zo rijdt iedereen in de laatste race van de GT Academy in een GT-R Nismo, behalve Mardenborough. Die rijdt in een ‘normale’ GT-R. Een kostenbesparing waarvan de makers dachten dat het niet zou opvallen? Laat dan een van de achterste auto’s de normale GT-R zijn, dan valt het minder op.

‘Als ik stoer genoeg kijk, valt het niet op dat ik geen Nismo heb’ | Foto: © Sony Pictures

Ook bij andere details gaat het niet helemaal lekker. Als Mardenborough eenmaal een echte coureur is, rijdt er tijdens elke race ineens een oude Porsche 911 (een 997 uit 2005) in de achtergrond terwijl alle overige auto’s veel recenter zijn. Alsof je een figurant elke keer weer ziet. Ook herhaaldelijk: élke race eindigt in eens ‘spannende’ fotofinish. Lui schrijfwerk, als je het ons vraagt.

Doodzone: onnodig schakelen

Ook lijdt Gran Turismo een beetje aan het Fast & Furious-syndroom: pas als de coureur besluit er voor te gaan, schakelt hij terug en gaat hij erlangs. Als het goed is rij je tijdens een race altijd in de beste versnelling. Goed, dit zal wel de inmenging van Hollywood zijn, maar we hadden stille hoop dat Gran Turismo hier boven zou staan.

De Deltawing van Nissan was ook cool geweest | Foto: © Sony Pictures

Waar we ook niet helemaal intrappen is de manier waarop Mardenborough in de film op Le Mans racet. De coureur vindt een magische racelijn die geen enkel ander team in de afgelopen honderd jaar heeft gespot. Juist. En het commentaar via de boordradio dat die auto ‘die lijn niet aankan’ is ook wat gek. Dit moet dwarszitten bij de echte raceliefhebbers.

Is Gran Turismo dan geen goede film?

Gran Turismo kon in het huidige landschap van overdreven autofilms een mooi tegengeluid laten horen met een rolprent die écht voor de liefhebbers was. Nu voelt het meer alsof de makers puur willen meeliften op de hype van game-verfilmingen en alsof de acteurs vooral meedoen om wat rekeningen te betalen. Verder is het gewoon een prima vermakelijke film, maar niet eentje die je over een paar jaar nog eens gaat kijken omdat ie zo tof was.