We rijden hem in de comfortabelste uitvoering
Nederland heeft genoeg te bieden voor de veeleisende automobilist: prachtige drempels, strak asfalt om keurig 100 op te rijden, en op bochtige wegen heb je altijd gezelschap van fietsers en wandelaars. Een hoge standaard die in het buitenland vaak ver te zoeken is. Dus kom je daar eindelijk een keer een fraai stukje asfalt tegen (in dit geval in het Juragebergte in Zwitserland) en heb je een passend voertuig onder de bips (in dit geval een Bentley Continental GTC Azure met een V8), dan is het uitermate frustrerend als er de hele tijd een vrachtwagen voor je rijdt (in dit geval zelfs twee). Of misschien toch niet?
We rijden in de buurt van Genève, omdat dit de plek is waar de Bentley Continental GT twintig jaar geleden werd onthuld. Het was het eerste model van Bentley onder het gezag van Volkswagen en de eerste auto van het merk met de W12, een motor die op het punt van uitsterven staat.
Oorspronkelijk was het plan dan ook dat we vandaag in de Continental GT Speed mét W12 deze route zouden doen, maar die hebben we al eerder gereden; en om nou ChatGPT te vragen om die test voor ons te herschrijven, dat zou wel erg lui zijn. Met een GT Speed waren we nu ongetwijfeld ongeduldig op zoek naar een plekje om in te halen, maar in deze Bentley Continental GTC Azure vinden we het wel prima zo.
De Azure-modellen van Bentley zijn gericht op ultiem comfort. De massagestoelen kneden rustig onze rug, de zon zorgt voor wat vitamine D en de V8 beweegt ons met een tevreden roffeltje de berg op. De bestemming gaat nergens heen, laten we vooral wat langer genieten van de rit.
Voor elke Bentley is vorig jaar een Azure-versie aan het gamma toegevoegd. Ze krijgen allemaal specifieke 22-inch velgen, iets meer chroom in de grille, de comfortabelste stoelen uit de catalogus en een zachtere instelling voor het onderstel. En ze hebben dus allemaal een V8 in plaats van een twaalfcilinder.
Zodra de vrachtwagen verdwijnt, kunnen we het toch niet laten om de Continental in de Sport-stand te zetten. De fluwelen handschoentjes van de V8 gaan uit en de motor laat een bijna Amerikaans gebulder horen. Samen met het goed hoorbare geblaas van de turbo wordt het een minder elegante aangelegenheid, maar zeker met het dakje omlaag is het toch genieten.
En zodra de luchtvering en de actieve stabilisatoren zich er in deze modus toe zetten, is het comfortwezen ook niet vies van een vlot bochtje of twee. Op de snelweg zit je boven de 130 km/u met je hoofd nog redelijk buiten de wind, wat aangenaam is.
Wel voel je dat het in de rest van de cabine aardig waait. Nog aangenamer is het om bij dergelijke wegen en snelheden het dak dicht te doen; dan komt het meeste geluid eigenlijk nog van de brede banden, maar niet van buitenaf. Met het dakje dicht heb je ook minder last van de reflectie van de zon op het geborstelde aluminium op het dashboard – een klein minpuntje.
We gingen toch ook nog even een afscheidsblokje om in de krachtigere W12. Die hoeft minder hard te werken en voelt door zijn luie karakter als een betere match voor een onthaastende doch snelle auto als de Azure. Maar hij heeft niet het bipolaire karakter dat de achtcilinder biedt, en qua tempo zijn de twee min of meer uitwisselbaar. Het moet allemaal ook niet té ontspannen worden.
Reacties