Top Kartday 2012

Het is één van de mooiste nazomerdagen die Nederland ooit gekend heeft, en wat doet TopGear? Een dagje indoor karten. Met tientallen enthousiaste lezers, dat wel. Spektakel verzekerd.

Met Jeremy Clarkson languit gestrekt in het interieur van mijn auto reis ik op vrijdag 19 oktober af naar Amsterdam. Zijn voeten liggen op de hoedenplank, zijn borst op de hoofdsteun van de passagiersstoel. Hij zegt niets, want hij is gemaakt van triplex. We hebben de echte Jeremy gevraagd of hij er vandaag bij wilde zijn, maar hij was druk met opnames voor het nieuwe TopGear-seizoen dat in februari op televisie komt. Het leek hem ook niet prettig om op deze manier in mijn auto plaats te moeten nemen.

De surrogaat-Clarkson is bedoeld om de talloze TopGear-lezers welkom te heten die vandaag van heinde en verre afreizen naar onze hoofdstad. In samenwerking met Dunlop en Bleekemolen organiseren we deze middag namelijk de Top Kartday bij Bleekemolens Race Planet. Exclusief voor abonnees, of als welkomstcadeau voor mensen die graag abonnee wilden worden. Beide trakteren we graag, zoals je regelmatig in ons blad en op deze site gezien zult hebben.

Het is geen race. De ervaring leert dat als je tientallen snelheidsduivels, die uiteraard allemaal een F1-coureur in spé zijn, met z’n allen op een kartbaan zet, er het nodige geweld plaatsvindt. Opduwen, aantikken, haren trekken; alles lijkt geoorloofd om als eerste over de finish te komen. Uiteindelijk zijn er dan altijd één of twee heel blij, en velen helemaal niet blij. Dus doen we het eens helemaal anders, simpeler, doeltreffender: de snelste tijd wint.

Iedere deelnemer rijdt twee heats van ongeveer een kwartier, waarbij hij of zij op jacht gaat naar de snelste tijd. Daarbij wordt wel met meerdere karts tegelijk op de baan gereden, maar aangezien er niet om een positie in de heat gestreden wordt, gokken we dat men niet al te ruw met elkaar zal omspringen. Uiteraard hebben we mooie prijzen te vergeven voor de drie deelnemers die aan het eind van de dag op het podium eindigen.

Terwijl Clarkson de arriverende deelnemers aanstaart en ik rustig op mijn lunch zit te kauwen, tikt onze hoofdredacteur op mijn schouder. ‘Jij rijdt ook mee, toch?’ Ik heb eerlijk gezegd geen idee. ‘Jawel, want je moet even wat onboard-beelden schieten voor de video die we gaan maken.’ Karten en filmen? Ik ben er trots op dat ik aardig kan multitasken – tv-kijken en eten, bijvoorbeeld, of bier drinken en nutteloze gesprekken voeren – maar dit lijkt me wat hoog gegrepen. Gelukkig hebben de mannen van de beeldregistratie een beter idee.

Ik kijk toe hoe met veel plakband een minicameraatje op mijn helm wordt bevestigd, terwijl de hoofdredacteur een welkomstpraatje houdt voor de kleine menigte die inmiddels ongeduldig trappelend op de tribune zit te wachten tot ze hun achtersten in de karts van Bleekemolen mogen laten zakken. Karts die trouwens, als ik ze zo eens bekijk, op het gebied van veiligheid behoorlijk hoge ogen lijken te gooien. Bumpers, gordels, hoofdsteunen, een roll-bar; het zit er allemaal op en aan. Dat is mooi, want we koesteren onze lezers, dus we houden ze graag heel.

De aanwezigen worden opgedeeld in vier groepen, die vervolgens om beurten de baan op mogen. De eerste twee sessies sla ik vanaf de zijlijn gade, waarbij meteen opvalt dat er een aantal razendsnelle deelnemers tussen zitten. Een meid in een Stig-achtige witte raceoverall vliegt over de baan, een man met een fluorescent gele helm haalt veelvuldig in; maar er zijn ook een paar onopvallende rijders, gehuld in de jasjes en helmen van Bleekemolen, die zich stevig laten gelden. Het niveau ligt hoog, zo veel is duidelijk. Hopelijk weet ik straks nog ander videomateriaal te produceren dan enkel beelden van karts die mij voorbij komen zeilen.

'Tussen de nummer 1 en 2 zat slechts één honderdste van een seconde. Zo close was het dus'

De rondetijden worden vooralsnog geheim gehouden, zodat het uiteindelijk voor iedereen een verrassing is waar hij of zij is geëindigd. Ook de toeschouwers – familie, vrienden en vriendinnen – verkeren in het ongewisse. Er worden nog net geen weddenschappen afgesloten, maar het is een spelletje op zich om te kijken hoe hard de deelnemers rijden ten opzichte van elkaar.

Dan is het mijn beurt. Er worden lootjes getrokken om de rijders een kartnummer toe te wijzen – vanwege mogelijke kleine onderlinge verschillen tussen de karts zou het oneerlijk kunnen zijn om iedereen een vaste te geven. Motoren worden aangezwengeld, gordels vastgegespt, vlaggen gezwaaid. We gaan los.

Me heel bewust van de camera bovenop mijn hoofd probeer ik eerst maar eens heelhuids de baan rond te komen, anders ziet het er ook zo lullig uit. Het wegdek is glad, en de kart heeft zoals gebruikelijk alleen een achterrem, dus een fout is snel gemaakt; iets te hard op het linkerpedaal stampen en je gaat achterstevoren een bocht in. Ik moet een paar keer vol tegensturen voor ik dit weer goed en wel door heb.

We rijden op de tweede baan van Bleekemolen, die een leuke mix van bochten biedt: een snelle doordraaier, een 180-graden haarspeldbocht, zelfs een scherpe rechterbocht bovenop een heuvel waar je, als je ‘m juist aansnijdt, met één of meer wieltjes loskomt van de grond. Een rondetijd van onder de 30 seconden rijd je zo; de snelste tijd die hier ooit werd neergezet, zit rond de 23 seconden.

Ik maak me even niet druk over mijn snelheid. Het is namelijk al spannend genoeg om vlak achter andere karts heen en weer te slingeren om interessante beelden te maken, en intussen hun rondetijd niet te verpesten door ze per ongeluk een bocht uit te knikkeren bij een mislukte remactie. Op een goed moment besluit ik – louter voor de diversiteit in de video natuurlijk – te proberen wat mensen in te halen en mezelf zo een beetje door het rijdersveld te bewegen. En ach, al rijd ik er voor spek en bonen tussen, misschien kan ik terloops nog wel een snelle tijd neerzetten. Nee hoor, ik ben helemaal niet competitief ingesteld, mocht je dat soms denken.

Zo gebeurt het dat ik na een paar ronden gewoon op volle snelheid aan het meerijden ben. Ik merk dat er hard geknokt wordt wanneer ik een andere deelnemer vlotjes nader en deze me vervolgens goed voor weet te blijven, ronde na ronde zijn lijn en rempunten verbeterend. Ik blijf hem pushen, maar wanneer ik merk dat er achter mij iemand aankomt die sneller is dan ik, ga ik meteen aan de kant; hun tijd geldt immers, en er staat voor hen veel op het spel.

Ik rijd meerdere heats mee (wederom: puur voor de video, echt waar) en eindig de middag zo in een poel van zweet, maar wel met flink wat beeldmateriaal. De camera geef ik terug aan de foto- en videomannen, die er een paar momenten uit zullen pikken om ze te verknippen met de rest van de beelden die ze langs de baan hebben geschoten. De resulterende beknopte impressie is inmiddels hier te zien.

Mezelf opdweilend luister ik naar mijn hoofdredacteur, die een papiertje met tijden in zijn hand heeft en de winnaars aankondigt. Voor de beeldvorming: de winnende tijd bedroeg 25,10 seconden, maar de tiende snelste tijd was 25,75 seconden. Tussen de nummer 1 en 2 zat zelfs slechts één honderdste van een seconde. Zo close was het dus. Geen wonder dat we er langs de kant geen chocola van konden maken wie er nu precies het snelst was. Mijn tijd blijkt uiteindelijk de negende van de dag te zijn.

Op plaats drie, met een tijd van 25,18 seconden, eindigt Alain. Hij krijgt van ons een TopGear-pakket, met daarin onder andere een dvd-box en het nieuwste boek van Clarkson. Een treetje hoger staat Jasper (25,11 seconden), die van sponsor Dunlop een set nieuwe banden voor zijn auto mag uitzoeken. Maar de grote winnaar van de dag is Koen, die een dag op Zandvoort mag doorbrengen met Lamborghini’s, Ferrari’s, Aston Martins en ander moois; dit alles onder begeleiding van de familie Bleekemolen zelf. Een rijbewijs heeft hij nog niet – de vlotterik is zestien jaar – maar op een circuit maakt dat gelukkig niets uit.

Clarkson hangt weer met zijn hoofd over de passagiersstoel en kijkt me aan terwijl ik naar huis rijd. In zijn glazige blik zie ik een glimp van goedkeuring, maar het kan zijn dat ik me dat inbeeld. Wat vast staat, is dat het een bijzonder geslaagde dag was. Bij dezen willen we dan ook iedereen bedanken voor het meedoen, de winnaars nogmaals feliciteren, en verkondigen: op naar het volgende TopGear abonnee-evenement!