Miataland is een hotel volledig gewijd aan de MX-5

De foute geur van een doorgebrande koppeling hangt bij de ingang van ’s werelds enige Mazda MX-5-themahotel. We kijken elkaar aan, maar weten toch echt zeker dat die doordringende lucht niet komt van ‘onze’ gloednieuwe MX-5 30th Anniversary Edition – de enige in Italië. Misschien is het de natuurlijke geur van de wijngaarden die staan te bakken tegen de hellingen van de heuvels, of een nevenproduct van de lokale truffeloogst. De centraal-Italiaanse provincie Perugia, in de regio Umbrië, is tot op heden vooral vermaard vanwege de export van wijn en die chique paddenstoel. En nu is er Miataland. Dat is een hotel waar je niet alleen de mini-shampootjes en de slippers in je weekendtas laat vallen. Hier krijg je, ’s ochtends bij het ontbijt, de keuze uit de sleutels van de grootst compilatie aan Mazda-­roadsters ter wereld. Da’s pas vakantie! En het wordt ons al meteen duidelijk dat de collectie auto’s ook een Solero-oranje MX-5 30th Anniversary omvat, want die staat te glimmen in de zon, te midden van een waar palet aan andere Miata’s. Huh? We hoopten indruk te maken op onze gastheer door te arriveren in nummer 0136 van 3000; de enige in Italië, een verboden vrucht dus (uiteraard een satsuma). Maar nee hoor. Hotelier Andrea Mancini heeft de speciale verjaardagsuitvoering al staan: nummer 0268. Maar hij gedraagt zich verre van blasé, hij loopt meteen op onze auto af met zijn telefoon in de hand, om het bijzondere moment te vereeuwigen. ‘Een is al zeldzaam, maar twee? Is onmogelijk!’ Andrea begroet ons met een stralende glimlach die zijn gezicht de komende twee dagen niet meer zal verlaten. Hij draagt een Miataland-T-shirt, waarop het logo van zijn hotel is uitgevoerd in de authentieke Mazda-belettering. Datzelfde logo is geëtst in de ramen van het natuurstenen gebouw waar hij ons heen leidt. Aandacht voor detail kun je ’m niet ontzeggen. ‘Waarom de MX-5?’ Andrea heeft zijn verhaal duidelijk goed gerepeteerd. Hij wilde de auto al meteen na de introductie ervan in 1989 hebben, maar het duurde nog tot het midden van de jaren negentig tot hij er ook maar in eentje reed. Hij was destijds verkoopstagiair bij een Ford-dealer. Op alweer een lange, saaie dag, stapte plots een jongedame binnen die een Ka wilde hebben, en daarop haar eerste generatie MX-5 wilde inruilen. ‘Ik reed ermee naar huis, en dat was een prachtig moment’, herinnert hij zich, dromerig in de geschiedenis starend. Het ligt nog steeds gevoelig dat juist die originele MX-5 het enige exemplaar is dat hij ooit heeft verkocht – hij had destijds geld nodig om een model van de tweede generatie te financieren, wat meteen ook de start van zijn verslaving betekende.

Inmiddels is hij vier jaar met Miataland bezig. Het betreft een 200 jaar oude villa op een helling die een majestueus uitzicht over een dal biedt, met erboven louter zonneschijn. Toen Andrea het vervallen vastgoed voor het eerst zag, zei de makelaar dat de 15 meter lange schuur ideaal zou zijn om paarden te houden.

‘Er zullen hier altijd meer auto’s zijn dan gasten’

‘Toen moest ze weg, en gaf mij de sleutels en zei dat ik de boel op slot moest doen als ik was uitgekeken’, vertelt Andrea. De volgende dag ging hij er weer heen, liet zichzelf binnen, en mat op z’n gemakje na hoe veel Japanse tweezitters hij er zou kunnen stallen Er zullen hier altijd meer auto’s zijn dan gasten. Het hotel heeft slechts zes kamers, maar die zijn stuk voor stuk heel ruim en voorzien van details die de ware Miatafielen zullen doen kirren van genot. De bedden zijn geverfd in de kleuren van de originele MX-5 lakstalen. De frames echoën het onderstel van een Miata, met de driehoekige openingen om gewicht te besparen. De bureaustoel is, uiteraard, een ex-MX-5-stoel, compleet met de verstelhendel. Spring je even in het zwembad? Laat dan je keycard achter in een keramisch MX-5 silhouet aan de muur. Het zou allemaal kitsch en kinderachtig moeten zijn, maar het is juist smaakvol uitgevoerd en voelt op een charmante manier huiselijk aan.

In de hal zien we een spiraaltrap van 28 treden, uitgevoerd in 28 soorten hout uit 28 landen. Tuurlijk joh. Beneden treffen we de memorabiliasectie aan. De meeste mannen verbergen hun gênante hobby’s in de schuur of op zolder. Meneer Mancini stelt ze grootscheeps tentoon in de entree. Miniatuurautootjes, gloednieuw, vullen verschillende planken. Mazda’s, natuurlijk, maar er is ook plaats voor een Ferrari F40 en een Ford GT40. Andere planken buigen door onder het gewicht van boeken. Elke letter die ooit over de Miata is gepubliceerd, is hier te vinden, in het Engels, Italiaans en Japans. ‘Ik begrijp er niets van hoor, dus kijk ik naar de foto’s.’

Andrea is ook verzot op stuurtjes. Hij herinnert zich een bezoek aan de nederige Nardi-fabriek in een verslonsde buitenwijk van Milaan. ‘Ik vroeg of ik dit klassieke houten stuur kon kopen, om neer te zetten, niet eens om te gebruiken. Zeiden ze dat ik een halfuur later terug moest komen. Zodat ze er een uit het magazijn konden halen? Nee, zodat ze er daar meteen een voor me konden maken. Het was nog warm van het polijsten toen ik betaalde.’ Op naar de schuur. Precies zoals je je die voorstelt: oude planken die niet helemaal meer aansluiten, waardoor de zon door spleten naar binnen schijnt en vals licht werpt. We kunnen ons niet voorstellen wat we zien: rijen en rijen keurig in het gelid staande silhouetten, stuk voor stuk afgedekt met plastic hoezen die met een magneetje vastzitten op de spatborden. Zonder verdere waarschuwing verwijdert Andrea de eerste magneet, zwiept de hoes opzij en begint aan een duidelijk niet-ingestudeerde verbale MX-5-athon. Hij bespreekt de herkomst, de stamboom en de zeldzaamheid van zijn auto’s.

Vooraf veronderstelden we dat hij een aantal bijeengescharrelde koopjes zou hebben staan, een op de kop getikt hier, een ander gered van de sloop daar. Het tegenovergestelde blijkt het geval; Andrea is een man die lekkerbekt als hij een speciale uitvoering ziet. Hij heeft de idioot brede Nopro uit Japan, en het Amerikaanse ‘MegaMonster’, waarin een supercharged 5,0-liter Ford V8 ligt. Door middel van veel Italiaanse handgebaren wordt ons duidelijk gemaakt dat 430 pk afdoende is om de banden in de derde versnelling te verpulveren. Helaas lijden beide voertuigen onder een wat grillige techniek, en zijn ze momenteel niet rijklaar. Door, dus, naar de ‘Pitcrew’, het retro-Japanse idee van een klassieke Engelse roadster, die een interessant duo vormt met een gele Miata van de eerste generatie, die kennelijk de Frogeye Sprite tot voorbeeld heeft genomen. Er staat zelfs een Britse kit-car die moet lijken op een Ferrari 250 GTO. Hij start meteen, gromt stationair een beetje bonkig, maar rolt dan tevreden naar buiten, de warme middagzon in.

Dan volgt de trits van ‘M2 Incorporated’. Nee, geeft niet: wij hadden ook geen idee. Andrea legt het uit zoals een televisierechercheur vertelt hoe hij de dader heeft gegrepen. ‘Mazda zag dat Acura en Lexus het in de jaren negentig goed deden en wilde hetzelfde proberen, maar in plaats van de luxemarkt op te gaan, ging het sportievere auto’s bouwen, in een kleine oplage. Werden er maar 300 van gebouwd.’ ‘De eerste M2 MX-5 was een lichtgewicht auto. Magnesium velgen – hier niet legaal omdat ze versplinteren, maar wie gaat daar ooit achter komen?’ (Oh heerlijk, Italië.) ‘De stoelen wegen 4,2 kilo per stuk, in plaats van 12 kilo. Geen stuurbekrachtiging. Andere nokkenassen en uitlaten, en een ander differentieel.’ De beste man ratelt nu aan een stuk door, kennelijk zonder adem te halen, als een leeglopende encyclopedie. ‘Elk exemplaar kostte twee keer wat een gewone MX-5 kostte – hetzelfde als een nieuwe Honda NSX! Toch kreeg Mazda 584 bestellingen binnen, terwijl iedereen wel 5.000 Amerikaanse dollars moest aanbetalen. Nou, ik weet zeker dat Ferrari ze alle 584 zou hebben gebouwd en verkocht, belofte of geen belofte, maar Mazda hield woord, en bouwde er maar 300.’ Uiteindelijk organiseerde Mazda een loterij, en de teleurgestelde 284 inschrijvers die hadden misgegrepen, kregen hun aanbetaling terug, een brief met excuses van Mazda, en een schaalmodel van de auto.

Later bouwde M2 nog wel 184 hyper-luxeversies van de MX-5, compleet met Yamaha-pianohout, en een nog snellere versie. M2 werd in 1999 ten grave gedragen, maar Andrea heeft er een van elk. Onder Miatafielen is dat zoiets als het hebben van de heilige graal met de bijpassende borden en bestek – en daar dan gewoon mee gaan dineren. Hij laat zijn gasten met een gerust hart in zijn auto’s rijden. Wij zijn er op een rustige dag, maar aanstonds krijgt hij bezoek van de Amerikaanse Miata-eigenaarsclub. Wij krijgen alleen gezelschap van een paar Zweedse MX-5-eigenaars. Ene Björn rijdt de berg op in een Yamamoto Signature ND MX-5, waarvan er vier zijn gebouwd om de pensionering van de MX-5-techniekchef luister bij te zetten. Die heeft semi-slicks van Toyo om z’n velgen liggen, en de olieachtige, zwarte lak is gepoedercoat.

‘Onder Miatafielen is dit zoiets als het hebben van de heilige graal met de bijpassende borden’

Kwam daar wellicht die nare koppelingslucht vandaan, die we eerder opsnoven? ‘Nee, die kwam van een gast uit Oman die net is vertrokken. Gek van Miata’s, heeft fortuinen uitgegeven om ze naar zijn eigen land te importeren – en dan komt ie hier, kan ie niet met een handbak rijden’, zegt Andrea, die nu even zijn brede lach verruilt voor een sarcastische oogrol. In het frisse licht van deze dag durven we het wel te vertellen: we hebben nog nooit een MX-5 van de eerste of tweede generatie gereden. Dus als Andrea vraagt waarvan we willen proeven, gaan we voor de uit 1991 stammende ‘J Limited’ Sunburst-gele NA, en de alleen in de VS en Australië verkochte Mazdaspeed NB – de enige MX-5 die af-fabriek een turbo meekreeg. Misschien ken je ’m van GranTurismo 3. Die laatste is een van Andrea’s favorieten; voor ons is het een lesje in turbogat-verslaving. De motor doet echt helemaal niets tot 5.000 tpm, dan krijg je – boem – al het vermogen voor je kiezen, waarna het bij 6.500 tpm ineens weer uit is met de pret, door toedoen van een begrenzer. Daarbij zit je erg hoog en zijn de velgen wel erg bling (ken je bling nog? Was hip in 2003), dus erg origineel kun je ’m niet noemen.

We stappen daarom in de NA en die blijkt een soort openbaring te zijn. De MX-5 heeft altijd vrij veel kritiek te verduren gekregen, maar wat is nou eigenlijk pretentieuzer? Een eerlijke roadster zonder onderstelmodi, neppe inlaten en digitale technologie, of de mensen die ’m uitlachen omdat hij camp zou zijn? De MX-5 is een sympathiek en eerlijk baken in de autowereld: stoffen dakje, achterwielaandrijving, natuurlijk ademend en een uitstekende transmissie. De gele NA heeft 60.000 kilometer op de teller staan en is een leuke, levendige en speelse giller van een auto, die vrolijk over de gaten en hobbels in het asfalt fladdert. Heette het hier Lamboland, dan zou het een ander verhaal zijn, maar de nauwe, blinde en hobbelige weggetjes rond Perugia lijken te zijn gemaakt voor de MX-5. Op de weg terug naar het hotel zitten we Andrea achterna: hij in zijn auto uit 1991, wij met de gloednieuwe 30th Anniversary MX-5. We rijden op z’n Italiaans. Laatstgenoemde special heeft gegoten Rays-velgen, Bilstein-dempers, Brembo-remmen, en rijdt precies zoals een gewone 2,0-liter MX-5. De 7.500 tpm draaiende motor en de geniale versnellingsbak zijn de sterren, en dus niet onder handen genomen. De nieuwe auto voelt niet groter of zwaarder aan, en hoewel hij wat minder precies stuurt, vangt het onderstel alle klappen met verve op. Ook weer een goede MX-5, dus. En als Mazda zich niet langer een op benzine lopende, handgeschakelde tweezitter kan veroorloven in een autolandschap dat ontsierd wordt door half-elektrische, eendere SUV’s, is er diep in het hart van Italië een klein, levend museum dat moedig weerstand biedt door de meest zeldzame Miata’s – en jou – een thuis te bieden. Als je tenminste in staat bent om te schakelen.

Hoe kom je bij Miataland?

Een retourtje naar Rome Fiumicino of het vliegveld van Florence kost zo rond de 200 euro. Meer dan handbagage hoef je niet bij te boeken, want een MX-5 heeft ook maar een klein kofferbakje. Miataland ligt 2,5 uur rijden ten noorden van Rome c.q. ten zuiden van Florence. Huur de standaard afgeragde Fiat Panda: voor een lang weekend zou dat je niet meer dan 50 euro moeten kosten. De zes kamers van Miataland zijn het populairst in de zomer, dus neem eerst contact op om te reserveren. Een kamer voor twee personen kost ongeveer 170 euro per nacht. Mail Andrea: miatalanditaly@gmail.com