Toen de Thrust SSC 1.228 km/u reed

‘Hoewel het de twintigste verjaardag is van het snelheidsrecord op land, is het ontwerp van de Thrust SSC al ruim 25 jaar oud. Herinner je je nog hoe computers er toen uitzagen? We gebruikten CFD (computational fluid dynamics) om de auto vorm te geven, maar in het begin van de jaren negentig was dat nog niet betrouwbaar. CFD wordt nu veel gebruikt, maar wij waren de eersten die het als voornaamste ontwerpgereedschap toepasten – nog ver voordat het in de Formule 1 werd ingezet.

Hoe betrouwbaar was dit precies?

Thrust SSC-designer Ron Ayers en zijn team van Swansea University leverden ongelooflijk werk, maar ze balanceerden wel op het randje van wat destijds technologisch mogelijk was. Toen we voor het eerst in de geschiedenis supersonisch gingen, hadden we de neus van het voertuig een fractie van een graad naar beneden gezet, waardoor er een paar ton downforce op de voorwielen kwam, voor de veiligheid. Helaas leidde dat ertoe dat de auto behoorlijk ten prooi viel aan overstuur. Om het nog erger te maken, bleken we een voertuig te hebben ontworpen dat zijwaarts wilde gaan als het de geluidsbarrière naderde. De computertechnologie om zaken als asymmetrische luchtstromen en draaiing om de verticale as te simuleren voor een supersonische auto, zou pas een jaar of tien later beschikbaar komen, dus we bevonden ons op onontgonnen terrein.

Tussen de 1.000 en 1.200 km/u ontdekten we dat het weggedrag van de Thrust SSC behoorlijk wat problemen kende, juist op het moment dat er absolute precisie is vereist. Tijdens onze laatste recordpogingen valt op de cockpitvideo te zien hoe ik 90 graden tegenstuur vlak voordat de auto supersonisch gaat. Wat je niet kunt zien, is dat ik ook een beetje van het gas ga om de zaken te stabiliseren. Ik weet nog dat ik dacht, gedurende een seconde: als ie zich nu niet herstelt, dan moeten we opgeven. Maar dat deed ie wel, en we braken het record, dat vandaag de dag nog staat.

En hoe voelt de Thrust SSC op zo’n moment?

Zijwaarts gaan in een auto kan leuk zijn, zeker, maar geloof me: als het boven de 300 km/u gebeurt, vergaat het lachen je wel. Wat betreft de sensatie om met meer dan 1.200 km/u over land te gaan: daar zijn eigenlijk geen woorden voor. Art Arfons (de Amerikaan die in de jaren zestig het snelheidsrecord op land brak, red.) had het helemaal bij het rechte eind toen hij zei: “Ik hou van de smaak van chocolade. Maar als je nog nooit chocolade hebt geproefd, wordt het voor mij behoorlijk lastig om die smaak aan je beschrijven.”’