Ford Fiesta ST: 1e rij-indruk

TopGear stapt net uit de nieuwe Ford Fiesta ST. In de komende editie van het magazine vind je het complete testverslag, hier vast de highlights.

Testobject: nieuwe Ford Fiesta ST
Uitvoering: met en zonder Performance Pack
Locatie: Nice, Frankrijk
Weersomstandigheden: droog, zonnig, 26 graden

Is het wat, die nieuwe Ford Fiesta ST?

Zo! We zijn altijd nogal gecharmeerd geweest van de snelle versies van Fords kleintje. Het feit dat de Fiesta in de basis altijd al behoorlijk sportieve aspiraties had, kon je in de rappe versies driedubbel terugvinden. De Fiesta was in zijn segment misschien niet altijd de beste auto, maar wel altijd de best rijdende. Dat legt de lat voor een ST-versie natuurlijk nog een paar tikjes hoger, maar een ST die teleurstelde: wij kunnen hem ons niet herinneren.

Geldt dat ook voor deze?

Yep, onverminderd. Wie zich misschien een beetje zorgen maakte omdat deze Ford Fiesta ST het met een driecilindertje moet doen in plaats van een ‘echte motor’, kan die zorgen in een grote grijze plastic zak aan de rand van de stoep zetten. Het 1,5 liter grote machientje beukt er doodleuk 200 pk tegenaan. De turbo, die zo dicht tegen het motorblok is geplakt dat hij er bij wijze van spreken deel van uitmaakt, spreidt koppel en vermogen over een breed toerenbereik uit. Er is door die plaatsing nauwelijks tot geen sprake van een turbogat, de power is er altijd meteen, ook als je achteraf misschien beter een andere versnelling had kunnen kiezen. Bijkomend voordeel: je kunt hem, als je een keer niet het schuim op de mond hebt staan, ook heel goed rustig rijden.

Hij is zeker knalhard geveerd?

Verrassing: helemaal niet. Het is op het comfortabele af. En het aardige is: waar je dan meestal geconfronteerd wordt met niet erg sportieve zaken als bakken met onderstuur en zwaar overhellen in bochten: niets van dat alles. Oke: als je zo nodig de lomperik uit moet hangen, druk je ‘m uiteindelijk wel wat over zijn voorwielen de bocht uit (waar ie dan best een achterwieltje bij wil optillen), maar het is verbijsterend hoe lang dat duurt. Echt, dat onderstel is geniaal. Overigens ook kudo’s voor de werkelijk fenomenale banden (Michelin Pilot Sport 4) die onder ons exemplaar zaten: die geven het begrip ‘grip’ een nieuwe, haast buitenaardse betekenis.

En de besturing?

Bijna voorbeeldig. Hij is in de normale stand vrij licht, maar komt meer en meer tot leven naarmate je sportiever tekeergaat. Er is ook een Sportstand, waardoor de besturing nog iets zwaarder (en nog fijner) wordt. Ook gaat er dan een klepje in de uitlaat open waardoor het heerlijk roffelende driecilindertje niet alleen een stuk ruiger klinkt, maar er ook nog wat geknetter bij gas los tegenaan mikt. Dikke pret. De Ford Fiesta ST is er trouwens alleen met een uitstekend schakelende handmatige zesbak – dan weet je dat.

Dus hij klinkt wel?

Ja, ook wat dat betreft zeker geen zorgen. Het meeste geluid komt trouwens niet zozeer van voren, uit de motor, maar van achteren, uit de uitlaat. Het helpt dat Ford bijvoorbeeld de isolatie die normaal gesproken onder de achterbank zit, bij de ST heeft verwijderd. Er wordt trouwens ook het een en ander via de speakers het interieur in gemikt, maar daar hebben we niks van gemerkt. Dus of hebben ze dat heel goed gedaan, of niet genoeg: geen idee. Hij klinkt in ieder geval top. Het is trouwens ook de eerste driecilinder met cilinderuitschakeling; bij cruisen op de snelweg kan er één cilinder tijdelijk op verlof worden gestuurd. Zou goed moeten zijn voor het brandstofverbruik. Waaruit bij ons maar weer eens bleek dat een vriendelijk verbruik maar uit één ding voortkomt: je rijstijl. Wij kwamen na een allesbehalve gemoedelijke rit over bergweggetjes uit op 16,2. En dan bedoelen we liters per 100 kilometer, ja. Sorry.

U zei iets over een Performance Pack?

Ja, dat bestaat uit wat lichtjes die aangeven wanneer je het best kunt schakelen (hebben we niet op gelet, te druk met sturen), een launch control-functie die je helpt zo snel mogelijk uit stilstand weg te komen, en bovenal: een sperdifferentieel voor de voorwielen. Heel eerlijk gezegd: we reden eerst de ‘gewone’ en vroegen ons toen hardop af wat een sper hier nog aan zou kunnen toevoegen. Nou: veel, zo bleek al na de eerste twee bochten in de versie mét.

Wat doet dat dan?

Het verdeelt de krachten beter over de voorwielen en elimineert dat onderstuur waar we het over hadden zo goed als helemaal. Belangrijker: het duwt je feitelijk naar de binnenkant van de bocht toe, waar de middelpuntvliedende krachten je juist graag naar de buitenkant willen hebben. Dat is even wennen: in het begin stuur je waarschijnlijk wat te ver in, omdat je rekening houdt met dat onderstuur. Als dat niet komt en je weer op het gas gaat om uit te accelereren, duwt het sperdifferentieel je nog verder de bocht in. De eerste paar keer moet je dan echt weer even terugsturen om niet tegen de berg/de stoep op te rijden, maar het went snel. En wat je dan met bochten kunt uitspoken, grenst aan het oneerbare. Ook wel fijn: het Pack kost een alleszins overzichtelijke 950 euro.

Nu je het er toch over hebt: wat kost dat allemaal?

Tsja, met dank aan onze grote vriend de fiscus is zo ongeveer niets nog goedkoop, en deze ST helemaal niet. Hij kost 31.790 euro en dat is een enorme klap geld, al kosten concurrenten als de VW Polo GTI (30.090) en Peugeot 208 GTI (31.170) bijna hetzelfde. Maar de Ford Fiesta ST heeft die twee op het eerste gezicht (we zetten ze allemaal nog wel een keer tegenover elkaar) vol bij de ballen als het om onversneden rijplezier gaat. De nieuwe maatstaf? De nieuwe maatstaf.