Van Hindustan Ambassador naar Peugeot 208 GTi

Kan een Hindustan Ambassador herboren worden als Peugeot 208 GTi? Jazeker! En we hebben een reclamefilmpje als bewijs, want in 2003 bouwden ze er een Peugeot 206 van. Check de video hier.

De man die het allemaal mag doen

Ashish Nar, van beroep docent autodesign, is met opvallend veel plezier overgegaan op de rol van dramadocent. ‘Nee, nee, nee. Het is knikken, knikken… halló daar’, zegt hij terwijl hij in zijn handen klapt, zijn hoofd op en neer beweegt en synchroon met zijn kin een wenkbrauw omhoog trekt. Daarbij kijkt hij me met de indringende blik van een doorgewinterde Bollywood-regisseur aan. Een uur geleden werkten we nog aan het hoofdwiebelen: ‘Je bent verliefd op deze auto; het is van de ene kant naar de andere, een halve glimlach, en doe die ogen open.’ Hij doet het voor, met jazzhandjes om het compleet te maken. Ik probeer te bevatten hoe mijn leven zo ver heeft kunnen komen dat ik hier nu sta, op een stoffige parkeerplaats in Pune, India, omringd door camera’s en ietwat teleurgestelde gezichten, maar het lukt me niet. Dus laten we bij het begin beginnen, de kiem van het idee. Het is begin 2017 en Peugeot heeft zojuist de rechten van de naam Hindustan Ambassador overgenomen van Hindustan, voor een bedrag van ruim 10 miljoen euro. Voor het geval je het niet weet: de Hindustan Ambassador is de auto die India mobiel heeft gemaakt. Hij was gebaseerd op de Morris Oxford, werd tussen 1948 en 2014 geproduceerd en werd in de loop der jaren meerdere keren technisch vernieuwd, maar hij behield zijn verrukkelijke ouderwetse sedancarrosserie.

Het welbekende filmpje

Ambassadors waren ooit zo talrijk dat ze de Indiase steden verstikten. Nu, slechts vier jaar nadat de productie is gestopt, zijn ze al uiterst zeldzaam geworden. Ze worden alleen nog maar gebruikt door een handjevol nostalgische eigenaars en regeringsfunctionarissen. Maar ik dwaal af. Waar het om gaat, is dat de rechtenaankoop van Peugeot herinneringen naar boven bracht aan olifanten. Maar ook aan voorhamers en een opzwepende Indiase soundtrack. Misschien herinner je je nog het reclamefilmpje voor de Peugeot 206, voor het eerst te zien in 2003. Hierin is een Indiase jongen helemaal weg  van de Peugeot 206. Daarom begint hij een Hindustan Ambassador te bewerken. En wel met behulp van een enorm zoogdier, een muur en divers gereedschap. Hij stop pas totdat het ding op een Peugeot 206 lijkt. Waarna hij met een onderkoelde grijns door de stad gaat rijden.

‘Ik probeer te bevatten hoe mijn leven zo ver heeft kunnen komen’

Als je die reclame niet kent, heb je echt iets gemist. Het is zonder meer de allerbeste autoreclame aller tijden, slechts geëvenaard door de Magic Ride Control-kippen van Mercedes en die keer dat Honda iets in gang zette met tandwielen. Maar toch is de Peugeot-reclame, althans in mijn ogen, niet helemaal volmaakt. Want de auto die de hoofdrol speelt, is niets anders dan een ongelakte, gebutste Peugeot 206 die ze van de assemblageband hebben gehaald. Stel je eens voor, dacht ik, dat je zo’n Ambassador echt ombouwt naar het moderne equivalent van de Peugeot 206, de Peugeot 208 GTi. Wat als je er zelfs een Peugeot 208 GTi van kunt maken?

Het echte werk is al gedaan

Na een paar telefoontjes, diverse vergaderingen en de inzet van overredingskracht op het hoogste niveau.. Kreeg ik groen licht. En dat lukte misschien wel met mijn argument. Want dit is heel beslist niet alleen maar een kostbare en volstrekt zinloze onderneming. Het is een ode aan de menselijke ondernemingslust. Nu moesten we alleen nog een donor-Ambassador zien op te sporen. En natuurlijk in India iemand weten te vinden die gek genoeg was om de uitdaging aan te gaan. Bij de afdeling autodesign van de Ajeenkya DY Patil University in Pune had men er vertrouwen in dat het mogelijk was. We stuurden hen foto’s van de Peugeot 208 GTi en een paar originele onderdelen. Koplampen, grille, wielen, achterlichten, zijspiegels en emblemen. Ze gingen er allemaal naartoe. We zetten ons vervolgens schrap voor wat er ging komen.

Gedurende de daaropvolgende drie maanden kreeg ik geregeld per mail filmpjes en foto’s toegestuurd. Zo kon ik makkelijk op de hoogte blijven. Achter mijn bureau in Londen leunde ik achterover, met een tevreden grijns op mijn gezicht dat ik zo’n goed idee had gehad en dat alles rimpelloos verliep. Ik speel het natuurlijk niet helemaal eerlijk. Het zware werk, lange avonden gebogen staan met het lasapparaat, de grenzeloze vindingrijkheid die vereist is om een Ambassador in een Peugeot 208 GTi-vormige mal te wringen, was de taak van het team in Pune: van de docenten Ashish Nar en Kushal Jadhav en hun studenten Parth Dodiya en Sidharth Rath, die het project als onderdeel van hun studie kozen.

Een Peugeot 208 GTi gebaseerd op de Hindustan Ambassador

Maar vandaag gaat dat allemaal veranderen. Ik ben in Pune om persoonlijk de puntjes op de i van dit project te zetten. Waarmee ik bedoel: mezelf belachelijk maken met een moersleutel en de emblemen aanbrengen. Ik ben hier ook om een exacte remake van het 47 seconden durende reclamefilmpje op te nemen, met in de hoofdrollen ondergetekende en onze voltooide, op een Hindustan Ambassador gebaseerde Peugeot 208 GTi. Laten we hem voor het gemak en voor de lol ­Pambassador noemen. Terug naar de auto, want daar sta ik op dit moment pal naast. Hij zal zometeen worden onthuld, en bijna de voltallige universiteit, waarvan de meesten in de een of andere vorm een bijdrage hebben geleverd, is hier aanwezig om te zien hoe mijn reactie is. Ik ben zichtbaar nerveus. Het is warm, en niet zo’n beetje ook, maar ik zweet heviger dan nodig is, want diep van binnen ben ik bang… Bang dat het resultaat er te goed uitziet, te gelikt, te veel als een Peugeot 208 GTi. Het dekzeil glijdt op de grond… en ik slaak een zucht van verlichting. Begrijp me niet verkeerd: voor mijn neus staat een uitzonderlijk staaltje ad hoc ontwerp, maar hij heeft ook een hoog huisvlijtgehalte, hier en daar wat ruwe randjes, precies zoals ik had gehoopt.

Er zijn hier en daar wat oneffenheden

Het onderstel van de Hindustan Ambassador is ongewijzigd, waardoor hij wat hoog op zijn poten staat voor een hot hatch, en het lakwerk en de gapende kieren tussen de carrosseriepanelen zouden zelfs op een ­Chinese kloon onacceptabel zijn geweest. Het interieur verklapt ook het een en ander, want het is onverkort uit de Ambassador overge­nomen, op een stukje tapijt na dat dient ter opvulling van de forse kier die is ontstaan tussen het dashboard en de nieuwe, minder steil gepositioneerde voorruit. Maar met een beetje goede wil, lieve vrienden, is dit een Peugeot 208 GTi – inclusief Coupe Franche-spuitwerk in twee tinten. Met in gedachten waar we mee zijn begonnen, ben ik volslagen verbijsterd… en razend nieuwsgierig hoe ze dit in hemelsnaam voor elkaar hebben gekregen.

Even verderop vind je een handige stap-voor-stap-gids voor het omtoveren van een Hindustan Ambassador tot een kleine Franse hatchback. Een paar tipjes van de sluier: ze kregen het voor elkaar dankzij een enorme dosis doorzettingsvermogen, een gigantische hoeveelheid glasvezel, door een ervaren plaatwerker aan te trekken, door heel vaak heel vroeg op te staan en tot heel laat door te werken, door meer te lassen dan bij de bouw van de Titanic het geval was, door allerlei voorschriften op het gebied van gezondheid en veiligheid heel onverstandig met voeten te treden; en door niet aflatende vindingrijkheid, creativiteit en fantasie, dingen die we tegenwoordig zo vaak uit het oog verliezen omdat we de techniek hebben om op terug te vallen.

De motor die er in ligt doet zijn best

En het meest geniale aan dit alles? Onder zijn nieuwe uiterlijk is dit nog steeds een auto die echt rijdt – al wordt hij dan aangedreven door een 1,8-liter Isuzu-motor met 75 pk, vergeleken waarmee je een uitbarstende vulkaan een toonbeeld van ingetogenheid zou kunnen noemen. Zelfs zijn lichten en knipperlichten zijn aangesloten. Hij voldoet niet echt aan alle wettelijke eisen, maar een kort ritje naar een stad hier vlakbij moet wel kunnen, zo lang we maar niet onnodig de aandacht trekken.

Tien minuten later ben ik in de zinderende hitte (35 graden Celsius) aan de slag met het onbekrachtigde stuur om enorme gaten in het wegdek te omzeilen die fataal kunnen zijn voor de bladveren achter, en probeer ik straatje te keren zonder een koe te overrijden of de motor te veel toeren te laten maken. Ondertussen rent de fotograaf, gewapend met een enorme lens, druk gebarend door het verkeer en trekt zodoende nogal wat bekijks. Er vormt zich een menigte, de motor raakt oververhit, we stoppen langs de kant van de weg waar we de kap openen en ons erbij neerleggen dat de hot-hatch-heid van de Pambassador echt alleen maar het uiterlijk betreft. TopGear doet belangrijk testwerk zodat jij het niet meer hoeft te doen. Maar we hebben genoeg gereden, we moeten nog een reclamefilmpje opnemen. En wie dacht dat Ashish en zijn team al hun vindingrijkheid bijna helemaal hadden opgebruikt voor het vertimmeren van de auto, zal verbaasd staan.

Hier en daar is het improviseren

In het oorspronkelijke filmpje figureert een olifant. Wij hebben geen olifant. We hebben echt ons uiterste best gedaan, maar het is uitermate lastig om in India een zoogdier van 6.000 kilo met showbizz-ervaring te vinden en daarbij ook nog eens de Europese normen voor dierenwelzijn te respecteren. Wie had dat kunnen denken? In plaats daarvan gebruiken we een shovel voor de scène waarin de motorkap wordt bewerkt. Mijn eerste keuze was het niet. We overwogen eerst nog om… hoe zal ik het zeggen… een acteur met een bepaalde mate van overgewicht te gebruiken, maar dat idee lieten we om morele en praktische redenen varen. Bovendien heeft een shovel als bijkomend voordeel dat hij als grote gele wand kan dienen voor de crashscène. Niemand is bang dat het, zo op het allerlaatste moment, lastig zal zijn om er voor een paar uur een te regelen en hem het ­terrein van een drukbezochte universiteit op te rijden.

Hier hebben we niet goed over nagedacht

Maar veruit ons prangendste probleem is dat onze Ambassador al tot een Peugeot is omgebouwd. In de eerste helft van het reclamefilmpje komt een Hindustan Ambassador voor die onder handen wordt genomen. We hebben dus een Ambassador nodig. Sterker nog, we hebben twee Ambassadors nodig. Een om vol bewondering naar te kijken en tijdens de beginscènes in te rijden. De andere die door de shovel wordt bewerkt, tegen een muur rijdt en te lijf wordt gegaan met een voorhamer. We krabben ons op het hoofd en kijken elkaar aan. Dan begeeft Ashish zich naar de overblijfselen van onze eerbiedwaardige donorauto. Ze liggen opgestapeld bij de werkplaats. Hij komt even later weer terug, een vier meter lang metalen frame achter zich aan slepend.

Hij meldt dat we alleen maar de panelen weer aan het frame hoeven te lassen. Aan de onderkant moeten een paar zwenkwielen bevestigd worden. Met wat slim camerawerk hebben we onze rollende, crash-klare Hindustan Ambassador. Geniaal denkwerk.

We gaan weer aan de slag

Ashish en zijn team gaan onmiddellijk aan de slag. Ze rommelen in een berg van kabels, slijptollen en verfspuiten, waar ze uit tevoorschijn komen met een lasapparaat. De blootliggende stroomdraden worden linea recta in het stopcontact gestoken. Degene die bij ons op kantoor alles regelt met betrekking tot health & safety krijgt nu vast een milde hartverzakking, maar zo gaat het hier nu eenmaal – zo krijg je bepaalde dingen gedaan. En het is ook de verklaring voor het feit dat het antwoord op iedere vraag, hoe idioot ook, automatisch ja is. Vervolgens komt het leuke gedeelte: alle mogelijke middelen aanwenden om het probleem op te lossen.

Het wordt een steeds terugkerend thema tijdens onze reis: dat werkelijk alles mogelijk is, als je maar bereid bent een stapje extra te zetten, je er echt voor gaat en de kans op een opdonder van 240 volt voor lief neemt. Als we op een gegeven moment ’s avonds opnames aan het maken zijn, hebben we meer licht nodig. Geen probleem. Er wordt ergens een peertje aan een snoer vandaan gehaald, over een boomtak gegooid en in karton gewikkeld om een zacht, diffuus schijnsel te krijgen.

Weer wat vergeten

In Europa zouden er achttien belichtingsexperts een week bezig zijn geweest voor hetzelfde resultaat. Later besluit een zwerm opgewonden bijen op een tak boven ons hoofd neer te strijken. We gaan op een veilige afstand staan en kijken toe hoe Ashish en zijn team ze om beurten beginnen uit te roken… door onder de boom een kartonnen doos in de fik te steken. Brandgevaar? Nee joh, niks aan de hand. Nu al het plaatwerk weer op zijn plek zit en het geheel weer enigszins op de oorspronkelijke auto lijkt, wordt het tijd om hem met een grote hamer te lijf te gaan. Jammer genoeg heb ik die niet in mijn hand­bagage meegenomen. Ashish verdwijnt en keert terug met de kop van een voorhamer. Maar geen handvat. Oplossing: er wordt een ijzeren staaf aan vast gelast. Wat zou er nog mis kunnen gaan?

Tegen alle verwachtingen in, en zonder een bijensteek op te lopen of klappen van een of meerdere ­zware voorwerpen op delicate lichaamsdelen te hoeven incasseren, lukt het ons om alle opnames te maken. Nou ja, bijna allemaal – we hebben nog steeds geen rijdende Hindustan Ambassador voor de beginscènes, een nogal cruciaal gemis.

Terug naar de tekentafel

Nadat we dagenlang vruchteloos alle tweedehandssites hebben afgezocht en zo’n beetje ieder auto­verhuurbedrijf van Bombay tot Delhi hebben gebeld, heeft onze cameraman enthousiast een verre vriend van zijn familie opgespoord die er een heeft, maar het is zeer de vraag of hij op tijd hier kan zijn. Als er nog maar een uurtje daglicht rest, beginnen we de hoop langzaam op te geven. Maar dan komt er opeens een onberispelijke witte Hindustan Ambassador toeterend de hoek om pruttelen. Wij en alle studenten beginnen gezamenlijk te juichen. Ja, de cameraman wist dat zijn vriend eraan kwam, maar het leek hem wel aardig om de spanning er een beetje in te houden.

Het resultaat? Nou, je kunt de remake-video (en een tweede filmpje dat in detail laat zien wat voor vernuftig staaltje de Pambassador is) zelf bekijken als je op deze blauwe woorden klikt. En wat betreft het lot van de auto: op dit moment wordt beslist of hij in India blijft als een pronkstuk voor de universiteit aldaar, of naar Frankrijk gaat om in La Réserve te eindigen. Ik stem voor het eerste, maar wat er ook gebeurt, het zaadje is geplant en de ambities zijn groot. Ashish laat me weten wat het volgende project van zijn studenten wordt: het ombouwen van een Opel Corsa tot een ode aan de Lancia Stratos HF Zero.

‘Alles is mogelijk als je bereid bent een stapje extra te zetten’

Ga jij er nu ook eentje ombouwen?

Het is grappig: dit project draaide aanvankelijk alleen maar om de auto. Was het ombouwen mogelijk? Hoe lang zou het duren? Hebben we onbedoeld een Verbouw-Zelf-Een-Ambassador-rage in gang gezet? Uiteindelijk bleek het echter allemaal om mensen te draaien. Ashish, Kushal, Parth en Sidharth, ik heb bewondering voor jullie vastberadenheid en handigheid. En voor het feit dat jullie altijd eerst ja zeggen, en vervolgens pas gaan nadenken over het hoe.