Autotest: Alfa Romeo MiTo 1.3 JTDm Eco Progression

In Nederland rennen momenteel alle huismoeders en leasevaders naar de dealer voor een klein, (voorlopig nog) belastingvrij karretje. Een groot deel daarvan komt terecht bij Volkswagen, waar men met de Polo BlueMotion – en zusjes Seat Ibiza Ecomotive en Skoda Fabia Greenline – goede zaken doet. Daarnaast is er bijvoorbeeld Ford met de Fiesta Econetic, Honda met de Jazz Hybrid, en biedt ook Fiat een alternatief in de vorm van een superzuinige Punto. Dat is een auto die wij altijd boven het VW-spul zouden verkiezen; al was het maar omdat vier cilinders ongeveer 796 keer prettiger rijden dan drie.

Alfa Romeo had een goed idee en sleutelde de 1,3-liter dieselmotor uit de Punto in een MiTo. Het gevolg is een auto met hetzelfde (gebrek aan) verbruik en dezelfde aardige prestaties, plus Alfa-looks en -weggedrag. Is deze MiTo 1.3 JTDm Eco de coolste 14-procent-bijteller van het moment? Dat zou best kunnen.

De door ons gereden Progression-uitvoering heeft altijd Alfa’s bekende dna-knop aan boord, waarmee je sportieve aspecten als de zwaarte van de besturing kunt instellen. In de ‘d’ van dynamisch hangt de MiTo lekker gewichtig aan je polsen en kun je heerlijk met de auto spelen. De motor laat daarbij verbazingwekkend weinig te wensen over. Hij komt heel behoorlijk mee en reageert vlot op het gas; een van de prettigste a-label zuinigheids-molentjes van dit moment, mogen we wel zeggen.

Ook op de snelweg maakt ie gemakkelijk snelheid en kun je moeiteloos cruisen met 140 km/u, al produceert ie daarbij wel wat herrie, aangezien een zesde versnelling ontbreekt. Bij lagere snelheden blijft de 1.3 mooi op de achtergrond en horen we ook verder geen onwenselijke bijgeluiden in het interieur, behalve dan die van onszelf.

De allergrootste pluim steken we in de Alfa-uitlaat vanwege de banden. De Italianen hebben namelijk de verleiding weerstaan om slap en waardeloos eco-rubber onder de MiTo te schroeven om een fractioneel lager verbruik te kunnen noteren. Nee, om deze 17-inch velgen liggen gewoon dikke sportbanden met een breed loopvlak en een laag profiel. Beter voor het weggedrag en dus voor de veiligheid. Ook daarom houden we van Alfa.

Toch hebben we één groot probleem met de MiTo. De prijs. Het kan immers niet zo zijn dat we de Audi A1 bekritiseren vanwege de dikke 17.000 euro die de kaalste uitvoering moet kosten, en we de evenzo kleine MiTo op dat vlak carte blanche geven. De MiTo Eco koop je in Nederland namelijk pas vanaf 17.950 euro. In het derde kwartaal van 2011 volgt er een Essential-uitvoering (zonder dna-knop), maar ook die moet nog altijd 17.215 euro opbrengen. Het is minder dan Citroën voor een DS3 e-HDi vraagt en nauwelijks meer dan Volkswagen voor een Polo BlueMotion wil hebben, maar voor een klein groen autootje met 85 pk blijft het bizar veel geld. En dat terwijl er niet eens bpm geheven wordt; auto’s als deze zouden duizenden euro’s goedkoper moeten zijn.

Het luxueuze exemplaar waarin wij reden, met een paar – overigens op zichzelf wél aantrekkelijk geprijsde – optiepakketten erop, kwam zelfs op ruim 22.000 euro. Bedenk dan even dat je voor 12.795 euro al een Grande Punto 1.3 MultiJet koopt, met dezelfde techniek. Of nog beter: haal voor die 22 mille zo’n lekker vieze Abarth-versie. Je weet dat je het wilt.