Wanneer retro de plank misslaat

Vorig jaar deed VW eindelijk het juiste en jaagde de kogel door de kerk: het bedrijf maakte bekend dat de Beetle geëuthanaseerd wordt, en dat er geen vervanger voor ‘m komt. Wat we hiervan leren? Retro moet niet alleen herinneringen oproepen aan iets ouds – het moet weliswaar een herinnering oproepen aan de goede oude tijd, aan iets prettigs, maar daar ook iets aan toevoegen. Uiteraard zijn er genoeg mensen die met plezier terugdenken aan de Kever – maar dan wel aan de oude. Daarenboven zijn dat nou vooral net mensen die houden van kamperen met hun VW-busje en van het bezoeken van festivals waar nostalgische muziek wordt gespeeld en vegetarisch eten wordt verkocht – het is niet het type mensen dat nieuwe auto’s koopt. Geen Kevers, geen Beetles, gewoon helemaal geen. Want vies, bah, of simpelweg geen rijbewijs.

Heb je ook goede voorbeelden?

De Mini en de Fiat 500 doen het, anderzijds, prima. Die auto’s bewijzen dat retromobielen iets bruikbaars en relevants te bieden moeten hebben. De Mini is een geweldig lekker rijdende, goed gebouwde kleine hatch. De 500 is zo ongeveer de enige door vorm gedreven auto in het hele babyauto-segment. Maar zelfs de beste automobiele retroproducten zijn gedoemd te mislukken als een of andere onbenullige productmanager te hard en te veel wil. De tweezits Mini ‘honkbalpet’ Coupé, iemand? Nee toch, even serieus?

De Fiat 500L?

Opgezwollen MPV’s zijn nooit een goed idee, en alleen een neppe Romeinse neus en een dashboard in de lakkleur gaan daar niets aan kunnen veranderen.

Jaguar struikelde over de S-type. Het greep ermee terug op de Mk II, en op de S-type uit 1963. Maar tegen de tijd dat de Britten kwamen met het ‘nieuwe’ S-type, werd de Mk II alleen nog geassocieerd met Inspector Morse. Erger nog: het S-type was, laten we eerlijk zijn, lelijk in z’n proporties en vreselijk van dichtbij. Hij had een goedkoop interieur en reed als een pak vla. Hetzelfde gold voor dat andere retro geval van hetzelfde platform, de Ford Thunderbird. Zeg maar de BMW Z8 voor sloebers.

Wat is het ergste retro-geval?

Noch de S-type noch de T’bird was echter zo gruwelijk als de Plymouth Prowler. Dat was een ‘hot-rod’ zonder V8, met een achterbak die kleiner was dan de bekerhouder. Je kon een bijpassende trailer kopen om dat laatstbenoemde probleem op te lossen, maar de optiecatalogus voorzag niet in twee extra cilinders.

Een snelle blik over de schouder alleen is niet genoeg. Retro moet meer zijn, en retro heeft geen toekomst als het alleen gaat om de vormgeving.