Autotest: Lamborghini Gallardo LP560-4

De nieuwe Gallardo oogt beter en presteert beter dan zijn voorganger. Dat maakt de LP560-4 tot een bijna buitenaardse ervaring.

 

In films als Vegas, Swingers en Ocean’s Eleven wordt Las Vegas steevast geportretteerd als een bruisende, dynamische stad waar verleidelijke dames aan roulettetafels heel spannende dingen fluisteren in het oor van mensen als George Clooney en Frank Sinatra. In werkelijkheid is Las Vegas een aaneenschakeling van zielloze hangars, waar de inval van daglicht strikt verboden lijkt en moddervette Amerikanen op en neer waggelen tussen eindeloze rijen eenarmige bandieten. Als er één stad ter wereld is waar het alleen maar om de uiterlijke schijn draait en die verder werkelijk geen enkele inhoud heeft, dan is het Las Vegas.

 

Lamborghini had daar vroeger ook last van. Een mooie verpakking, maar niet voldoende inhoud. Het merk heeft in de 45 jaar van zijn bestaan heel diverse eigenaren gekend. Stuk voor stuk beschikten ze niet over voldoende vermogen om ook daadwerkelijk inhoud te geven aan de bravoure en pretenties die het merk wil uitstralen. Natuurlijk zijn er in de loop der tijd successen geweest. De Miura, de Countach en zelfs de Diablo; het blijven voor de liefhebber fantastische auto’s, ware het niet dat een normaal geproportioneerd mens er domweg niet inpast.

 

Afijn, we staan in een enorme tent ergens op een parkeerterrein van een hotel in Las Vegas, want hier vindt de onthulling van de nieuwe Gallardo LP560-4 plaats. Onder het bewind van Audi gaat het Lamborghini eindelijk voor de wind en het bedrijf toont zijn nieuwgevonden zelfverzekerdheid met de reclameleus Always Different.

 

Voor het eerst in de historie mogen Lamborghini’s financiële resultaten er ook zijn. Vorig jaar produceerde de fabriek 2.406 auto’s en belangrijker, er werd een winst gerealiseerd van ruim 46 miljoen euro bij een omzet van 461 miljoen euro. Dat is een stijging van 160 procent ten opzichte van het voorgaande jaar en het toont aan dat de meest vermogende wereldburgers weinig last hebben van de economische tegenwind. Topman Stephan Winkelmann vertelt ons de ambitie te hebben om ‘s werelds meest begerenswaardige auto’s te bouwen en tegelijkertijd de best denkbare baas voor zijn werknemers te zijn. Zijn collega Manfred Fitzgerald voegt daaraan toe dat Lamborghini’s nog altijd extreem, compromisloos en op en top Italiaans zijn. Hij meldt dat Lamborghini’s eigenlijk nog de enig overblijvende echte ‘zware jongens’ zijn. Ondeugend, rauw en ongeduldig.

 

Nu de Aziatische landen en Rusland steeds belangrijker afzetgebieden worden, is er duidelijk een markt voor dit soort vrijpostige types en de Gallardo is daarbij Lamborghini’s meest populaire en gewilde model ooit. Sinds 2003 zijn er meer dan 7.000 van verkocht en de laatste keer dat wij er een reden, hadden we er eigenlijk weinig op aan te merken.

 

De meest opvallende verandering krijgt gestalte door de volledig vernieuwde V10 5,2-liter motor met directe brandstofinspuiting. Wie indruk wil maken op zijn vrienden, of zijn vriendin juist op de kast wil jagen, noemt het zoals de Italianen bij Lamborghini: ‘Iniezione diretta stratificata’. Deze motor levert door een efficiëntere ontbranding 34 pk meer vermogen en kan nog steeds tot over de 8.000 tpm worden opgejaagd.

 

Maar het meest opvallende is niet wat er méér wordt geleverd, maar juist wat er minder gedaan wordt. En dat is CO2 uitstoten. De nieuwe V10 produceert maar liefst 18 procent minder CO2 dan zijn voorganger. Het exemplaar met de slimme versnellingsbak, de E-gear, levert 327 g/km en ook het brandstofverbruik is fors gereduceerd tot een opgegeven gecombineerd verbruik van 13,45 liter per 100 km.

 

Met andere woorden: de prestaties en de vermogen-gewichtverhouding liggen vrijwel op hetzelfde niveau als die van de vorig jaar gepresenteerde Superleggera, maar deze Gallardo is wel veel schoner en zuiniger. Hij bewijst eens temeer dat Lamborghini op de goede weg is. Spectaculaire inlaten aan de voorkant scheppen nog meer lucht op om de vitale componenten onder de kap tevreden te houden en doen wat uiterlijk betreft denken aan de geometrische vormen van Marcello Gandini’s oorspronkelijke Countach LP400.

 

Bij de voorgaande Gallardo was er sprake van een wat onderontwikkelde achterkant. Ditmaal is die een stuk beter en vooral eleganter uitgevallen. Waar voorheen het oog in verticale zin werd afgeleid, benadrukt dit nieuwe ontwerp vooral de krachtige horizontale lijnen van de Gallardo. Er zijn wel wat rondingen te ontdekken, maar het zijn niet de welvingen van een voluptueuze Italiaanse dame. Eerder een dynamisch en krachtig lijnenspel dat de ware aard van de Gallardo lijkt te willen benadrukken.

 

Een vernieuwde diffusor achter, in combinatie met de vlakke onderkant zorgt ervoor dat de aërodynamische eigenschappen van deze Gallardo ruim 30 procent beter uitvallen dan die van het voorgaande model. De vering is fors onderhanden genomen en er is een extra stabilisatorstang gemonteerd voor een beter wegcontact, zodat niets de bestuurder meer kan afleiden wanneer hij met 140 km/u de Gallardo in een ruime bocht laat leunen. Fraaie details zijn de Y-vormige led bi-xenon lampen die de auto een uitstraling geven of hij zojuist van een andere planeet gearriveerd is.

 

Terwijl even verderop een Russische autojournalist de fraaie restyling van de Gallardo ongedaan weet te maken door zijn exemplaar op hoge snelheid in de vangrails te boren, lopen wij nog eens rustig om dit uitzonderlijke beest heen. De Gallardo heeft altijd al de kunst verstaan om uiterst praktische bruikbaarheid en toegankelijkheid te koppelen aan een robuuste, sportieve uitstraling. Dit nieuwe type vormt geen uitzondering op die regel en naar onze mening hoort zo’n auto niet thuis in de schelle, neonverlichte en enigszins lugubere sfeer van Las Vegas. Wij willen deze zware jongen kennis laten maken met een omgeving die meer bij hem past. En hé, daar gaan we, naar een van ’s werelds meest desolate plaatsen: Death Valley. Hitte, stof, uitputting; het ligt allemaal op de loer en tien jaar geleden hadden we er niet over gepeinsd om een Gallardo mee te nemen naar zo’n onherbergzame plek. Maar met deze nieuwe Lambo doen we dat wel.

 

Alle leegte die Death Valley kenmerkt ten spijt, blijft het oppassen voor verdekt achter een cactus opgestelde politieagenten met laserpistolen en radar, maar de rest van de tijd met 100 km/u in de zesde versnelling door blijven sukkelen, is natuurlijk geen optie. Langzaamaan verliest nu ook het signaal van het lokale radiostation aan kracht, dus mag de Lambo voor akoestisch vertier gaan zorgen. De ziel van Pavarotti heeft duidelijk een nieuw onderkomen gevonden in het spruitstuk, want zelfs in de zesde versnelling, met 4.000 tpm op de teller, levert een klein beetje spelen met het gaspedaal al een wonderbaarlijk fraai concert op. Van een donkere roffel bij lagere toeren naar een agressieve jank wanneer de rode lijn in zicht komt. We zijn dat wel gewend van Italiaanse superauto’s, maar de LP560’s V10 klinkt ontegenzeggelijk veel mooier dan de meeste andere Italiaanse sportwagens.

 

Lamborghini beweert dat de sequentiële automatische versnellingsbak de toekomst vormt, maar wij denken daar anders over. Het mag dan zo zijn dat 90 procent van de kopers opteert voor deze zogenaamde E-gear, wij prefereren toch de handgeschakelde uitvoering. De E-gear is weliswaar totaal vernieuwd en beschikt nu over vijf verschillende schakelpatronen, maar ondanks de versnelde schakeltijd van een geriatrische 210 ms naar een betere – maar nog steeds niet optimale – 120 ms, voelt het allemaal erg horkerig aan.

 

Klaarblijkelijk is dat agrarische gevoel bij het schakelen precies wat de meeste klanten zoeken, maar wij ruilen het schokkerige effect maar al te graag in voor het vloeiende precisiegevoel van de laatste generatie – van dubbele koppeling voorziene – versnellingsbakken.

 

Tegen de tijd dat wij – zoals de lokaaltjes het noemen – de ‘hump to Pahrump’ hebben geslecht, is de temperatuur gestegen van 23 naar 33 graden. Pahrump is het laatste stukje civilisatie – als je het zo wilt noemen – voor de eindeloze leegte van Death Valley. Het stof en de typerende ‘tumbleweeds’ van Death Valley hebben ook wel weer iets heel aantrekkelijks na die eindeloze reeks reclameborden die we zijn gepasseerd. Variërend van advocaten die hun diensten aanprijzen tot doktoren die wel raad weten met een snelle vasectomie, kort daarop gevolgd door borden van advocaten die wel weer raad weten met doktoren die zich hebben verkeken op jouw vlotte vasectomie; de reeks is eindeloos en langzaamaan vergaat je bijna de lust tot leven.

 

Waar highway 127 en 190 elkaar kruisen, bevindt zich Death Valley Junction, aangelegd in de jaren twintig van de vorige eeuw door de Pacific Coast Borax Company. Buiten is het inmiddels 43 graden maar de LP560 houdt zich prima. Hier, midden in het niets, lijkt de auto inderdaad op iets dat afkomstig is van een andere planeet. Dat mag niet verbazen, want zelfs onze eigen planeet lijkt op deze plek meer op een andere planeet dan op een vertrouwd stukje aardbol. We geven nog wat gas en de Lambo voelt krachtiger aan dan ooit. Veel meer de onvervalste macho dan een nerveus aangelegde Ferrari F430 of de stijfkoppige Aston Martin Vantage.

 

Dante’s View steekt 1.669 meter hoog in de lucht en contrasteert daarmee sterk met het even verderop gelegen Badwater. Dit geologisch opmerkelijke precambrische stukje van de Verenigde Staten vormt met zijn 86 meter onder de zeespiegel Noord-Amerika’s laagst gelegen punt.

 

Ook doen we het 65 miljoen jaar oude Zabriskie Point aan. Bekend van de confronterende film uit 1970 van de hand van Antonioni en van de hoes van U2’s album Joshua Tree.

 

Death Valley beslaat een gebied van haast 13.500 vierkante km, en er is dus voldoende ruimte om zoek te raken. Dat hadden we best even willen doen, want met zijn vierwielaandrijving en nieuwe lage weerstand Pirelli P Zero’s beschikt de Gallardo over een fenomenale wegligging en grip. De Ferrari F430 mag dan wat makkelijker in de omgang zijn en iets eenvoudiger om in een slide te krijgen, de dynamiek van de Gallardo en zijn gedrag in snelle bochten is onweerstaanbaar. Kleine aanpassingen aan het stuursysteem maken het iets onwaarschijnlijker dat een onverwachte oneffenheid in het wegdek ook in het stuur terug te voelen valt en de Lambo stuurt na deze bijstellingen werkelijk messcherp en comfortabel.

 

Al met al is de LP560-4 een fantastische auto. Lamborghini heeft altijd al geweldig goed uitziende auto’s gemaakt, maar met deze nieuwe Gallardo is het na 45 jaar ook daadwerkelijk gelukt een in alle opzichten sublieme auto te produceren.

 

O ja, nog even wat statistiek. De topsnelheid ligt op 325 km/u en de acceleratie van 0-100 flitst in 3,7 seconden aan je voorbij.

 

Er is niet veel aan te merken op deze Gallardo. Het uiterlijk is fabelachtig, het weggedrag fenomenaal en wanneer we na een grandioze dag rijden omdraaien om weer richting beschaving (nou ja, richting Las Vegas) te rijden, kunnen we de Gallardo maar één kwalificatie meegeven. Uniek.