
Dus we krijgen een zoontje en we noemen ’m Jip. Hartstikke leuk, toch? Schattige naam voor een jochie, typisch Hollands. Helemaal blij met onze keuze, zeker in z’n peuter- en kleuterjaren. Maar wanneer hij het einde van de basisschool nadert, wordt het toch wat sleets. En hoe passend de naam ook was toen ie nog permanent een snottebel aan z’n neus had hangen, sinds z’n grotemensentanden erdoor zijn gekomen, hebben we toch onze twijfels.
We hakken de knoop door: we veranderen zijn naam in Jordy. Heel wat modieuzer, klinkt Engels terwijl geen Engelstalig kind zo heet. Perfect voor een bijna-tiener met stekelig haar en coole sneakers. Hij heeft z’n eigen interesses ontwikkeld, waardoor we dingen kunnen zeggen als ‘even Jordy bij breakdance ophalen’. Voelt goed. Zo komt hij z’n puberteit wel door.
Maar wat als Jordy ouder wordt?
Toen hij z’n brommer net had, klopte het plaatje nog. Maar zodra het autorijbewijs in zicht komt, kan ‘Jordy’ echt niet meer. Moet ie met die naam straks de werkvloer op? Dan geef je jezelf toch permanent de status van nog in te werken stagiair. ‘Jordy haalt wel even koffie’ – klopt. ‘Jordy zorgt voor een doorbraak in backend development’ – nee, we zien het niet. Het moet iets worden dat respect afdwingt, zodat ie in het volwassen leven meteen met 1-0 voor staat. Iets als Rover of Commander. Of nee: Magnum.
Magnum voelt zich er zelf ook goed bij. Hij vult z’n naam nog even verkeerd in op z’n eindexamen, maar verder went het snel. In de pikorde van z’n studentenhuis ontleent ie status aan zijn naam. Het wordt er al snel normaal: waar zit je? Bij Magnum. Hij is populair, maar de resultaten op z’n opleiding blijven achter. Zodanig dat we al snel moeten ingrijpen: dit is niet hoe het een Magnum hoort te vergaan. We upgraden naar Ulysses – academisch en interessant. Het geeft zijn prestaties meteen een boost.
Een toevoeging aan zijn naam
Ulysses is vegetariër geworden. In overleg hebben we besloten dat deze keuze moet doorschemeren in zijn naam, zodat duidelijk is dat hij verantwoord in het leven staat. We voeren dus een kleine aanpassing door: Ulysses heet voortaan voluit Ulysses 1.5 VGT. Het staat fraai op z’n diploma en je kunt er nog eens mee aankomen bij een openlijk progressieve werkgever.
Maar al snel blijkt dat enkel geen vlees meer eten maatschappelijk gezien niet de juiste zet was. Het gaat in deze tijd niet ver genoeg. We adviseren Ulysses 1.5 VGT om zo snel mogelijk zijn koers bij te stellen en veganist te worden, wat uiteraard gepaard gaat met een naamswijziging. Niet alleen de toevoeging is het probleem; ‘Ulysses’ boezemt geen vertrouwen meer in. Door die eerdere foute beslissing is de glans eraf. En is zo’n naam in het hier en nu niet te pretentieus, te ver verwijderd van het alledaagse?
Gerard 1.6 VGN Powered by Nature heeft de boel op de rit. Appartement op twee hoog, fijne relatie, goede baan bij een middelgroot bureau dat alles met kleine letters schrijft. Hooguit vreest hij de laatste tijd voor een oubollig imago. Met z’n 30 jaar zou hij toch nog vlot in het leven moeten staan? Kijk naar z’n collega’s: Mirte, Jax, Ali. Kort en krachtig, fris en fruitig. Komt hij aan met z’n ellenlange nomenclatuur. Dat moet anders. Kan hij meteen even benadrukken dat hij thuis een gunstig energielabel heeft.
Hoe heet ie dan voortaan?
e-J1 A+. Dat moet ’m worden. Een knipoog naar de namen uit zijn jeugd en toch eigentijds en vooruitstrevend. Dit kan bijna niet meer fout gaan. Tot blijkt dat iederéén in zijn omgeving thuis heeft geïnvesteerd in isolatie en groene energie – dus die ‘A+’ wordt een beetje overbodig. Lachwekkend zelfs; we leven toch niet meer in 2024? Snel laten vallen, e-J1.
En nu we het er toch over hebben: je moeder en ik verlangen de laatste tijd steeds vaker terug naar vroeger, toen alles nog simpel was. Met mooie echte namen in plaats van letters en cijfers. Zou het niet fijn zijn als we daarop terug konden grijpen? Retro mag immers weer. Denk ook aan je heritage, jongen, en aan je legacy. Dus, wat zeg je ervan? Jip?