Autotest: Ford Grand C-Max 2.0 TDCi 163 pk Titanium

Naast de ‘gewone’ C-Max is er nu ook een extra grote, de Grand C-Max. Maar groter is niet altijd beter.

 

Ford is overstag. Bij de introductie van de eerste C-Max wekte het nog enige bevreemding dat er geen zevenpersoons versie kwam – lieten ze dat dan gewoon over aan de Zafira’s en Méganes van deze wereld? ‘Ja hoor: allemaal onzin, dat zevenpersoons gedoe’, aldus Ford, vol overtuiging. ‘Mensen komen er snel genoeg achter dat ze die twee extra stoelen eigenlijk nooit gebruiken en dus alleen maar extra lucht en gewicht aan het rondzeulen zijn. Nou, dat willen ze natuurlijk helemaal niet en dan komen ze naar ons.’ Niet dus. Opel, Renault en Citroën, to name but a few, deden goede zaken, en het Grote Ongelijk van Ford blijkt wel uit het feit dat er nu wél een zevenzitter is. Waarbij je de laatste twee stoelen wel apart moet bestellen en betalen, dat dan weer wel.

 

Hij ziet er een stuk conservatiever (je mag ook ‘saaier’ lezen) uit dan zijn kleine broer. De neus komt nog wel overeen, maar vanaf de eerste raamstijl lijkt de tweeling even veel op elkaar als kinderen van héél verschillende ouders. Sprankelend mag de Grand C-Max dan niet zijn, dat ligt ook aan één van de zaken die hem zo praktisch maken: grote schuifdeuren aan beide zijden. Dat beperkt de mogelijkheden om van de zijkant iets moois te maken (hoewel: de Mazda 5 lukt het wél…), maar een hoop instapgemak is ook wat waard.

 

Nu we het toch over de Mazda 5 hebben: de manier waarop je kunt origamiën met de middelste stoel van de middelste zitrij (omklappen tot tafeltje, wegvouwen onder een andere stoel voor een ongehinderde doorloop naar achteren, enzovoorts) lijkt als twee druppels water op het Karakuri-systeem dat door Mazda in de 5 geïntroduceerd werd. Geeft niks, het werkt perfect en levert een enorme hoop mogelijkheden op. Alle stoelen zijn doodsimpel met één hand weg of weer tevoorschijn te toveren. De achterste zitplaatsen blijven slechts geschikt voor kabouters en andere Midden-Aardsen. Het gaat wel, maar wie écht met zeven man op pad wil, gelieve zich te melden bij de afdeling S-Max en Galaxy.

 

De Grand C-Max is natuurlijk leverbaar met een keur aan motoren, waaruit wij de nieuwe tweeliter diesel pikten. Het was al met al geen onverdeeld genoegen. Zo onder de indruk als we van de gewone C-Max waren, zo ‘underwhelmed’ waren we over de Grand. Hij stuurt heel anders dan de gewone: veel lichter, vager, minder direct en ongevoeliger. Waarom dat nou toch? Zou Ford denken dat mensen die zo veel passagiers willen kunnen meenemen, niet van sturen houden? En waar de nota bene veel kleinere benzinemotor zo’n indruk maakt met zijn trekkracht bij lage toeren, moet je uitgerekend bij deze diesel de toerenteller ruim boven de 2.000 houden, anders gebeurt er he-le-maal niets als je gas geeft. Jammer; voor de rijlol hoef je de Grand niet te kopen, terwijl dat voor de gewone C-Max júíst wel gold. Als je in de markt bent voor een Grand C-Max, probeer dan eerst de benzineversies.