Hij wint onze TG Award voor Ontwerp van het Jaar 2023
Als je eens zin hebt in een heel specifieke virtuele knokpartij met mensen op het internet, hoef je alleen maar iets te plaatsen met superlatieven. Iets als ‘de 70-serie van de Toyota Land Cruiser is fantastisch’ is al genoeg. Daarna kun je rustig achterover gaan zitten en zien hoe de digitale wereld zichzelf opvreet met alle empathie van een net afgeschoten kogel.
Maar waar de opgefriste 70-serie die Toyota voor sommige markten maakt domweg een remix is van een oude favoriet (letterlijk een 70-serie met led-koplampen en toegevoegde Apple CarPlay) heeft het bedrijf ook wel degelijk wat nieuw materiaal afgeleverd. En als je het nou hebt over sweet spots: daar lijkt het er aardig wat van te raken. Fans en eigenaren van de Land Rover Defender en Ineos Grenadier, wees voorbereid op een stevige portie irritatie: er is een nieuwe koning in de stad en hij heet Toyota Land Cruiser 250.
Nu valt er een hoop te zeggen voor creatieve meningsverschillen, maar de TopGear-achterban is het in de regel met elkaar oneens; niet expres, maar uit principe. Het spelen van advocaat van de duivel is een onbetaalde hobby van de meesten onder ons. Maar de Land Cruiser 250 werd zo’n beetje met algemene instemming ontvangen.
De meeste mensen waardeerden het uiterlijk van de auto oprecht, als een soort van veel serieuzere oude broer van de FJ Cruiser uit 2006, die in de basis veel gemeen had met de oude 4Runner en Land Cruiser Prado. En het is ook lastig, omdat ‘design’ nu eenmaal een concept is dat moraliteit voorbijgaat, dat subjectiever is dan smaak alleen.
Nieuwe dingen kunnen knellen, maar als je te hard aan de touwtjes van je erfgoed gaat trekken, kan de boel ook snel verdrinken in een soort karikatuur. Wat met de meer dan tien generaties die er inmiddels aan Land Cruisers rondrijden, en een stamboom die teruggaat tot 1958, maar al te makkelijk kan gebeuren.
Wat er overblijft, en wat altijd de hoeksteen is geweest van het Land Cruiser-zijn, is een soort grootvormige soliditeit. Ook de 250 etaleert het soort design dat je doet denken aan blokken steen, haast militaire hardware en kalme, pure vaardigheid. De baas van het project, Yoshito Watanabe, zegt dat het thema ‘terug naar de oorsprong met nieuwe waarden’ was, en ‘betrouwbaar, tijdloos en professioneel’, en je kunt begrijpen wat hij daarmee bedoelt.
Er spreekt een soort aangename eenvormigheid uit het ontwerp, zonder karikaturaal te worden of zich te verliezen in iets semi-mythisch als de Tesla Cybertruck. Wonderlijk genoeg heeft Toyota in al haar stoutmoedigheid ook besloten twee gezichten aan te bieden, afhankelijk van de variant: ronde koplampen voor de basis- en First Edition-versies, de Land Cruiser 1958, en strengere rechthoekige exemplaren voor de andere. De rondere versie is leuker, meer ‘erfgoed’, de rechthoekige stoerder. En het valt nog niet mee om uit te maken welke van de twee de mooiere is.
Het grappige is dat, als je ernaast staat, de Land Cruiser 250 kleiner is dan je verwacht. Hoewel ‘klein’ niet het goede woord is. Hij is 190 millimeter korter dan de uitgaande modellen en ook nog eens minder breed en lager, waarmee het vet uit de vorm verwijderd is – het tegenovergestelde van de groeizucht van nieuwe auto’s in het algemeen.
Maar dat volume is meer van de buiten- dan van de binnenkant geschaafd; de wielbasis is gelijk aan die van andere modellen op het TNGA-F-ladderchassis (hetzelfde skelet waar de LC 300 voor het Midden-Oosten en de Amerikaanse Lexus GX op zijn gebaseerd). Dat betekent dat je dezelfde optie hebt voor vijf of zeven zitplaatsen, meer dan genoeg bewegingsvrijheid en een uiterst bruikbare hoeveelheid bagageruimte.
En hoewel de achterklep een tikje lastig is en een reservewiel achterop onmogelijk maakt (te zwaar; het wiel is naar de onderkant verhuisd), is ie wel in tweeën gesplitst, met een aparte ruit om dingen naar binnen te mikken. Dat is praktisch. Dat is goed. En dus is dit een vertrouwenwekkende, charmante tank.
Het soort apparaat dat je onmiddellijk een gevoel van avontuur geeft, van mogelijkheden, zelfs als de meeste nooit buiten de gebaande paden zullen treden of een boot zullen trekken. Ach, de meeste supercars zullen ook nooit ver voorbij de maximumsnelheid gaan, dus dat is niet zo belangrijk.
Maar net als bij die supercars weet Toyota maar al te goed dat er wel degelijk mensen zullen zijn die de auto willen gebruiken waarvoor ie bedoeld is. Daarom is deze Land Cruiser wel wat meer dan alleen maar een showauto.
Er is permanente vierwielaandrijving met korte verhoudingen voor de achttraps automaat, een inschakelbare sper voor het achterste differentieel en de gebruikelijke offroad-instellingen die het gaspedaal en de reactiesnelheid van de motor temmen. De stabilisatorstangen kunnen elektronisch worden losgekoppeld voor extra bewegingsmogelijkheden van de achteras en speelruimte van de wielen.
Op het asfalt activeer je ze weer, zodat de LC zich daar niet meteen gedraagt als een soort oceaanstomer. Ook zijn er voor het verharde terrein nog Normal-, Sport- en Eco-rijmodi. Je krijgt zelfs permanente sleepogen, twee voor en één achter. Er is duidelijk veel aandacht besteed aan de details, en als je dat koppelt aan Toyota’s onwrikbare reputatie qua betrouwbaarheid, krijg je daar toch een warm gevoel bij.
In Europa krijgen we hem allereerst met de 2,8-liter viercilinder diesel uit de Hilux, met 204 pk en 500 Nm. In de Land Cruiser klinkt hij dieselachtig zonder te ratelen, en hij zou redelijk adequaat op zijn taak berekend moeten zijn. Later komt deze motor ook nog met mild-hybride ondersteuning. Waarschijnlijk niet naar Nederland komen de hybride 2.4 benzineviercilinder met turbo, die goed is voor 330 pk, de 281 pk sterke niet-hybride versie van die motor en een turboloze 2,7-liter motor van 163 pk.
Over V8-versies hoeven we het al helemaal niet te hebben – dat is eco-technisch niet meer te doen en zelfs de Land Cruiser moet met zijn tijd mee. Beide Land Cruisers die onze kant op komen, hebben een achttraps automaat standaard.
Allemaal keurig nieuws van het hardware-front dus, en het interieur slaagt er qua design zowaar in een soort echo van het exterieur te zijn: alles volgens de opzet solide, rechtlijnig en horizontaal. De toch al hoge rijpositie voelt nog hoger aan doordat de zijramen vrij laag zijn en de ‘middellijn’ over het dashboard ook aan de lage kant is.
Het zicht rondom is alleszins redelijk, en omdat de auto zo uitgesproken vierkant is, zou hij ondanks zijn grootte niet moeilijk op de weg te plaatsen moeten zijn. Naast het stuur bevindt zich een touchscreen van 12 inch en een beetje. Minder riante versies krijgen een kleiner scherm, maar die zijn niet voor onze markt bestemd, dus daar krijgen we hier niet mee te maken. De meters zijn ook digitaal, de middenconsole dan weer behoorlijk traditioneel.
Er is een grote met leer beklede vuist als versnellingspook, een hendeltje om te kiezen tussen de hoge en lage gearing en diverse forse knoppen voor zaken als het sperdifferentieel en de kruipmodus. Je hoeft dus niet in schermen te gaan zitten pielen als je eigenlijk naar belangrijker zaken buiten zou moeten kijken. Het voelt allemaal aangenaam robuust aan, zowel qua stijl als om aan te raken.
De materialen zijn misschien niet allemaal van de allerhoogste plank getrokken, maar zeker goed genoeg. Puur op persoonlijke titel zouden wij het liefst een stoffen interieur nemen, niet het lichtelijk goedkoop aanvoelende nepleer, en sommige kunststoffen hadden best wat dikker mogen zijn. Evengoed is het allemaal praktisch genoeg.
Achterin is veel ruimte voor mensen van normale grootte, zelfs als je opteert voor het (elektrisch) wegklapbare stel achterstoelen waarop je voor korte tijd volwassenen kwijt kunt; of kinderen voor een langere reis.
Het is allemaal opmerkelijk logisch en bruikbaar, en zo hoort het ook bij een Land Cruiser. In een markt die bol staat van de PC-tractoren en wannabe-terreinwagens voelt de Land Cruiser aan alsof ie de juiste balans heeft gevonden. En dat is hier het hele overheersende gevoel: dit is een auto met zelfvertrouwen, een die zich op het dunne intellectuele lijntje tussen ruig en praktisch bevindt.
Ja, er zullen waarschijnlijk extremere, meer capabele terreinauto’s zijn, en comfortabeler exemplaren voor op de weg zul je ook vast kunnen vinden. Maar deze 250 lijkt uitstekend te hebben begrepen met welk doel hij geschapen is.
Betrouwbaarder dan een Land Rover, comfortabeler dan een Ineos, ongetwijfeld goedkoper dan alle twee en met een geheel eigen charme. Dit is geen auto voor de waan van de dag, het is nu eenmaal een fullsize 4×4 op een ladderchassis, maar hij voelt met recht aan als een moderne Land Cruiser. En daar wordt ie alleen maar beter van.
Het gemak waarmee hij is geaccepteerd is ook een indicatie van hoe succesvol deze auto in esthetisch opzicht is. Als het aankomt op artistieke druk is weinig zo risicovol als de evolutie en het opnieuw ontwerpen van een alom geliefd icoon. De 70-serie mag dan een fantastische Land Cruiser zijn, en de 300-serie de zwierigste moderne versie.
Maar met het halen van inspiratie uit het verleden en het terugbrengen van de Land Cruiser naar een meer atletische, eerlijke en karaktervolle visie in de vorm van de 250, heeft Toyota in alle eerlijkheid de spijker op de kop geslagen. En dus sleept de Toyota Land Cruiser deze titel binnen – hij is TopGears Ontwerp van het Jaar 2023. De koning is dood. Leve de koning.
Reacties