Dowdeswell en Hardie Falen was een Schotse supercar

Ergens halverwege 2008 staken geruchten de kop op dat we de geboorte van een Schotse supercar zouden gaan beleven, met dank aan het ontwerpbureau Dowdeswell & Hardie. Die Schotten toch! Dat nijvere volk had ons al de penicilline geschonken, de televisie, de telefoon, de stoommachine van Watt, de fiets (met trappers), de kopklepmotor – een supercar zou voor een zo getalenteerde natie inderdaad toch een eitje moeten zijn? De media huiverde in gespannen afwachting. Oké, dat laatste is een leugentje – wat we bij dit medium bijvoorbeeld deden, was kreunen, met onze ogen rollen en hoofdschuddend kijken naar de overduidelijk op een computer gemaakte schets.

Zo slecht is ie toch niet?

Zoals je kan zien, zag ie er niet meteen slecht uit, en eigenlijk was het idee ook nog helemaal niet zo beroerd. De specificaties waren plausibel. Hij was genoemd naar een Schotse geest (en echt niet naar het Nederlandse werkwoord voor wat ie uiteindelijk deed). De Dowdeswell & Hardie Falen moest een typisch Britse hypercar voor circuitdagen worden in de traditie van de McLaren P1 GTR en de Aston Martin Vulcan, alleen bestonden die toen nog niet. Hij was z’n tijd dus vooruit. Echt Schots. Het piepkleine fotootje hierboven van 400 x 200 pixels komt trouwens rechtstreeks van de Facebook-pagina van het merk. Niet alles was zijn tijd vooruit dus.

De Falen had een 5,5-liter V10 van Judd, de GV5 die het goed deed bij de topteams in de LMP1. Dat was een compacte, lichtgewicht motor die ruim 800 pk vermogen en 630 Nm koppel produceerde. Je zou zitten in een koolstofvezel chassis, omringd door een koolstofvezel carrosserie met daarop een actieve achtervleugel, en met een totaalgewicht van amper een ton. Het klonk allemaal veelbelovend. Een prototype (met de illustere codenaam Concept 17.1) zou ons in 2009 worden voorgeschoteld, net voordat ie op de show in Genève definitief zou worden onthuld – en daarna zou de productie van de vier super-exclusieve exemplaren beginnen.

Er stond destijds een telefoonnummer onderaan het persbericht, dus we besloten het erop te wagen en naar het verre Schotland te bellen. De telefoon ging over en over en over, en werd toen beantwoord door een weifelende dame van middelbare leeftijd die vriendelijk ‘hallo?’ zei. Dit was duidelijk geen receptioniste van een hip ontwerpbureau. Maar geen nood, we vroegen al even vriendelijk of we inderdaad spraken met iemand van Dowdeswell & Hardie. Jawel.

Zouden we dan kunnen spreken met de persoon die verantwoordelijk was voor het Falen-project? Dat kon. Daarna werd het, na een poosje wachten, duidelijk dat dit project nooit van de grond zou komen: ‘Heeft u nog even? Hij ligt nog in bed, momentje hoor…’

Dowdeswell & Hardie Falen