Richard in de MG Metro 6R4

Groep B-motor op de achterbank. Meer hoef ik niet te zeggen.

Dit wordt geen plezierritje. Dat weet ik nu al. De cockpit van de Metro 6R4 is vergelijkbaar met de binnenkant van een oud Russisch ruimtestation. Overal hangt er van alles los, zoals draden, gekke metertjes en hendels en stukken metaal die met popnagels bijeen worden gehouden. Het geheel maakt een enigszins bedreigende indruk. Ik zit dan ook stevig vastgesnoerd in een belachelijk smal kuipstoeltje, en word er door de brede vierpuntsgordels fijntjes op gewezen dat het in deze raket op wielen ook fout kan gaan.

Ook het motorgeluid is niet echt fijnbesnaard. De 2.991 cc metende V6 ligt als een passagier op de plek waar je in een standaard Metro de achterbank zou vinden. Maar volgens mij ligt het ding daar niet lekker want het probeert de hele tijd uit de auto te komen. De herrie is oorverdovend: mechanisch, ratelend en een astmatisch gerochel dat zich door elk kiertje naar buiten perst. Daarbij heeft de eigenaar me ook nog eens verteld om niet te treuzelen, en om vooral te blijven rijden. Dit apparaat krijgt niet genoeg adem als het stilstaat, net als een haai.

Ik ben er ook op gewezen dat de versnellingsbak geen vergrendeling voor de achteruit heeft. Het zou een nogal dure – en waarschijnlijk lawaaiige – vergissing zijn als ik per ongeluk de verkeerde versnelling kies. Deze 6R4 heeft met oog op hogere topsnelheden een langere overbrenging, wat betekent dat ik nogal wat toeren moet maken om te kunnen optrekken. Natuurlijk slaat de motor bij mijn eerste poging af, en word ik van alle kanten uitgelachen.

De 6R4 werd speciaal ontwikkeld voor de legendarische Groep B-rallyklasse, waar je geestelijk voor in de war moest zijn om eraan mee te doen. De officiële wedstrijduitvoering had meer dan 410 pk, en moest het als een van de weinigen stellen zonder turbolader. Dit exemplaar heeft een vermogen van 250 pk en 305 Nm. Geen schokkende cijfers, maar hij weegt dan ook maar 1.000 kilo. Daarbij staan de korte wielbasis en de belachelijk grote spoorbreedte in combinatie met vierwielaandrijving garant voor een uitzinnig en angstaanjagend rijgedrag.

Het Russische ruimtestation waar ik bij de start in zat, maakt zich klaar voor een terugkeer in de dampkring. Dit maak ik waarschijnlijk maar één keer in mijn leven mee. Ik voel letterlijk de vierwielaandrijving en de punten waar de banden klauwen en schrapen naar grip. De auto reageert voorspelbaar en constant, maar vooral meedogenloos. Ongetwijfeld heeft ie z’n grenzen, en ik twijfel er niet aan dat die vergevingsgezindheid verdwijnt wanneer je die grenzen overschrijdt. Ook omdat je echt je best moet doen, en dus hard moet gaan, om de 6R4 uit balans te brengen. De banden zijn ongeveer even breed als hoog en heel even voel ik me als een roofdier dat op volle snelheid achter zijn prooi aanzit.

Na een tijdje zo hard als ik durf te hebben gereden, blijft er nog maar één vurige wens over: meerijden met iemand die echt van wanten weet. Dit is een echte volbloed. Lelijk, onbeschoft en humeurig, maar toch, een volbloed. Een auto die precies aanvoelt zoals ik had gedacht. Hoe ik er als gebrekkige coureur op ons circuit mee heb gereden, lijkt op tennissen met een cello. Maar het was genoeg om me te laten voelen waartoe deze auto in staat is met de juiste handen aan het stuur.

Deze auto was daadwerkelijk een legende, ook al was hij te weinig betrouwbaar om in het klassement echt potten te kunnen breken. Ik kan me ook nauwelijks voorstellen hoe het moet hebben gevoeld om in deze auto in een echte race vol gas te gaan. Daarvoor heb je niet alleen veel talent nodig, maar ook enorme ballen.

Het is me in elk geval gelukt om te blijven rijden, en de ademhaling op gang te houden. Ook heb ik niet per ongeluk de achteruit ingeschakeld en daarmee de versnellingsbak door het dak gejaagd. Opgelucht – ik geef het eerlijk toe – klauter ik uit ‘m, en kijk ik nog even naar het hoekige gevaarte dat hier op het asfalt staat na te tikken. De auto roept herinneringen op aan een ander tijdperk voor autosport in het algemeen, en de rallysport in het bijzonder. Deze auto’s hoorden toen eigenlijk al in tekenfilms, net als de prestaties die de coureurs er destijds uit wisten te halen. Een prachtig, heroïsch, maar ook belachelijk spektakel.

TopGear-feit

De naam van de auto verwijst naar het aantal cilinders, de plek van de motor (rear) en de aangedreven wielen.

MG Metro 6R4

Prijs: niet bekend

Motor: 2.991 cc V6, 250 pk, 305 Nm

Prestaties: 0-100 km/u in 4,9 s, top n.b.

Aandrijving: vier wielen

Verbruik (gemiddeld): 7,1 l/100 km, CO2-uitstoot onbekend

Gewicht: 1.000 kg