Grote velgen? Alleen maar nadelen

Hoeveel geld zou er op jaarbasis omgaan in het repareren en vervangen van cosmetisch beschadigde lichtmetalen wielen? Ik vermoed dat dat bedrag in de vele honderden miljoenen moet lopen, wereldwijd. Alleen dat idee al zorgt ervoor dat mijn bloed begint te koken – en het zal niet als een verrassing komen dat de reden voor deze woede voorkomt uit het feit dat ik zojuist een aluminium velg de vernieling in heb geholpen. Een onnodig groot en chique Porsche-wiel, van het formaat 21 inch, dat ik zorgvuldig tegen een stuk steen parkeerde en daarmee compleet verpestte.

Ik weet niet wat ik erger vind: dat de auto-industrie het heeft gewaagd om steeds grotere wielen te installeren, liefst met iets naar buiten bollende randen of spaken die erop wachten om langs de trottoirband gehaald te worden; of het besef dat wij automobilisten ze daadwerkelijk onder onze auto’s hebben zitten. En ze elke keer weer aan flarden rijden. Misschien kan ik besluiten wat ik erger vind door er deze column over te schrijven.

Het slaat nergens op..

Om het heel duidelijk te stellen: er bestaat geen technische reden om grotere velgen en banden met een laag profiel te rechtvaardigen, noch worden de prestaties van je auto er beter van. Het is louter een esthetisch verkoopargument waarvan designers en marketingmensen blij worden. En accountants. Ga maar na: een Formule 1-wagen heeft geen banden met een laag profiel nodig, en die kan overweg met laterale acceleratie van 4 g. Een Porsche Carrera Cup – eigenlijk toch gewoon de raceversie van de 911 GT3 – heeft kleinere velgen en dikkere banden dan de 911 voor de openbare weg. Ongelooflijk, eigenlijk.

En zoals vaak het geval is, is ook hier de waarheid nog erger dan je aanvankelijk dacht. Want vrijwel alle normale, moderne auto’s voor de openbare weg zouden comfortabeler zijn als ze 15-inch wielen zouden hebben en van die bollige, ouderwetse banden. Maar omdat wij als lemmingen zijn gaan geloven dat een 3-serie er slecht uitziet als z’n wielkasten niet helemaal vol zijn gestouwd met glimmend metaal, accepteren we nu ineens dat de meeste moderne auto’s het comfort bieden van een postkoets van voor het stoomtijdperk.

Er zijn veel dingen die ik niet begrijp van de industrie waarin ik werkzaam ben, maar een van de belangrijkste is toch wel dat de meeste mensen die auto’s recenseren totaal onverschillig lijken te staan ten opzichte van de rijkwaliteit van een auto. Comfort is toch een van de belangrijkste – zo niet dé belangrijkste – kwaliteiten van een auto voor elke dag? En toch is een BMW 523i uit 1997 op standaard wielen aanzienlijk comfortabeler dan de nieuwe 5-serie. Hoe valt dat ooit te scharen onder de noemer vooruitgang? Waarom tolereren we dit? Dat is echt een van de grote paradoxen van het leven.

Woede en frustratie

Dat zorgt ervoor- ik geef meteen toe dat ik oogkleppen op heb, ik leef in een kleine wereld – dat ik mijn bestaan in een staat van doorlopende woede doorbreng. Maar nog niet zo woedend als op het moment dat mijn handen en billen het onmiskenbare signaal krijgen dat het oh zo zachte aluminium van een van mijn wielen het heeft afgelegd tegen een onvermurwbaar stuk beton.

Dat is voor mij een van de meest verschrikkelijke emoties in het bestaan. Dat is het voor alle mensen die echt van auto’s houden – eigenlijk is het zo dat de manier waarop we reageren op het pakken van een stoeprandje de waterscheiding vormt tussen mensen die van auto’s houden en de ongelovigen. Als je ineenkrimpt en begint te trillen als je die knars voelt in het stuur, en als je dan even een flauwte hebt voordat je iets of iemand te lijf wilt gaan, dan ben je een automens.

Als je een wiel kunt laten krijsen en knarsen zonder het door te hebben, als je achteloos doorduwt, uitstapt en wegloopt zonder de schade te inspecteren – als je ziel dan niet kermt en bitter weent, dan heb je echt helemaal niets met auto’s.

Het is een complot.

Maar, nu ik er al tikkend aan deze column even over heb nagedacht, weet ik waar ik een nog grotere hekel aan heb: dat hele aftermarket-onzincircus rondom wielen met een grote diameter. Ik begrijp niet dat ze bestaan. Ik vind ze ook niet eens mooi. Wat mij betreft oogt een diepe velg met een kleinere doorsnee veel en veel charmanter. De achterwielen van een Porsche 911 2.8 RSR uit 1973, die zijn perfect. Spaken die verborgen zitten in een diepe schaal ongepolijst metaal.

Moderne wielen zijn zo dun en fragiel dat de spaken helemaal aan de buitenkant geplaatst moeten worden, en dat zorgt ervoor – je voelt ‘m al – dat ze als eerste tegen de stoeprand vermorzeld worden. Het is één grote samenzwering, een wereldwijd complot. Het repareren en vervangen van velgen is simpelweg de zoveelste financiële klap die we in onze autolevens te verwerken krijgen. Het is compleet gestoord. Betalen om iets op te knappen dat er niet uitziet en dat ervoor zorgt dat onze auto’s slechter rijden. Hoe het allemaal zo is gekomen, is mij een raadsel.