Is de haat op Chinese auto’s terecht? Is het iets van alle tijden?

Het begint inmiddels een klein beetje op te vallen (om niet te zeggen ‘behoorlijk uit de hand te lopen’): telkens wanneer onze online redactie iets over een Chinese auto op de site plaatst, is het internet te klein. De reactievelden op de site lopen vol, onze Facebook-pagina ontploft en er belandt subiet een lading mails in onze inbox, allemaal in niet mis te verstane bewoordingen: wij zijn Het Kwaad omdat we aandacht schenken aan iets uit Het Land Dat Ons Wil Uitroeien.

Normaal wordt er eens een Volkswagen-fan boos omdat we iets zeggen over stomme aaipaneeltjes, of een BMW-adept omdat we, nou ja, ons uitlaten over de recente designrichting van dat merk. We zijn er inmiddels zelfs aan gewend dat mensen vinden dat we zowel te veel als lang niet genoeg aandacht besteden aan elektrische auto’s. Maar doodsverwensingen en beschuldigingen van propaganda ontvangen omdat we ons ergens positief over uitlaten, dat is toch redelijk nieuw voor ons.

We snappen je bezwaren

Voor de volledigheid: we zijn niet blind voor de bezwaren die je tegen Chinese producten zou kunnen hebben. Veel zijn gebaseerd op een onderbuikgevoel, maar ook veel komen voort uit conclusies die eerder op basis van kennelijk overtuigend bewijs zijn getrokken. Bijvoorbeeld door overheden die geen communicatieapparatuur van bepaalde fabrikanten meer gebruiken.

En ja, je zou kunnen stellen dat een rollende verzameling camera’s in dezelfde risicocategorie thuishoort. Maar tot men hier in Europa een bindend besluit over neemt, is het voor ons simpel: wij testen ongekleurd alle auto’s die hier op de markt komen. Is het niks, dan zeggen we dat. Maar als ze goed in elkaar steken en fijn rijden, spreken we dat ook uit.

Waar komt jouw telefoon vandaan?

Ik vind het altijd grappig om te bedenken dat de mensen die ons in dit soort gevallen de digitale huid vol schelden dat waarschijnlijk doen via een smartphone die in China is gemaakt. Misschien wel vanaf hun mooi ogende maar vrij snel slijtende voorjaarsknallersbank, getooid met een Primark-kleedje. Op tafel een leuk vaasje met wat nepsierbloemen die ze voor een grijpstuiver oppikten, en van die elektrische kaarsjes met net niet goed passende batterijklepjes. Straks even een Jackie Chan-film kijken op hun betaalbare 8K-televisie. Morgen naar de kermis en daar heel blij worden als ze een megaknuffelbeer voor hun dochtertje winnen.

Daarover gesproken: waar deze mensen geen wrok voelen jegens Duitsers, zoals generaties voor hen, hebben de kids van nu er straks geen probleem mee om Chinees te rijden. Dat doen ze immers al – op hun fatbikes en elektrische steps. Het is een kwestie van tijd voor ze in een semi-cool brommobielachtig karretje van onduidelijke komaf stappen, of misschien gaan ze wel meteen voor een vierdehands MG.

Hetzelfde gebeurde al vaker

Wat dat betreft is dit soort wantrouwen van alle tijden. In de jaren ’60 en ’70 waren de Japanners de dubieuze nieuwkomers, in de jaren ’80 en ’90 de Koreanen. Het verschil is a) dat daar geen griezelige en ondoorzichtige grootmacht achter zat, en b) dat er toen nog geen internet was om maatschappelijke gevoelens extra op te kloppen. Maar met genoeg tijd, geduld/geld en kwalitatief goede producten gaan ook Chinese merken hier succes boeken. Mits de prijs interessant is – want de grootste zelfbenoemde geopolitiek expert gaat overstag zodra er wat euro’s te besparen zijn.

Soms, heel soms komt er tussen de scheldkanonnades ineens een legitieme vraag onze kant op: zouden jullie met jullie eigen geld zo’n auto kopen? Nou, in mijn geval: er zijn Chinese auto’s waar ik mijn hond nog niet zijn behoefte tegen zou laten doen, maar ook best een paar waarmee ik prima dagelijks uit de voeten zou kunnen. Olifant in de kamer: ja, ik zou misschien wat camera’s afplakken en functies uitschakelen. Maar dat zou ik ongeacht het land van herkomst doen. Het feit dat de nieuwste auto bij ons thuis veertien jaar oud is, wil misschien iets zeggen.