Conceptcars – fascinerend en frustrerend. Ze zijn natuurlijk bedoeld als proeve van bekwaamheid, ‘kijk eens wat wij allemaal kunnen’, maar al te vaak moet je daar onmiddellijk achter denken: ‘maar wat we nooit zullen doen’. Een van de absolute toppers op dat gebied is Mazda. Al jarenlang strooien ze…
Conceptcars – fascinerend en frustrerend. Ze zijn natuurlijk bedoeld als proeve van bekwaamheid, ‘kijk eens wat wij allemaal kunnen’, maar al te vaak moet je daar onmiddellijk achter denken: ‘maar wat we nooit zullen doen’.
Een van de absolute toppers op dat gebied is Mazda. Al jarenlang strooien ze de ene na de andere verbijsterende conceptcar over de mondiale autoshows rond, en wat is er nou helemaal van in praktijk gebracht? Een paar malle golfjes in de carrosserie van de saaiste auto die ze hebben, de 5. Je zou je er haast kwaad om gaan maken.
Neem nou deze Shinari. Welbeschouwd is het pure pesterij. Een pracht van een auto waarvan je met 99,9 procent zekerheid weet dat hij er nooit zal komen. Zo’n sportauto is voor een merk als Mazda immers veel te duur om te ontwikkelen en ze zullen er nooit genoeg aan verdienen om al die investeringen er weer uit te halen.
Ze hebben er nog een prachtig verhaal bij hoor, over een nieuwe designtaal die Kodo heet, wat soul of motion betekent, en dat dit de eerste uiting is van het nieuwe ontwerp-opperhoofd Ikuo Maeda (voormalig chef Laurens van den Acker is naar Renault gegaan, ook al zo’n merk dat zich uitput in jubel-concepts die er nooit zullen komen – match made in heaven dus), en meer van die blabla.
Maar weet je wat het is? Wij zijn er een beetje klaar mee, met die dooie Mazda-mussen. Deze schoonheid verdient een beter lot dan het voortleven in het linkerknipperlicht van de volgende Mazda 2. Eerst als de sodemieter die Shinari bouwen, dan praten we verder. Dat zal ze leren.
