Lijkt de nieuwe Honda Civic nog een beetje op de eerste generatie uit 1972?

Hoeveel generaties zitten er tussen deze twee? We zitten nu in de dubbele cijfers. Je zou het haast niet geloven, maar deze zalige Civic in Carnaby Yellow is de eerste van elf generaties die tot nu toe uit de fabriek zijn gerold. Hij werd eerst gelanceerd als tweedeurs coupé in 1972, een driedeurs hatchback volgde een paar maanden later.

Hij was slechts 3,56 meter lang, 1,51 meter breed en 1,34 meter hoog, woog 790 kilo en werd aangedreven door een 1,2-liter viercilinder die 50 pk en 79 Nm leverde. De handmatige transmissie had vier versnellingen. In de halve eeuw die volgde, verkocht Honda wereldwijd meer dan 27 miljoen Civics.

De nieuwe ziet er ook niet slecht uit…

Daar heb je gelijk in, zeker in deze nogal opvallende Premium Crystal Blue-lak. Hij is wel behoorlijk wat gegroeid, met zijn maten van 4,55 bij 1,80 bij 1,41 meter, en zijn gewicht van 1.533 kilo is er ook niet minder op geworden. Het grotere nieuws is echter de hybride aandrijflijn (die eHEV heet).

Het is een combinatie van een 2,0-liter viercilinder, een 1,05-kWh accu en een stel elektromotoren. De ene genereert elektriciteit, de -andere drijft de voorwielen aan. Honda claimt dat het resulteert in een vloeiender afgifte van het vermogen en een beter verbruik.

Klinkt goed, maar werkt het zo ook in de echte wereld?

Het is behoorlijk indrukwekkend. In de stad rij je meestal elektrisch en pikt de benzinemotor hooguit naadloos wat stukjes mee als het wat -harder gaat, om op de snelweg de boel helemaal over te nemen.

Het geheel levert 180 pk en 382 Nm, wat leidt tot een 0-naar-100-tijd van 8,1 seconden en een top van 180 km/u, wat zat is voor een familieauto. Het gaat er heel relaxt aan toe; zelfs de veelal verguisde CVT-transmissie doet zijn werk hier heel soepeltjes. Je moet alleen niet denken dat het allemaal erg opwindend is.

Hoe verhoudt het oudje zich tot dat alles?

Hij laat maar weer eens zien hoe leuk en meeslepend auto’s van deze leeftijd zijn om te rijden. Er gebeurt van alles in de verrassend lichte besturing, maar eenmaal onderweg is ie aangenaam stil en behoorlijk levendig, zelfs al breken de acceleratietijd van zo’n 15 seconden en de top van 145 km/u beslist geen records.

Niet dat je graag veel harder rijdt dan een kilometer of 80 per uur, want daarboven wordt het weggedrag stuiterig en krijgt de motor het al wat zwaar. En dat wordt alleen maar erger naarmate je nog harder rijdt. Maar toch: als kleine auto om wat mee door en rond de stad te pruttelen – heb je echt heel veel meer nodig dan dit?

Is de tijd ook vriendelijk geweest voor het interieur?

Je krijgt wat stijlvolle reepjes hout op het dashboard (de gelijkenissen met de Honda e zijn hier treffend, soort van), half met leer beklede stoelen en deurpanelen, een analoge radio… En dat was het wel zo’n beetje.

De laatste generatie zet daar een verwarmd stuur en dito stoelen tegenover, digitale tellers en een scherm voor het infotainment, Bose-hifi met twaalf speakers, een panoramadak en meer. Het lijdt geen twijfel dat je zijn leeftijd aan de oudere kunt afzien, maar dat is bij jou ook zo als je eenmaal een halve eeuw verder bent.