Lamborghini Aventador SV vs McLaren 675LT vs Porsche GT3 RS

Hoe ver kun je een supercar pushen? We testen de Lamborghini Aventador SV vs McLaren 675LT vs Porsche GT3 RS in Schotland. Mijn hemel, die stoelen; ze zijn zo dun bekleed met een laagje alcantara dat het lijkt alsof ik op een pallet zit. Misschien zijn het inderdaad wel houten planken die onder de bekleding schuilgaan. Ik heb alle tijd om hierover te peinzen, en elke trilling van de schokkerige ophanging veroorzaakt een ruw schuren tussen mijn onderrug en de stoel. Misschien moet een pot vaseline ook op de optielijst komen te staan. Dit heb ik geheel en alleen aan mezelf te danken, zou mijn moeder zeggen. Ik moest zo nodig uitvinden hoe hardcore de laatste generatie hardcore circuit-auto’s is. En het circuit is niet de plek om daar achter te komen. Want wat is er uitdagend aan het rijden op een perfect vlakke baan? Er zijn overal uitloopstroken, geen tegenliggers, als het regent gaan de vlaggen omhoog en ’s nachts is de boel dicht. Niet echt een uitdaging.

Daarom doen we het anders

Duisternis op de snelweg, dat lijkt er meer op. Hier strijden rokerige X-types en dikke Audi’s om het asfalt. Hier duwen de concurrerende trucks elkaar van de weg; je voelt de agressie van een winters spitsuur. Overal knipperen de matrix-borden ‘50’ in een zee van gefrustreerde remlichten. In deze omgeving moeten de bespoilerde, fijnzinnig gebouwde supercars wel enige stress gaan ondervinden. Daar staan we dan met ons kleine konvooi, vast in het verkeer. Morgen wacht ons een heel ander probleem dan drukte, namelijk ondergrond. Dat is deel twee van onze missie om uit te vinden of deze drie rauwe en compromisloze rijdersauto’s, de SV, 675LT en GT3 RS, ook echt praktisch bruikbaar zijn. Is dat een relevante vraag? Waarschijnlijk niet. Wat doet gebruiksgemak ertoe bij een supercar? Goede vraag, want supercars worden tenslotte gebouwd om er super uit te zien en om superhard te kunnen. Maar, ten eerste: dit zijn en blijven ‘gewoon’ auto’s voor op de openbare weg. Ten tweede; ben jij niet nieuwsgierig naar het antwoord? Ik kijk enorm uit naar de dag van morgen, wanneer er een soort supercar-bootcamp zal plaatsvinden.

Aan de stoelen kunnen we maar niet wennen

We gaan iets mafs doen met maffe auto’s en doen dit puur en alleen gemotiveerd door avonturendrang. Dus vandaag geen engelenkoor dat kweelt terwijl een oogverblindende auto over schitterende wegen vliegt. In plaats daarvan ploegen we noordwaarts via Birmingham en Manchester, ik in de oh zo comfortabele stoel van de Lamborghini. Dit is het makkelijke stuk van de route. De auto’s kunnen dit deprimerende gedoe wel aan – alleen de bestuurders worden nu op de proef gesteld. Alle drie de auto’s hebben stoelen die slechts handmatig naar voren of naar achteren geschoven kunnen worden. Op een verveeld moment ontdek ik dat de stoel van de Porsche GT3 RS ook in hoogte verstelbaar is. Verrast rijd ik vervolgens een stukje met mijn hoofd tegen de zonneklep gedrukt. Als je Danny DeVito bent, moet je dus de Porsche hebben. De McLaren-stoelen vleien je achterover alsof je in een badkuip zit. Dat vergt gewenning, maar in combinatie met de innovatieve lay-out van de knoppen en het design van de cockpit, voel je je al gauw een X-Wing-piloot. Het voelt alsof de grond vlak onder je tenen door schiet.

De Lamborghini Aventador SV is verre van bruikbaar en/of comfortabel

In de Aventador kun je nergens iets kwijt. Er is alleen een netje direct achter de bestuurdersstoel en een vakje halverwege de voetenruimte van de passagier, maar daar past nog geen halve telefoon in. Maar waar zeur ik eigenlijk over? Oké, de kooi waarin ik zit is licht claustrofobisch en het gehele zicht naar voren is vier vingers hoog; een strookje tussen de bovenkant van het stuur en de onderkant van de zonneklep. Een supercar moet super aanvoelen en dat doet de Lamborghini Aventador SV. Deze stier briest op dit moment niet zo hard, maar het is nog steeds een volbloed prima donna – de bokkende versnellingsbak, de ruggengraat-vermorzelende zit, het brandend gele dashboard, het naakte koolstof en het gedreun van de banden. Achter zit er 355/25 ZR21 om de velgen. Dat is nog eens een band.

De Aventador SV is de ongekroonde slechterik van het groepje. Overal maakt hij dreunend z’n opwachting. Dit doe ik overigens zelf, ik kan het niet laten steeds het gaspedaal in te trappen. Het voelt gewoon goed. Andere weggebruikers houden een gepaste afstand. Misschien komt er een blauwe walm uit de achterkant.

Eindelijk, we stoppen

Na een paar uur maken we een tussenstop bij een tankstation. Het lijkt alsof er een zenuw in mijn rechter hamstring bekneld zit, dus ik ben de ontzaglijk dorstige Lamborghini dankbaar. Nu kan ik even strekken en van auto wisselen. In vergelijking met de Lamborghini is het verbruik van de andere twee haast bescheiden. De Porsche GT3 RS en McLaren hebben nog benzine over en weten zowaar wat heus comfort te halen uit de beperkte millimeters bewegingsvrijheid van de vering. Toch moet je behoedzaam met de McLaren 675LT omgaan. Die turbo’s zijn wreed, veel stekeliger dan de kolossale V12 van de SV en niet in overeenstemming met het veilige gevoel dat je krijgt in de bestuurdersstoel. De RS, die met z’n rolkooi de nodige verwachtingen wekt, heeft de meest levendige motor en versnellingsbak. We nemen de afrit van de snelweg, strekken onze rug en maken ons klaar voor de nacht in Bowness-on-Windermere.

We zoeken het kleiner op

Een kleine inventarisatie. De fysieke tol die de auto’s van ons lichaam vragen, is eigenlijk minimaal; geen spierpijn-koppeling of schokkerige versnellingsbak te bekennen. Even de vingers bewegen om te schakelen is alles wat nodig is. Hoewel comfort ver te zoeken is en de herrie in de auto’s nadrukkelijk, is het nou ook weer geen ‘500 kilometer rijden in een Morgan 3Wheeler’. We hebben een voorruit, verwarming en zelfs muziek. Het enige echte leed ondervonden we van de stoelen van de Lamborghini Aventador SV.

‘Bovenop de heuvel verzamelen we schuurgeluiden. Eén voor de Lambo, drie voor de Porsche en maar liefst zes voor de McLaren’

‘Maximale breedte 2 meter’, lezen we op het verkeersbord. Ah. En ik dacht nog wel dat ik vanmorgen zo goed bezig was toen ik de Aventador opeiste. Dat deed ik omdat hij als enige van het drietal vierwielaandrijving en nose lift heeft – je kunt (voor verkeersdrempels en zo) de neus wat omhoog laten komen en dat gaat vandaag zeer van pas komen. Nu eerst deze smalle passage zien door te komen. Via de walkietalkie hoor ik het gegniffel van mijn collega’s. Ik gun ze dit kleine pleziertje, ze weten nog niet wat hierna volgt.

Waarom, WAAROM?!

De Hardknott-pas is de steilste, meest kronkelende, smalste en bovenal meest nutteloze weg in het Verenigd Koninkrijk. Oorspronkelijk werd deze route door de Romeinen gemaakt, en zelfs die konden er blijkbaar niet minder bochten in leggen. Waarom deze weg überhaupt werd aangelegd, is een compleet raadsel. Het garnizoen op de top zal vast heel druk geweest zijn met het wegjagen van eh, schapen? In 1850 werd het vervallen pad weer hersteld en tot toeristische attractie gedoopt. Het zal vast een hoop heisa geweest zijn om die Victoriaanse touringcar bovenop de berg te krijgen.

Nu is het onze beurt. Al bij de eerste bocht vraag ik me af of we ooit de tweede zullen halen. Als je er bent geweest, weet je waarom; een stijgingspercentage van 30 procent, korte ribbels, gaten, stenen, haarspeldbochten, minimaal zicht – en de barre weersomstandigheden. Ik vrees haast dat we voor de auto’s uit moeten lopen om elkaar te gidsen. Tevens vraag ik mij af of de McLaren 675LT is uitgerust met een lier.

Zo spelen de rijken spelletjes

Zelfs het bereiken van de voet van de klim is verraderlijk. Ik moet de Kardashian-heupen van de Lambo tussen boerderijtjes en stenen muren door manoeuvreren, mild in paniek rakend omdat de oude Engelse stenen het nieuwe Italiaanse koolstofvezel nogal aanvallen. We passeren een wildrooster, de bebouwde wereld ligt achter ons en de heuvels worden hoger. Tijd voor een tussenstop om dit alles in ons op te nemen. De exotische deuren zwaaien open, spoilers schuiven weer in en zodra de fan van de Lamborghini zijn werk heeft gedaan, genieten we van de stilte en het uitzicht. Ik moet lachen. Deze auto’s op deze locatie: het is bizar. De Wrynose-pas bestaat voor 25 procent uit vijandige hellingen en moet eerst bedwongen worden voordat we de Hardknott op kunnen. Zie het als een opwarmertje voor het echte werk. Met de collega’s heb ik een weddenschap afgesloten: de Aventador zal z’n voorspoiler het minst schrapen, zelfs zonder de nose lift. We vertrekken met onze grommende beesten, die voorzichtig de helling op rijden. Bovenop de heuvel verzamelen we schuurgeluiden. Eén voor de Lambo, drie voor de Porsche GT3 RS en maar liefst zes voor de McLaren. Die ook nog eens als enige een vol-carbon frontsplitter heeft.

Hij is groot, onhandig maar heeft zo z’n charmes

Bij elk schrapend geluid krimpen we ineen en op de top liggen we onder de neuzen om zeker te weten dat het slechts cosmetische beschadigingen zijn. Gerustgesteld crossen we verder, langs de rivier, door dit gure landschap. Over de brug, door de bocht, en daar is hij: de Hardknott. Hoe hebben ze het voor elkaar gekregen om hier een weg te leggen? Zigzaggend loopt het asfalt over de duizelingwekkende berg. Dit is geen autorijden, dit is bergbeklimmen. De dood of de gladiolen. Meteen vanaf de start hoor ik het differentieel van de Lamborghini mopperen, hij stuitert haast door de eerste bochten. Ik ben vergeten om de auto op handmatig schakelen te zetten, dus hij switcht naar z’n twee, maar daar doet ie zo lang over dat al het momentum verloren gaat. Ik kom tot stilstand. Door de voorruit zie ik alleen maar de hemel, dus ik moet door de lage zijruitjes kijken om een beetje te zien waar ik heen ga. Terug in de eerste versnelling, handmatig schakelend, tractiecontrole in standje ‘sport’ en weg zijn we.

De bochten neem ik op de gok, omdat ik eigenlijk geen idee heb welke kant ze op gaan. Maar listiger dan dat wordt het niet. De SV gedraagt zich gedurende de hele klim voorbeeldig. Hij heeft voldoende stuuruitslag, een sterke koppeling en volop grip. Vol vreugde bereik ik de top van de Hardknott; ik heb dit klusje geklaard in een belachelijke auto en ik weet niet precies waarom het als een enorme overwinning voelt. Maar dat doet het wel. Ik zou hier een vlag moeten planten.

De McLaren 675LT doet zijn best

Achter mij gaat het er minder glorieus aan toe. Een collega rapporteert via de radio dat de dynamische motorsteunen van de Porsche GT3 RS in de war raken van alle krachten die ze te verwerken krijgen. De auto lijkt zich constant te spannen en ontspannen, terwijl het differentieel ernaar snakt dat er eens een wiel met grip is. Toch doet de Porsche GT3 RS het een stuk beter dan de McLaren 675LT. Een matige stuuruitslag, achterwielaandrijving en 675 pk vormen z’n problemen. Mijn andere collega moet regelmatig achteruit om een bocht opnieuw aan te snijden. Hij moet uiterst voorzichtig met het gaspedaal omspringen, om wielspin en het ingrijpen van de tractiecontrole, met stilstand als gevolg, te voorkomen. Het schiet niet op.

De Porsche rijdt achter mij

Eindelijk zie ik dan de koplampen van de Porsche boven de laatste heuvel uitkomen, een paar minuten later gevolgd door de limoengroene neus en de brede heupen van de 675. Hij heeft 28 keer de grond geschraapt. De Lamborghini was maar tweemaal in aanraking gekomen met het asfalt. Ikzelf heb vals gespeeld, door onderaan de klim al de nose lift in te schakelen. Maar daar is het tenslotte voor bedoeld. Ondanks de schrammen ben ik dolblij dat we met deze drie hardcore racers de top van de steilste weg in Engeland bereikt hebben. Met de kin omhoog en de handen in de zij aanschouwen we het landschap en de auto’s.

‘Je moet overweg kunnen met de eigenaardigheden van de Porsche GT3 RS. De McLaren 675LT doet die karaktereigenschappen haast aanvoelen als zwakheden’

We gaan weer terug

Nu moeten ze ook weer naar beneden. In plaats van rechtsomkeert te maken, besluiten we stoer te doen en de hele bergpas te voltooien. Eigenlijk is de echte reden dat we niet kunnen keren. We eindigen in Waste Water, recentelijk nog verkozen tot Groot-Brittannië’s Mooiste Uitzicht. Met drie supercars wordt dat uitzicht nog veel fraaier. In de roes van ons succes laat ik even zien dat het mogelijk is om, gezeten op de dorpel, de Lamborghini achteruit te sturen. Op dat moment begint het te regenen. Het is de voorbode van de storm Desmond, die later een spoor van vernieling zou achterlaten in Cumbria. Onze terugtocht over de Hardknott is listig; de regen komt met bakken naar beneden en de lucht kleurt inktzwart.

De Porsche GT3 RS is in zijn element

Hij geeft vertrouwen, is robuust, heeft een ijzeren wil. Feitelijk is ie gewoon bombestendig. Z’n attitude wordt agressiever, dit voelt als de perfecte auto voor rally’s op asfalt. Wat een geweldig wapen. Het water gutst als kleine riviertjes van de berg naar beneden. Alleen in de Porsche GT3 RS durf je onder deze omstandigheden hard te rijden. Dan kom ik met spinnende wielen vast te zitten op een wildrooster. Dat is vermakelijk, totdat we moeten uitstappen en duwen. De McLaren 675LT heeft geen airconditioning, en in combinatie met de aanhoudende regen betekent dit dat de cabine steeds mistiger wordt. De ventilator blaast slechts voor de sier wat hete lucht tegen de voorruit. Ik neem een doekje ter hand om het vocht weg te vegen, maar realiseer te laat dat dit mijn poetsdoek was. Dus nu is de ruit ook nog eens vet. We ploegen verder richting het oosten, af en toe achteruit rijdend voor oorlogszuchtige busjes en tractoren. We proberen voort te maken, om aan de duisternis te ontsnappen.

De plassen van zo-even zijn nu meren en de Lamborghini Aventador SV moet dit met z’n vele gapende gaten droog zien te overleven. Alle drie komen ze ongedeerd beneden. Ik ben zeer onder de indruk van deze machines. Ik had het ze vergeven als ze dit parcours niet geslikt hadden. Zeker bij de Italiaan had ik een slecht humeur verwacht, maar hij overtrof als topper van de dag al mijn verwachtingen. Met een schouderklopje wens ik de Aventador een goede nacht toe.

De nadelen van een lage auto rijden

De volgende ochtend blijkt er een band leeggelopen. Typisch. Bij het oppompen klinkt er een sissend geluid vanaf de wang. We zijn bijna drie kwartier met schuim in de weer om de boel te repareren, en moeten vervolgens de reis voortzetten met maximaal 70 km/u. Dit zou gisteren geen probleem geweest zijn, maar vandaag wilden we de auto’s de kans bieden om zich in een wat natuurlijker habitat te laten zien. Dus we verlaten dit gebied en rijden naar de Pennines, waar we meer open wegen treffen. Detail is dat de Lamborghini een (belachelijk grote) nieuwe band nodig heeft en de dichtstbijzijnde bevindt zich dik 200 kilometer verderop, in Manchester. Het besluit wordt genomen om eerst foto’s te maken en dan de Aventador zuidwaarts te sturen. De rijimpressie moet nog even wachten totdat ie weer topfit is. Ondertussen grijpen de Porsche en de McLaren de kans om te laten zien dat er een wereld bestaat bóven de 3.000 toeren en 60 kilometer per uur. Het zijn werkelijk sensationele auto’s; ze behoren tot het beste dat ik ooit in mijn leven gereden heb. De auto’s voelen zich op deze wegen bevrijd van de dwangbuis die ze eerder beknelde. Ik besef dat ze gisteren moesten overleven, terwijl ze vandaag pas echt kunnen laten zien wat ze waard zijn. De Porsche GT3 RS doet waar ie goed in is; vlak voor de bocht remmen en vervolgens gebruikmaken van het gewicht op de kont om er rap weer uit te rijden. Dit is een auto waarmee je snel een connectie voelt, dankzij het spectaculaire stuurgedrag en z’n directe communicatie. De motor is zo bijzonder, vooral als je hem naar de 8.800 toeren trapt. In het gezelschap van de Lamborghini en McLaren is deze Porsche een absoluut koopje. Geen wonder dat ze voor twee keer de nieuwprijs van eigenaar wisselen.

Is de McLaren 675LT de snelste?

In de Porsche moet je overweg kunnen met z’n eigenaardigheden, dat hoort allemaal bij z’n charme, maar de McLaren 675LT doet die karaktereigenschappen van de Duitser haast aanvoelen als zwakheden. De McLaren beweegt met je mee, haast perfect. Alles gebeurt zo natuurlijk, zo gracieus, zo moeiteloos; het draait puur en alleen om de bestuurder, zowel letterlijk als figuurlijk. Je voelt je een onderdeel van de auto, zij het het meest feilbare onderdeel. De besturing is domweg subliem, het onderstel heerlijk wakker, de motor… Doe jezelf een plezier en zet de tractiecontrole onder geen beding uit.

Als de turbo’s op stoom komen, spinnen de wielen in elke versnelling, maar de 675 is zo behendig dat je prima met de grip kunt spelen in combinatie met de 675 pk, niet gehinderd door angstzweet. Ik gok dat dit de snelste auto van het drietal is, hoewel de biturbo niet het charisma heeft van de grommende boxer van de 911, of van de bulderende V12 in de Lamborghini Aventador SV.

Mijn favoriet?

Om zes uur in de avond keert de SV terug met nieuw rubber. Bij Lamborghini in Manchester zijn wat minder agressieve Pirelli P Zero’s gemonteerd en dat is te merken. Minder bandengeruis, meer rijcomfort. De volgende ochtend ga ik even een pak melk halen met de Italiaan. De SV blijkt eigenlijk een prima rijdersauto, eentje waarmee je overweg kunt en waar je van geniet, maar je moet wel wat lagen wegkrabben om deze kant van z’n karakter te ontdekken. In eerste instantie raak je vooral overweldigd door z’n enorme charisma en aura van intimidatie, maar door dat schild moet je even heen prikken. De voorkant doet accuraat zijn werk, de grip is overweldigend. Goed, ik kan niet (durf niet) met de balans te spelen zoals in de andere twee, maar op elk recht stuk gooi ik het gas open en voel de kracht van die epische V12. De Lamborghini Aventador SV is een knettergek apparaat. Het lijkt meer een natuurkracht dan een voertuig. Ik ben blij dat we met de drie auto’s het avontuur op de Hardknott zijn aangegaan. We hebben bewezen dat deze hardcore supercars tot meer in staat zijn dan gedacht, uiteindelijk overwinnen ze elke uitdaging die we ze voorschotelen. Hun dapperheid en energie kan op onvermoede wijze worden aangewend. Dit is geen stunt die we snel zullen herhalen, maar tevreden ben ik zeker. Het kan aan die houten stoelen liggen, maar ik heb mij helemaal naar de Lamborghini gevormd. En ik geniet ervan.

Specificaties Lamborghini Aventador SV

Motor
6.498 cc
V12
750 pk @ 8.400 tpm
690 Nm @ 5.500 tpm

Aandrijving
vier wielen
7v semi-automaat

Prestaties
0-100 km/u in 2,8 s
top 350+ km/u

Verbruik (gemiddeld)
16,0 l/100 km
370 g/km CO2
G-label

Afmetingen
4.835 x 2.030 x 1.136 mm (l x b x h)
2.700 mm (wielbasis)
1.525 kg
90 l (benzine)
bagageruimte n.b.

Prijzen
NL € 490.900 (25%)
BE € 395.900

Specificaties McLaren 675LT

Motor
3.799 cc
V8 biturbo
675 pk @ 7.100 tpm
700 Nm @ 5.500 tpm

Aandrijving
achterwielen
7v automaat

Prestaties
0-100 km/u in 2,9 s
top 330 km/u

Verbruik (gemiddeld)
11,7 l/100 km
275 g/km CO2
G-label

Afmetingen
4.546 x 2.095 x 1.188 mm (l x b x h)
2.670 mm (wielbasis)
1.230 kg
72 l (benzine)
bagageruimte n.b.

Prijzen
NL € 387.750 (25%)
BE € 315.250

Specificaties Porsche 911 GT3 RS

Motor
3.996 cc
zescilinder boxer
500 pk @ 8.250 tpm
460 Nm @ 6.250 tpm

Aandrijving
achterwielen
7v automaat

Prestaties
0-100 km/u in 3,3 s
top 310 km/u

Verbruik (gemiddeld)
12,7 l/100 km
296 g/km CO2
G-label

Afmetingen
4.545 x 1.880 x 1.291 mm (l x b x h)
2.456 mm (wielbasis)
1.395 kg
64 l (benzine)
125 l (bagage)

Prijzen
NL € 248.600 (25%)
BE € 185.977