Alfa heeft in haar rijke geschiedenis maar één volbloed supercar met middenmotor geproduceerd. Met deze zijn het er twee
Als we wat rondjes om de 33 Stradale heen lopen die daar staat te baden in de lentezon, op het binnenterrein van Balocco, het testterrein van Alfa Romeo, slaat de verwarring toe. Ons oerinstinct gebiedt ons om op onze knieën te zakken en de banden te kussen, terwijl we grommende geluiden voortbrengen en flamboyante handgebaren maken.
Dit is tenslotte een felrode Italiaanse supercar met een Alfa-logo erop. Maar we moeten steeds denken aan die pijnlijk glamoureuze modeshows waarbij modellen in kunstig gescheurde vuilniszakken over de catwalk glijden terwijl een muur van beroemdheden toekijkt, betoverd door het genie van Jean-Paul Poepiers wintercollectie. Om het anders te zeggen: hoezeer beïnvloedt het gewicht van een bepaald merk, of die ene ontwerper, je oordeel?
We zijn geprogrammeerd om te geloven dat Alfa’s mooi zijn, en dit is een moderne interpretatie van wat waarschijnlijk Alfa Romeo’s mooiste auto ooit is (en dus de mooiste auto van de wereld). Zou ie ooit iets anders kunnen zijn dan knikkende-knieën aantrekkelijk? We blijven voorlopig nog heel even neutraal. Wat achtergrond: de originele 33 Stradale uit de jaren ’60, ontworpen door Franco Scaglione, was een straatversie van de Tipo 33 raceauto.
Scaglione had al naam gemaakt met onder meer de Alfa BAT’s en de Lamborghini 350 GTV, maar de 33 was zijn Mona Lisa. Er zijn er destijds slechts achttien van gebouwd. In recentere tijden hadden we de nogal prachtige, zeer luidruchtige 8C en de iets minder fraaie 4C, maar de 33 Stradale is de enige echte volwaardige supercar met middenmotor in Alfa’s geschiedenis. Je snapt dus waarom een moderne wederopstanding nogal een big deal is.
En net als zijn voorvader is hij uiterst zeldzaam. Alfa maakt er slechts 33 van, en dat is alles. Bij de lancering kon je kiezen tussen een V6 met twee turbo’s (de versie die wij hier rijden) of een volledig elektrische aandrijflijn met drie motoren. Net als Maserati, dat onlangs de elektrische MC20 Folgore heeft geschrapt vanwege gebrek aan interesse van kopers, zal Alfa hier hetzelfde doen – slechts een handvol klanten had belangstelling voor de EV en uiteindelijk kozen ze alle 33 voor de verbrandingsmotor.
Zit je in de wereld van de elektrische sportauto’s? Dan is het misschien toch een keer tijd om aan de alarmbel te trekken. Uiteraard kun je elk exemplaar volledig naar eigen wens laten aanpassen – Alfa beschouwt elk van de 33 auto’s als uniek. Ze worden gebouwd door de Italiaanse carrosseriebouwer Touring Superleggera, wat ze onmiddellijk 46 procent cooler maakt.
Oh ja, hadden we al gezegd dat ze rond de 2,7 miljoen euro per stuk kosten? Dat zie je goed: je kunt óf een van deze kopen, óf acht Maserati MC20’s, een auto waarmee hij overigens een flink deel van zijn onderstel deelt. Misschien is de belangrijkste verdienste hier niet eens het ontwerp, of de manier waarop de auto rijdt, maar het feit dat het Alfa Romeo – niet een bedrijf als Ferrari, Lambo of Porsche met zo’n handig boekje met rijke klanten die er van alle modellen doodleuk een bestellen – gelukt is om alle Stradales te slijten voor zo’n (laten we wel wezen) uit de lucht gegrepen en opgeklopt bedrag.
Cristiano Fiorio, Alfa’s mondiale marketingbaas en de drijvende kracht achter het 33 Stradale-project, vertelt over het proces om de 33 handtekeningen vanaf nul te verzamelen. Eerste aanspreekpunt: eigenaren van de originele 33 Stradale, gevolgd door bekende autoverzamelaars. Waaronder modeontwerper Ralph Lauren, die hij benaderde via de knop ‘contacteer ons’ op diens website. Ons soort gozer, die Cristiano.
De auto die je hier ziet is Alfa’s eigen ontwikkelingsprototype, zeg maar chassisnummer 0; een exemplaar dat op een haar na productieklaar is, maar nog net niet zo verfijnd als de 33 klantenauto’s zullen zijn. Dit is de auto waaraan Alfa zal blijven werken en die ze voor altijd zullen houden, dus verwacht hem in alle automedia tegen te komen, tot in het einde der tijden, op die zeldzame momenten dat hij even de stal uit mag.
Wij hebben vandaag een hele dag op Alfa’s testcircuit te besteden (de auto heeft nog geen typegoedkeuring), in de stralende Italiaanse zon met de sleutels voor onszelf. Je begrijpt: typisch een van die loodzware werkdagen.
Even over het discussiepunt ‘gewoon een Maserati MC20 in een chic jurkje’: ja, de twee zijn zeer nauw verwant. Ze delen dezelfde koolstofvezel kuip (althans het onderste gedeelte; de bovenkant van de 33 is volledig nieuw) en aluminium subframes aan beide uiteinden. De motoren zijn zeer soortgelijke 3,0-liter V6’en met twee turbo’s, al laat Alfa het slimme, zuinige systeem van Maserati achterwege waarbij de ontbranding in een voorkamer geschiedt.
De ophanging van de Alfa is echter uniek – ten opzichte van de MC20 dan, want het is het multilink-systeem met adaptieve dempers van de hardcore Giulia GTAm. Verder is het exterieur- en interieurontwerp overduidelijk volledig Alfa. Storen we ons aan het delen van onderdelen? Niet heel erg. De mechanische eenvoud en het gebruik van beproefde componenten was altijd al de bedoeling van Alfa.
Het merk zat er niet op te wachten om een enorm technisch huzarenstukje neer te zetten als de Aston Valkyrie of AMG One, maar wilde zich richten op de dingen die ze goed doen: stijl, emotie en het krachtig inzetten van de rijke geschiedenis en de romantiek van het merk.
De twinturbo-V6 levert hetzelfde vermogen als in de MC20, 630 pk, en duwt een vergelijkbaar leeggewicht van ongeveer 1.500 kilo voort. De power gaat naar de achterwielen via een achttraps automatische versnellingsbak met dubbele koppeling. De topsnelheid bedraagt volgens Alfa 333 km/u (vast geen toeval), iets hoger dan de 325 km/u van de MC20, en de sprint van 0 naar 100 km/u duurt 3,0 seconden.
Sloom is hij dus zeker niet, hoewel we ervan overtuigd zijn dat onze interne snelheidssensor permanent verpest is door hypercars met ziljarden pk’s en EV’s die je gezicht doen smelten – want ons brein bestempelt dit als ‘aangenaam snel’ in plaats van gewelddadig of overweldigend. En weet je wat? Daar wordt ie alleen maar beter van. Dit is het soort gaspedaal dat je werkelijk kunt benutten, zowel op het circuit als op de openbare weg.
Hij heeft datzelfde borrelende, aanstekelijke karakter als de motor van de MC20 – minimale turbovertraging, een elastisch vermogensbereik en een heel orkest aan geluiden, variërend van een grommend gehijg bij gasgeven tot het fluiten van de turbo op de achtergrond. De versnellingsbak schakelt soepel in de Strada-modus en geeft je een stevige schop in je rug in Pista, terwijl de koolstofkeramische remmen een stevige pedaaldruk vereisen, maar zelfs koud al een redelijk goed gevoel geven. Geen klachten dus.
Trap het rechterpedaal in en hij gaat als een raket. Hij maakt interessante geluiden en voelt aan als een spektakel, maar net als bij de Ferrari F80 blijft toch die ene vraag onophoudelijk knagen: is een V6 met twee turbo’s bijzonder genoeg voor een auto die zo krankzinnig veel geld moet opbrengen? In de 323.000 euro (254.000 euro in België) kostende MC20 is het een goede match, maar hier zoeken we toch net iets meer.
Vooral wanneer je bedenkt dat de V8 in de veel goedkopere Alfa 8C een van de mooiste motorgeluiden ooit voortbracht. De aandrijflijn is karaktervol, doeltreffend en vormt zeker geen belemmering voor de volbloed Alfa-beleving. Maar we praten hier over een bedrag van bijna GMA T.50-proporties, en kijk eens naar de motor die je daarbij krijgt…
De besturing is zwaarder dan we hadden verwacht, maar sluit mooi aan bij het wat ruigere karakter van de motor; en het doet ons genoegen om te kunnen melden dat er juist niets ruigs is aan de manier waarop de 33 zich op de weg gedraagt. Dit is iets waar we al van hielden bij de Maserati MC20: die ontspannen houding, zijn lichtvoetige aanraking van het wegdek en precies genoeg carrosseriebeweging onder je om het geheel levendig aan te laten voelen. Dat is ook hier allemaal in overvloed aanwezig, wat betekent dat je hem op het circuit zou kúnnenrijden.
Maar waarom zou je dat risico nemen? De 33 Stradale komt het best tot zijn recht op een glooiende B-weg, met elegante kleine glijpartijen uit krappe bochten en een snelle, vloeiende voortgang, terwijl je het koppel benut van de motor die achter je schouders bruisend aan het werk is. Het is een manier van reizen waar je blij van wordt, en de 33 verdient het om regelmatig te worden gebruikt. Bewaar je Valkyrie voor circuitdagen, neem deze mee naar de supermarkt.
En bereid je voor op veel bekijks op de parkeerplaats. Het is geen ‘mooie auto’ in de traditionele zin van het woord, daar is hij te ongebruikelijk voor, maar hij voelt gedurfd en zelfverzekerd aan en ziet eruit als niets anders dat de afgelopen 50 jaar is gebouwd. De knipogen naar het origineel zijn overal te zien: de bolle koplampen (compleet met led-wimpers), de omlijsting van de voorruit, de manier waarop de deuren met gevoel voor theater in het dak snijden en van bovenaf bekeken een X-vormige koolstofvezel rolkooi creëren.
De dubbel scharnierende deuren zijn pure show, net als de gesmede en daarna gefreesde aluminium velgen. Zelfs het goud stoort niet. De zij-inlaten doen eveneens denken aan die van de oer-33, net als de uitsparingen op de achterflanken die leiden naar de ronde achterlichten. Het is een eerbetoon aan het verleden zonder er al te krampachtig aan vast te houden.
Het interieur is echter het beste onderdeel – mijlenver verwijderd van het plasticachtige, sobere binnenste van de MC20. De 33 voelt kostbaar aan, omdat de nadruk ligt op tastbaarheid boven technologie, en dat is een filosofie die vandaag de dag vaker zou mogen worden gevolgd.
Let op het leren driespaaks stuur zonder knoppen, de luchtroosters die verborgen zijn in het golvende dashboard, het geribbelde leer en de verfijnde, alom aanwezige stukken bewerkt aluminium. De toewijding aan het analoge is bewonderenswaardig, met gekartelde schakelaars, hendels en knoppen boven je hoofd (voor dat Top Gun-gevoel) en op de middenconsole – waarvan er één volledig is gewijd aan het beantwoorden van je telefoon.
Klik een ander schakelaartje om en er komt een scherm van achter het dashboard tevoorschijn. Als je navigatie, klimaat en muziek zijn ingesteld, stuur je het weer terug naar waar het vandaan kwam. Een Quadrifoglio-knop opent de uitlaatkleppen voor maximaal asociaal geluid in de Strada-modus en activeert de launchcontrolwanneer je Pista hebt geselecteerd.
De deuren van de Alfa Romeo 33 Stradale zijn er niet alleen voor de show. Je wordt bijna volledig omgeven door glas, wat een ruimtelijker gevoel geeft dan er daadwerkelijk ruimte is; en een grotendeels onbelemmerd uitzicht naar buiten. De achterruit is van polycarbonaat – een knipoog naar de racewortels van de 33 – en biedt een blik op een sexy Alfa-logo, maar helaas niet op het hele motorblok.
Er zijn twee basisconfiguraties voor het interieur: Tributo en Corse. De eerste zie je hier in biscuitkleurig leer en leisteen en is de juiste keuze; de tweede is overladen met koolstofvezel en alcantara en neigt gevaarlijk richting Ferrari-terrein. Maar als je diepe zakken hebt, is alles mogelijk.
Laten we stoppen met twijfelen. We hebben geprobeerd om het te weerstaan, echt waar, maar dit is een oogverblindende rode middenmotor-supercar van Alfa Romeo en we willen aan hem likken – vooral aan het interieur. Maar toch: hem beperken tot 33 exemplaren à 2,7 miljoen euro per stuk vervreemdt de trouwe Alfa-fans en maakt het een stuk lastiger om hem regelmatig te rijden, zoals hij verdient.
Terwijl er onder die haute couture-carrosserie niets breekbaars of overdreven ingewikkelds schuilt. De trieste waarheid is dat het tegenwoordig makkelijker is om een handjevol supercars aan de ultrarijken te verkopen dan een grotere oplage tegen een lagere prijs aan de ‘gewoon’ zeer welgestelden. Je zult hem niet op elke straathoek zien, maar de wereld is altijd een mooiere plek met 33 nieuwe Alfa-supercars erin.
| Model | Alfa Romeo 33 Stradale |
| Motor | 3.0 V6 biturbo |
| Vermogen | 630 pk / 463 kW |
| Koppel | 730 Nm |
| Aandrijving | Achterwielen |
| Transmissie | 8-traps automaat |
| 0-100 km/u | 3,0 seconden |
| Topsnelheid | 333 km/u |
| Verbruik | 11,6 l/100 km |
| CO₂-uitstoot | 262 g/km |
| Gewicht | ca. 1.500 kg |
| Prijs (Nederland) | € 2.700.000 – uitverkocht |
| Prijs (België) | € 2.000.000 – uitverkocht |
