De engste auto van 2017

Als ie uit de vrachtwagen komt gerold, valt me iets op aan de GT2 RS dat me de eerste keer dat ik ‘m zag kennelijk is ontgaan. Hij ziet er niet uit als een fabrieks-Porsche. De in Weissach ontwikkelde machines werden altijd door een zekere onvervreemdbare en ontastbare Porsche-achtigheid gekenmerkt, van de wijze waarop ze op de weg staan tot het design van de aluminium wielen – en zelfs de iconografie van de belettering en de aerodynamische uitsteeksels. Je kon ze zonder uitzondering van verre herkennen. Het klopte altijd allemaal. Maar dat geldt niet voor deze nieuwe GT2 RS van de 991-generatie. Ik wil niet zeggen dat ie er verkeerd uitziet, of dat ie ­lelijk is – al zou ik daar waarschijnlijk niet alleen in staan – maar het gecombineerde effect van al dat zwarte plastic en koolstofvezel op de zilverkleurige lak doet ‘m er een beetje uitzien alsof ie, hoe zeg ik het netjes… net van een schuurtuner komt. Misschien zou een donkerder kleur lak dat verhelpen? Er zijn, vermoed ik, twee redenen waarom deze auto eruitziet zoals ie eruitziet. De eerste daarvan heeft te maken met het op de weg houden van de 700 pk sterke 911 als ie op zoek gaat naar z’n top van 340 km/u – hij zou overigens nog harder hebben gekund, ware het niet dat Michelin geen passende banden maakt die dat aankunnen. De tweede reden: de vleugel achterop komt van de GT3 RS, maar is hoger op de auto gemonteerd. De luchthappers en -inlaten zijn, evenals z’n nogal prominente kin, nieuw voor deze auto. De treurige waarheid is dat deze auto evenzeer bestaat om er kinderen naar te laten wijzen als om een tijd op de Nürburgring neer te zetten van 6 minuten en 47,3 seconden.

Wijzen mensen naar je als je erin rijdt?

Het effect dat ie op mensen heeft, is ietwat onrustbarend. Als je met 30 km/u door de stad pruttelt – iets wat je dankzij de standaard PDK-transmissie zonder enige moeite kunt doen – dan windt de wereld om je heen zich op over je verschijning. Voetgangers wijzen en staren naar ‘m – toegegeven: de meesten lachend, niet scheldend – maar opvallender is hoeveel andere automobilisten hun nek verrekken om de GT2 te kunnen zien, vaak tot het moment dat ze een uitwijkmanoeuvre moeten maken. De RS heeft hetzelfde effect op hen als de ogen van Kaa hadden op Mowgli.

In tegenstelling tot z’n vrij stille voorganger is de nieuwe RS erg goed te horen. Als de kleppen van de uitlaat open staan, gromt en sist ie zoals geen enkele andere turbo-Porsche voor de openbare weg. Dat is de eerste aanwijzing dat de fabriek (ik ga er althans van uit dat hij uit een fabriek komt) echt iets anders heeft neergezet dan ooit tevoren. Want, zoals met alle zware artillerie, het recept van de GT2 was altijd zo eenvoudig als dat van een Zwabische krakeling. Neem een productie-Turbo, demonteer de voorste aandrijfassen, geef ‘m iets meer vermogen, voeg een aantal vleugels en dergelijke toe, en vergewis jezelf ervan dat z’n nieuwe eigenaars op de hoogte zijn van het feit dat een afgrijselijke en abrupte dood hen zal wachten als ze ‘m in de regen op stang gaan jagen. Dat lijkt wellicht al een redelijk extreem recept, maar deze nieuwe auto is aanzienlijk kwaaier dan alles behalve de allereerste 993 GT2. Schrap dat laatste trouwens maar – deze GT2 zorgt ervoor dat de oorspronkelijke weduwmaker ineens een palliatieve verpleegster lijkt.

Hij heeft toch geen bijzondere motor?

Ja, z’n motor is gebaseerd op die van de 991 Turbo, maar de blazers zijn groter en veel van de interne componenten zijn nieuw. Bovendien is het basale karakter van de motor compleet anders dan we van Porsche gewend zijn. Dit is een feestelijke viering van de turbo – er is een gat, waarna het vermogen tot je komt met een enorme knal, en dan trekt ie door tot de rode lijn bij 7.000 tpm. Net als z’n voorgangers is ie achterwielaangedreven, nu met een bak met flippers en de meest geavanceerde grip- en stabiliteits-hardware die de firma Bosch kan leveren. De achterbanden zijn 325 millimeter breed en hadden nog best wat breder mogen zijn. Terwijl je die cijfers verwerkt en je dan weer eens kijkt naar hoe de 911 zich sinds 1964 heeft ontwikkeld, is het niet leuk om te ­beseffen dat de meeste exemplaren van deze auto hoogstwaarschijnlijk zullen worden opgekocht door speculanten. Of de nieuwe eigenaars staan voor de stoplichten in de duurste winkelstraten van Antwerpen en Amsterdam, met een of ander genie achter het stuur dat het gaspedaal diep intrapt met de transmissie in z’n vrij. Soms vraag je je af in wat voor wereld we eigenlijk leven.

Ons experiment om met de GT2 RS in de stad te rijden, ­levert de volgende informatie op: de transmissie is erg slim en soepel bij lage snelheden. Dat de achterwielen meesturen, zorgt voor een handige kleine draaicirkel. De neus is erg laag, dus verkeersdrempels zijn ware hindernissen, en de bekerhouders hadden net als de turbo’s ook wel geüpgraded mogen worden om in lijn te blijven met de stijvere ophanging. Tevens bevestigt dit experiment dat ik deze auto zeer zeker niet wens te rijden in een stadse omgeving. Michelin lijkt dezer dagen toverspreuken te verkopen, zo goed zijn de nieuwste Cup-banden waarmee deze GT2 RS is uitgerust. Hoe deze lapjes rubber het voor elkaar krijgen om 700 pk’s zo effectief in te zetten bij een temperatuur van 10 graden Celsius op een nat wegdek – het kan niet wetenschappelijk worden verklaard.

Merk je dat deze banden helpen?

De oprit naar de snelweg roept wat interessante herinneringen op. Ik kan me nog heugen dat ik mijn eigen 996 GT2 hier plankgas reed in soortgelijke omstandigheden, en dat ik me toen realiseerde dat overstuur in z’n drie niet leuk is op de openbare weg. Die eerste generatie 996 GT2 had meer dan 200 pk minder dan deze, maar gedroeg zich aanzienlijk woester op nat wegdek. De oude Michelin Pilot Sport-banden waren waardeloos en de tractiecontrole kon het allemaal maar nauwelijks bijbenen. Ik weet niet of ik Porsche moet bewonderen om het feit dat ze dit apparaat zo bruikbaar hebben gemaakt onder winterse omstandigheden, of dat ik teleurgesteld moet zijn in het bedrijf omdat ze de kans hebben gemist hun loyale fans een smakelijk stuk onversneden gevaar op vier wielen te serveren. Hij is helaas te stijf voor hobbelige binnenwegen. De veren aan de voorkant zijn dezelfde die de Cup-racewagen op de Nürburgring gebruikt (zie de foto met het wiel dat in de bocht van de grond komt als bewijs), en de neus is star en stuiterig en wil eigenlijk niet meedoen met wat jij in gedachten hebt. Er is nog wel enigszins fatsoenlijk mee rijden, maar je doet het niet voor je lol. Op de snelweg is er veel windgeruis, de uitlaatkleppen moeten dicht om het gedreun wat te verminderen en het geluid van de banden valt het best te meten op de schaal van Beaufort. De radio doet moedige pogingen daar allemaal bovenuit te komen, en de Bluetooth-telefoon – die duidelijk is ontworpen om te functioneren in de rust van een Carrera-cabine – wist het voor elkaar te krijgen dat een vriend dacht dat ik ‘m een ‘duffe minkukel’ noemde, wat ik helemaal niet had gezegd. Wat dan wel weer grappig was.

Maar is deze 911 gemaakt voor de weg?

Maar het geheel komt tot leven op een circuit. De GT2 RS knalt van 0 naar 200 km/u in 8,3 seconden, waarbij de sissende, kwade aard van de motor naar boven komt. De monsterlijke grip, met de systemen aan, spuugt de auto zelfs op een vochtige baan met idiote snelheden voorwaarts zonder enig drama, zodat je jezelf eraan moet herinneren dat ie meer vermogen heeft dan vrijwel iedere 935-racer die ooit is gebouwd – en dat is toch wel de ultieme race-911. Hij heeft weinig onderstuur, en de remmen zijn zo sterk dat je je moet concentreren om van de gewichtsverplaatsing geen rotzooitje te maken. En dan dat geluid – een kwaadaardige grom die opbouwt met meer intensiteit dan enig andere straat-Porsche met turbo die ik ooit hoorde. Zuchtend, sissend, blèrend.

Is dit de engste auto van 2017?

De RS onthult z’n volledige potentieel pas als je de hulpsystemen uitschakelt. Dan pas betreed je de wereld van het driften op afroep in z’n vier, en van wild overstuur dat je naar adem doet snakken en het je uit laat gillen van manische angst – 700 echte pk’s zorgen ervoor dat deze 911 een fascinerende geweldenaar is. Ik heb van elke minuut met ‘m genoten. Goed, de voorkant had iets zachter gemogen en zou wat gretiger mogen bijten, maar een instelbare stabilisatorstang zou dat moeten kunnen verhelpen. Mensen die het geluk hebben een van deze auto’s te bezitten, moeten zich alleen blootstellen aan z’n mogelijkheden als ze ook zeker weten dat ze met de consequenties ervan kunnen omgaan. Is dat het geval, dan rijden ze in de meest opwindende Porsche die ooit op de openbare weg verscheen, inclusief de 918. Kunnen ze er echter geen barst van, dan is het veilige alternatief om als een impotente pauw rondjes te gaan rijden om het dorpsplein. Dat geeft de voetgangers om hen heen in elk geval iets om naar te kijken.

Porsche 911 GT2 RS

Prijzen:
€ 354.300 (NL)
€ 291.707 (B)
Motor:
3.800 cc
zescilinder boxer biturbo
700 pk
750 Nm
Aandrijving:
achterwielen
7v automaat
Prestaties:
0-100 km/u in 2,8 s
top 340 km/u
Verbruik:
11,8 l/100 km
269 g/km CO2
Gewicht:
1.470 kg