Niet ieder kind droomt van een Ferrari, sommige dromen van een Nissan of een BMW

Ik was onlangs op bezoek bij Kimera Automobili in Cuneo, in het noordwesten van Italië. Als je Kimera niet kent, kijk dan even naar de spectaculaire Evo37 restomod – geïnspireerd door de Lancia 037, een ware Groep B-held. Eigenlijk doet de term ‘restomod’ geen recht aan dit project. Hij brengt mythe en legende weer tot leven en zet daar in de letterlijkste zin des woords nog een turbo op ook, in een mengsel van technisch vernuft en kunstzinnigheid die je haast even letterlijk de adem beneemt.

Hoe dan ook, een opmerking die de testrijder van Kimera maakte – voormalig rallyrijder Luca Betti – is me bijgebleven. ‘Ik kom uit Piemonte,’ begon hij, ‘en hoewel mensen denken dat Emilia-Romagna dé autostreek van Italië is, is in werkelijkheid Turijn het hart van onze industrie.’ Ik voelde de trots, en hij ging verder over de voorliefde van zijn vader voor de Martini Racing-dynastie in het World Rally Cham-pionship. En toen zei hij het: ‘In Piemonte was Lancia ons Ferrari.’

Iedereen is gek op Ferrari, maar…

Heerlijk vind ik dat. Ferrari is iedereens Ferrari, uiteraard. Het is moeilijk om niet iets te hebben met hun verhaal, de toewijding aan de F1, de glorie van Le Mans en natuurlijk de ongelooflijk fraaie straatauto’s. Zelfs de niet zo ongelooflijk fraaie. Maar ik denk dat de meesten van ons ook een andere ‘Ferrari’ hebben. De auto die we geweldig vonden toen we klein waren. Misschien werd de liefde doorgegeven door een ouder, of een enthousiaste oom of ander familielid. Iets bereikbaarders. En dat zette me aan het denken. Wat is ‘mijn Ferrari’?

Is iedereen ineens gek op Porsche?

Tegenwoordig lijkt het wel of iedereens Ferrari Porsche is. Hebben ze inmiddels de wereld al officieel overgenomen? Of is het alleen Instagram? Ik ben dol op Porsche – nu. Nu ik ze heb gereden en het gevoel, de engineering en die heel bijzondere Duitse passie (waar zweepjes, boeien en watersport niets mee van doen hebben) beter begrijp. Maar toen ik kind was, had ik een hekel aan ze. Porsche was niet mijn Ferrari. Ze kwamen niet eens in de buurt.

Mijn instinct zegt BMW. Of Maserati. Het eerste is te verklaren vanuit de vele BMW’s die mijn vader had, die uiteindelijk uitmondden in een E34 M5 in Avus Blue met zilver leer. Het was een van de latere 3,8-liter auto’s met die werpsterwielen (als BMW jouw Ferrari is, weet je precies welke ik bedoel) en hij had de elektronisch instelbare Nürburgring-ophanging van Boge.

Is BMW jouw Ferrari? Dan snap je dit

Als BMW jouw Ferrari is, knik je gezellig met deze tekst mee en dacht waarschijnlijk al ‘Boge’ voordat je het had gelezen. Niemand zegt, denkt of heeft zelfs maar gehoord van Boge, behalve als het gaat om de E34 M5, nietwaar? Feit. En Maserati? Een testritje door het New Forest op de achterbank van een crèmekleurige Ghibli in, even denken, 1993, was genoeg voor mij. Allemachtig, hij voelde zo snel en exotisch aan.

Maar in werkelijkheid is mijn Ferrari, eh, Nissan. Het voelt als iets vreemds om te zeggen, maar je kunt geen weerstand bieden aan iets dat zo diep in je ziel zit. De waakvlammetjes die de 200SX en 300ZX al hadden aangestoken, veranderden in een woest inferno toen mijn vader besloot de M5 in te ruilen voor een Nissan Skyline R33 GT-R V-Spec in de kleur Midnight Purple.

Hij had een belachelijk harde A’PEXi-ophanging, coole Japanse logo’s, een turbotimer (de motor bleef 2 minuten lopen nadat je hem had uitgeschakeld, om de turbo te koelen) en hij was totaal geweldig. De binnenkant van de achterklep was bezaaid met vreemde stickers in gebroken Engels van de Midnight Cluben andere schijnbaar nogal clandestiene organisaties. Het was pure, echte liefde. Ik heb gelezen over ATTESA en Super HICAS en ronderecords op de plek waar Boge de dempers van de M5 afstelde. Het was een koorts, Nissan. En eerlijk gezegd vrees ik dat ie nooit overgaat. Vreemd, toch?