Uitgelicht: Lamborghini Gallardo Performante

Retesnel, keihard en lawaaiig: de Lamborghini Gallardo Performante doet ons een beetje sidderen en beven.

 

De volgende keer dat er een gegeven paard mijn kant op komt gegaloppeerd, onderwerp ik zijn gebit eerst aan een uitgebreide inspectie. Toen de baas van TopGear me de kans bood om in Los Angeles de nieuwe Gallardo Spyder te proberen, was ik zo opgetogen dat ik verder geen vragen stelde. Ik zei zelfs dat ik in de auto zou slapen, als dat nodig was. Ik zag mezelf natuurlijk in de hoogste staat van gelukzaligheid, terwijl ik over de Sunset Strip reed en er iets in de cabine neerdaalde wat op een confettiregen leek, maar wat de versnipperde telefoonnummers van Lohans en Kardashians bleken.

 

Helaas is de werkelijkheid weerbarstiger zoals de beruchte shopaholic uit LA, Winona Ryder, me had kunnen leren. Reden waarom ik, laat op de avond, de met sterren bezaaide Sunset Boulevard achter me laat en de stad via de Interstate 10 uit rijd.

 

Ik zit vastgesnoerd in een auto die lijkt te zijn voorzien van gebarsten beton in plaats van een ophanging, een Lamborghini Gallardo LP570-4 Performante Spyder.

 

Dankzij de strategisch aangebrachte dilatatievoegen om de paar meter, stuitert de Lamborghini met zijn sadomasochistische vering over de weg en zie ik eruit als een AC/DC-fan die tript op methamfetamine. De raar hoge en brede voetsteun zorgt ervoor dat ik hem steeds aanzie voor het rempedaal, tot ik tot de conclusie kom dat de voetsteun sensibeler en subtieler is. Ik slaak een zucht door al die vreemde toestanden en laat mijn hoofd achterwaarts tegen de achterleuning rusten, zodat ik door de klap bijna buiten westen raak. Een alcantara-grafsteen is comfortabeler.

 

Dit is vanzelfsprekend geen gewone Gallardo. Het is een cabrio-uitvoering van de totaal uitgeklede circuitversie, de Superleggera. Ze mogen dan een andere naam dragen, maar vergis je niet: deze twee auto’s hebben zó veel gemeen dat als ze zich in de staat Alabama zouden bevinden, men ze zou dwingen in het huwelijk te treden.

 

Het bedrijf beweert maar liefst 65 kilo van de standaarduitvoering van de Gallardo te hebben afgeknabbeld (neem een meisje mee in de auto, en dat voordeel is alweer opgeheven) door het gebruik van met koolstofvezel versterkte kunststoffen, maar ik weet dat dat niet waar is. De echte gewichtsbesparing komt door het weglaten van alle stoffering van de stoelen met hun carbonfiber achterzijde, en het verwijderen van vering en schokdempers. Nog altijd is ie 1.485 kilo zwaar, daar waar de Superleggera 1.340 kilo weegt.

 

Na drie uur bolderbutsen vanuit LA, en met als enige muziek het geklapper van mijn tanden en af en toe een kreun bij echt flinke hobbels – het klonk eigenlijk een beetje als hiphop – bereikte de stereoloze Lamborghini (hij heeft wél elektrische raampjes en airco) de buitenwijken van Palm Springs, waar ik de gelegenheid kreeg om me te verbazen over de wreedheid van Engelse humor.

 

Het bleek dat niemand een hotel voor me besproken had, omdat ik had gezegd dat ik wel in de auto zou willen slapen. Het was al na middernacht en er was niets meer open, en dus ging ik plat, of liever gezegd rechtop zitten, om de nacht door te brengen. Waarna de nieuwe dag zich aandiende, met een zich uiterst vrolijke fotograaf en een defecte, knarsende schakelaar voor het openen van het passagiersraampje. Dat was de Duitse kwaliteit die Audi in Sant’Agata heeft ingebracht.

‘Bij 190 km/u lijkt het of je in een Dyson-stofzuiger zit’

 

Palm Springs blijkt één grote golfbaan, waar mensen op wonen. Langs de weg liggen weidse grasvlaktes die er sappiger en keuriger bij liggen dan een putting green, en ik bedacht dat ik beter daar had kunnen slapen.

 

We rijden in de richting van de woestijn die deze weelderige, stompzinnige stad omringt, en een stuk bergweg waar ik, naar men zegt, vrolijk van zal worden en die ervoor zal zorgen dat ik verliefd word op de fotograaf. Helaas bestaat het wegdek daar uit asfalt met erover heen gestolde lavastromen. Dit keer ben ik goed voorbereid, met aan beide kanten een kauwgommetje in mijn mond om lostrillende vullingen tegen te gaan.

 

En dan is daar eindelijk het beloofde stuk nirvana, en ik blaas weg in wat de slotscène lijkt van The Terminator, een smalle, bochtige weg in de richting van ruige bergtoppen in de verte, terwijl het pal naast de weg loodrecht omlaag gaat naar ondiepe afgronden.

 

Het goede nieuws is dat het wegdek vers geasfalteerd en onberispelijk is. Ik druk de Sport-knop en het gaspedaal in, en voel hoe mijn ruggengraat in het flinterdunne stoeltje geperst wordt, terwijl de Performante doet wat je op grond van zijn agressieve uiterlijk en zijn indrukwekkende opgegeven prestaties mag verwachten. De 5,2-liter V10-motor levert 570 pk en 540 Nm koppel, en nagelt je vast aan je stoeltje tot hij zijn topsnelheid van ruim 320 km/u bereikt.

 

Bij een snelheid van 100 km/u en het dak omlaag is er verrassend weinig windgeruis, maar bij 190 km/u lijkt het of je in een Dyson-stofzuiger zit.

 

Het schakelen van de versnellingsbak zorgt voor een lichte siddering in de nieren en een heerlijke oplawaai in je oren. Terugschakelen is zo mogelijk nog lekkerder, en ik merk dat ik opgetogen kreetjes slaak.

 

Deze Lamborghini accelereert alsof hij de horizon wil grijpen. Van 0 naar 100 km/u kost maar 3,9 machtige seconden. Maar het is hoe hij daarna accelereert waardoor al mijn maagsappen beginnen te gisten. Opeens zijn de remmen wel adequaat, wanneer een tipje met je voet de snelheid al met sprongen terugbrengt. Bochten lijken zich volstrekt onnavolgbaar uit te strekken, maar het alcantara-stuur van koolstofvezel hoeft slechts lichtjes te worden bewogen om ze onberispelijk te kunnen nemen. Het lijkt spectaculair én moeiteloos, en toch is het geruststellend angstaanjagend.

 

Als ik even als een streep voluit ga op een strook gebarsten asfalt in het midden van de weg, bedenk ik dat deze auto zich nog steeds beter op z’n plaats zou voelen op een racecircuit, maar op een bochtige, golvende en gehavende weg als deze verricht de Performante wonderen: ik word verliefd op ‘m. Ik ben echter nog steeds niet dol op de fotograaf. Hij wil steeds maar opnieuw hetzelfde plaatje schieten en staat erop dat ik toeter als ik eraan kom. Ik antwoord dat dat niet nodig is. Op volle snelheid maakt de Lamborghini een lawaai dat je trommelvliezen op dezelfde manier mishandelt als de bastonen tijdens een techno-concert. Maar ook bij lagere snelheden voelt ie heerlijk aan, terwijl ie laag in de versnelling onder je voeten gromt en vervolgens bij de 4.000 toeren als het ware ontploft in de uitlaten.

‘Als je met je supercar ook wel eens rustig op de openbare weg wilt rijden, koop dan de normale Gallardo Spyder’

 

Het landschap biedt een wrede aanblik en het is zo gruwelijk heet dat de palmbomen van binnen verpulverd zijn. Jammer genoeg is de horizon ietwat nevelig, alsof je ernaar kijkt op een met vette vingers beduimeld televisiescherm.

 

De fotograaf is verontrustend opgewonden over onze volgende halte, Slab City. Het staat bekend als de laatste vrijplaats in de VS en bestaat uit een verzameling betonnen platen, die er zijn achtergebleven nadat er tijdens WO II een militaire basis was ingericht. Het terrein kwam in handen van het ministerie van Onderwijs, dat er geen scholen wilde neerzetten omdat de grond er ernstig verontreinigd was. Het is nu bezet door een soort woonwagenbewoners die zich om dat soort onbenulligheden niet bekommeren, en door een man die door sommigen wordt omschreven als de grootste folkzanger van Amerika, de 79-jarige Leonard Knight, die hier sinds 1983 bezig is met het bouwen van een installatie getiteld Salvation Mountain.

 

De daaraan voorafgaande vijftien jaar had Knight besteed aan het vervaardigen van een heteluchtballon van 60 meter, die, hoe vreemd, niet de lucht in wilde gaan. Zijn meest geliefde uitspraak ‘God is Love’ prijkte erop en hij probeerde er in de buurt van Slab City de zwaartekracht mee te tarten, toen zijn auto stukging en hij op een ander idee kwam. Wat daaruit voortkwam, lijkt op wat er zou zijn gebeurd als Salvador Dalí echt zou zijn doorgedraaid. Zijn berg is aangelegd op naar schatting 165.000 kruiwagens, die geschilderd zijn met 830.000 liter verf. Je vraagt je af hoe geestverruimend de verfverdunners erin waren.

 

Terwijl de Lamborghini te midden van al die gekheid voor de camera poseert, bekijk ik zijn unieke, hoekige belijning. Hij ziet er van alle kant stoer uit, hoewel zijn motorkap op een onderrugtatoeage in gothic-stijl lijkt. Z’n kin is hoekig en van binnenuit gezien is het een verzameling schitterende zichtlijnen – met achter je een enorme vleugel van koolstofvezel, gapende luchtinlaten zichtbaar in iedere zijspiegel en koolstofvezel van portier tot portier.

 

Hij ziet eruit zoals een supercar eruit moet zien, maar de waarheid is dat ie er op 95 procent van de wegen beter uitziet dan dat hij er lekker op rijdt. Als je zo iemand bent die zich met een cabrio op een racecircuit wil begeven, dan heeft Lamborghini de perfecte auto voor je gemaakt. Maar als je met je supercar ook wel eens rustig op de openbare weg wilt rijden, koop dan de normale Gallardo Spyder. Die is echt fantastisch.

 

Aan het eind van de dag stoppen we aan de oever van wat een Italiaans meer zou kunnen zijn, met enorme oprijzende bergen die een schaduwspel spelen op het water. Het heet de Salton Sea en het is er prachtig, maar door een klein probleem met zwavelverontreiniging ruikt het er naar de adem van de duivel.

 

Als we opgelucht de rottende vis en de schurftige pelikanen achter ons laten, zie ik een enorm en blauw gevaarte in m’n achteruitkijkspiegel opdoemen. Typisch – je wacht de hele tijd op een supercabrio, en dan zijn er opeens twee.

Lees morgen het tweede deel van deze ultieme-lichtgewicht-open-dak-supercar-test op TopGear.nl!