Autotest: Hyundai i20 1.2 ActiveVersion 5d

De i20 moest echt een knaller worden en de toch wat bedaagde Getz doen vergeten. We rijden er een tweede keer in, en concluderen dat het helaas niet helemaal gelukt is.

 

Ik zat handenwrijvend te wachten op de i20. Want wie wil er in deze financieel gure dagen niet een koopje halen? Zeker als de kwaliteit behoorlijk is en je er niet mee voor paal rijdt? Met de i30 heeft Hyundai laten zien dat er ook heel leuke, zelfs aantrekkelijke auto’s uit Zuid-Korea kunnen komen. Bovendien is de Soul van zustermerk Kia een bijzonder leuke auto. Je hoeft je echt niet meer te schamen als je met een Koreaanse auto komt voorrijden. Ik ging ervan uit dat de i20 naadloos in dat nieuwe plaatje paste.

 

Helaas kan er een groot gat gapen tussen verwachtingen en eerste indrukken. In mijn straat zouden de nieuwe Fiesta en Ka goed opgevallen, met z’n alledaagse vormgeving gaat de i20 volledig kopje onder in de alledaagse massa.

 

Ik had de beschikking over het basismodel. In Nederland heet deze ActiveVersion, in de Belgische folders rept Hyundai van Comfort. Hoe je hem ook noemt: het interieur daarvan is de meest deprimerende plek die ik me kan voorstellen. De gebruikte kunststof is goedkoop en vaal. Had ik een duurdere uitvoering meegekregen, dan waren de stoelen tenminste
nog afgewerkt geweest met gekleurde stiksels en was de middenconsole in een kek zilverkleurig verfje gelakt. Wat kost een klosje rood garen en een lik zilvergrijze verf? Het had de instapversie zoveel leuker gemaakt. Om deze pagina niet al te saai te maken hebben we maar foto’s van de duurdere uitvoering geplaatst.

 

De instapmotor is een 1,2-liter, een viercilinder. Dat is best een lekker ding. Ondanks z’n kleine inhoud trekt-ie fel en levert een behoorlijke 78 pk. Hij klinkt wel wat rauw. Dat de motor in de testauto moeite had om al te hoog in de toeren te klimmen, zal de nieuwigheid zijn geweest. Hij voldoet prima.

 

De i20 is helemaal nieuw ontwikkeld en gemaakt van prima spullen. Het geraamte is gemaakt van extra sterk staal en dat komt de torsiestijfheid ten goede. Ook de Euro-NCAP crashtests zullen naar tevredenheid verlopen, zo belooft de fabrikant. Alle versies hebben standaard zes airbags en esp. Ter geruststelling zit er vijf jaar garantie op een i20.

 

Door extra sterk staal te gebruiken, was er minder van nodig en dus kon het gewicht laag blijven. Het resultaat is een keurige balans tussen verbruik en prestaties. Je kunt er gerust mee stoeien, maar zo leuk als in een Fiesta wordt het niet. Op andere momenten was ik duidelijk minder te spreken over het weggedrag. Bij flinke oneffenheden en sterke zijwind verlaat hij het rechte spoor. De wegligging is niet z’n beste kant. De vering is stevig, maar soms voelt hij net teveel als een beschuitbus op wielen.

 

Zoals gezegd, reed ik de basisversie. Die kost net geen twaalfduizend euro in vijfdeurs uitvoering. Dat is niet teveel voor een auto van dit formaat; directe concurrenten beginnen met hogere prijzen. Maar nu de restwaarde van auto’s sneller verdampt dan water op een bakplaat, koop je voor hetzelfde geld bijvoorbeeld ook een jonge, gebruikte Punto. Die ziet er toch smakelijker uit. Jammer, maar de basis-i20 gaat geen potten breken.