Autotest: Fiat 500 Abarth Esseesse

Wat kun je je vergissen in iets dat er lief en schattig uitziet. Neem dit hier nou. Om op te vreten, toch? Fout! Pas maar op dat-ie jou niet opvreet.

 

Och gut. Kijk ‘m nou staan. Met z’n stoere wielkastjes. Z’n dikke wieltjes. Z’n spoilertje, dat als een omgekeerd baseballpetje op z’n koppie staat. Z’n dikke dubbele uitlaatjes en luchtinlaatjes her en der. We moeten meteen aan van alles denken als we de Abarth 500 Esseesse voor het eerst tegenkomen. Aan dat Corsicaanse jongetje dat bij Asterix z’n adem inhoudt tot hij zijn zin krijgt. Aan het witte konijn in Monty Python and The Holy Grail. Aan Gimli, de bijlzwaaiende dwerg uit Lord of The Rings. Och gut.

 

Bij Abarth maken ze echter geen grappen. Dat zijn ze niet gewend en daar willen ze niet aan wennen ook. Als ze besluiten een Fiat 500 zo snel en gemeen te maken dat hij het schorpioenenlogo verdient, dan dóén ze dat ook. En als dat nog niet genoeg is, dan maken ze er een Esseesse-versie van. Esseesse klinkt geweldig ingewikkeld, maar is gewoon fonetisch Italiaans voor SS, de logischerwijs in onmin geraakte benaming voor vroegere Super Sport-versies. Italianen hebben daar kennelijk lol in, want ze doen het vaker; schrijf BF zoals je het op z’n Italiaans uitspreekt en je krijgt de naam van helmenmerk Bieffe.

 

Hoe dan ook, de Esseesse is een danig verbouwde Abarth 500, met z’n 135 pk op zich al een behoorlijk kwaaie dwerg. De ombouwkit bestaat uit 17 inch wielen, dikkere geperforeerde remschijven voor en achter, high performance remmen voor, andere veren, een speciaal luchtfilter en een nieuwe chip die de motor er 25 pk extra bij geeft. Het resultaat is verbluffend.

 

Dit is geen lief babyautootje meer, maar een zuigeling met een uzi en een pesthumeur. De 1,4-turbomotor klinkt alsof hij loopt op Afrikaanse killerbijen. Hij gromt, bromt en fluit stationair al alsof hij zojuist eigenhandig heeft besloten het einde der tijden eens een stevig eindje dichterbij te brengen. Het laat zich raden dat dat alles rijdend niet veel beter wordt. Ze zeggen dat er veren in zitten, maar ze voelen als ijzeren staken. Je handen hebben een dubbeldik stuur beet, maar het hadden net zo goed de wielen zelf kunnen zijn – dit is geen communicatie, deze auto schrééuwt je tegemoet wat er met de banden gebeurt. Wonderlijk genoeg is de wegligging niet eens, zoals bij zoveel te potente kleintjes, een ander woord voor onderstuur. Je moet voorzichtig doseren met het gas, maar dan blijft het kleine monstertje verbazingwekkend goed op koers. De 7,4 seconden die hij nodig heeft om naar 100 km/u te komen lijken weinig spectaculair, maar ook hier bedriegt de schijn: als ze gezegd hadden dat het de helft was, hadden we het ook geloofd.

 

De Esseesse is hét bewijs dat de snelheidssensatie belangrijker is dan de werkelijke snelheid. Als we moesten kiezen tussen het volstrekt moeiteloze en onmerkbare presteren van, zeg, een Mercedes AMG en de adrenaline-injecties van de Esseesse, kozen wij voor de laatste. Altijd.