Microlino

Pling! Alweer een appje van het TG-kantoor. Ze zijn daar vandaag echt in een lollige bui. Waarom we een Smeg-koelkast testen, hoe we het voor elkaar hebben gekregen een lesauto uit Madurodam te stelen, en hoe laat Noddy zijn auto terug wil hebben in Toyland. Niks anders dan jaloezie. Ondertussen reageren de normaliter toch wat stugge burgers van Zürich vrolijk en blij op de aanblik van de 2,4 meter korte nanoconsumptie-bubbel die het opneemt tegen de trams in de Bahnhofstrasse. Wil je graag een tweezitter met gekke deuren waarin de hele straat je nakijkt? Dan hoef je niet meer dan 20 pk te hebben.

Elektrische Isetta

Dit is de Microlino. Kiekeboe! Het is een Italiaans-Zwitserse elektro-dwerg die niet overduidelijker geïnspireerd had kunnen zijn op de Isetta-bubbelauto, zelfs niet als hij een ‘Mijn andere auto is een BMW’-sticker achterop had zitten. Maar BMW heeft niets te maken met deze onderneming – de techniek is het werk van een Italiaans bedrijf waarvan je nog nooit hebt gehoord. Het heet Tazzari (we zeiden het toch) en het bouwt al sinds 2006 piepkleine elektrische auto’s. En het design, de marketing, het achterliggende idee? Dat komt van Micro Mobility Sytems. En dat bedrijf ken je waarschijnlijk wel – zij zijn de uitvinders van de opvouwbare micro-step (die ze, verwarrend genoeg, ­‘scooter’ noemen).

De echte stadsauto

De vader van het cadeau dat het zo goed deed onder de kerstboom in het jaar 2000 had makkelijk op zijn lauweren kunnen gaan rusten na het fenomenale succes van zijn kinder- en hipstertransportmiddel, maar Wim Ouboter en zijn zoons, Oliver en Merlin, besloten daarentegen om de koppen bij elkaar te steken en wat Zwitsers denkwerk los te laten op het fenomeen stadsauto’s. ‘Daar zit een flink gat in de markt’, zegt Oliver, ‘zo tussen fietsen, scooters en de kleine auto in.’

De mannen van Micro vertellen dat tijdens een gemiddelde autorit slechts 1,2 mens wordt getransporteerd (want meestal zit je alleen in de auto), en de hedendaagse supermini’s met vijf zitplaatsen zijn op flagrante wijze te groot en te krachtig voor hun taken. ‘Zelfs een Smart wordt getest voor de snelweg, maar wanneer zag je voor het laatst een Smart op de snelweg?’ vraagt Oliver retorisch.

Het is een emoji op wielen

We zagen de Microlino voor het eerst op de autoshow in Genève in maart 2018. Vrijwel onmogelijk om er niet meteen verliefd op te worden, toch? Een emoji met hartjesogen op wielen. De Ouboters (het zijn geboren Zwitsers, maar de vader van oprichter Wim is, inderdaad, een Nederlander) dachten dat we er in de zomer wel mee zouden kunnen gaan testrijden, en nu is het zomer, en melden we ons dus. We trekken aan de chromen, koelkastachtige deurhendel aan de voorkant van de auto en vleien ons met een elegante manier van instappen op het tweezitsbankje.

‘Dit is de Microlino. Kiekeboe! Het is een Italiaans-Zwitserse elektro-dwerg’

Net als bij de Isetta scharniert de deur naar links en neemt hij de hele stuurophanging en dashboard mee als je in- of uitstapt. We krijgen de Microlino mee met 65 procent lading in de 8-kWh accu, wat voldoende zou moeten zijn – de maximale actieradius met een volle accu is meer dan 120 kilometer, althans in deze versie met klein accupakket. Er komt later ook een 14-kWh long range-optie, die goed moet zijn voor meer dan 200 kilometer, hoewel het ons een raadsel is waar je dat voor nodig zou kunnen hebben. Want waar ga je nou helemaal heen met je Microlino?

‘Basic’ wordt door de Microlino opnieuw uitgevonden

De raampjes bedien je met de hand – we draaien ze meteen helemaal open, want Zürich zucht vandaag onder een hittegolf. Het leren zonnedak wordt ook handmatig geopend en gesloten. Er is een blower aanwezig (dat is een wettelijke vereiste zodat je een beslagen voorruit in een gesloten auto kunt ontwasemen – een Renault Twizy hoeft er zodoende geen te hebben), maar er is geen airco.

Wel is er een ruitenwisser, heb je richtingaanwijzers en zelfs een bekerhouder, maar naar stuurbekrachtiging of elektrische spiegels zul je vergeefs zoeken. Die spiegels zijn overigens bevestigd achterop de buitenboord-­koplampen, zodat je ze niet kunt zien. Er is geen navigatie, louter een duister, klein snelheidsmetertje waarvan je de acculading en de totale kilometerstand kunt aflezen, en in plaats van een radio kun je als optie je Microlino laten uitrusten met een bluetooth-speaker. Hij is dus Spartaans, maar hoeveel meer heb je nodig in een stadsautootje? Je gebruikt je smartphone voor de navigatie, en parkeersensoren lijken wat frivool aangezien je de bumper van de buurauto ook met je tenen door het glasvezel heen kunt voelen. Eenvoud is prachtig. De Microlino is schitterend. Draai de sleutel in het contact, duw op de Fisher-Price-achtige pijlen op het vrolijke dashboard die naar voren en naar achteren wijzen, en zet je voet op het in de vloer bevestigde pedaal. En daar gaan we – eh, oh.

En dan?

Er gebeurt niet veel. Dit is wellicht het moment om te vertellen dat de firma Microlino ons, heel sportief, een van de twee rijdende prototypes ter beschikking heeft gesteld. Dit rode exemplaar werd december jongstleden gebouwd, ‘omdat je vroeger of later toch een keer moet stoppen met ontwerpen en gewoon een auto moet bouwen’, zegt Oliver achteloos. Sindsdien hebben ze 250 verbeterpunten getraceerd die ze straks op de productieversies zullen doorvoeren – het bedrijf heeft al 6.300 reserveringen voor de auto binnen. Dat is bijna twee jaar aan productiecapaciteit. De auto gaat om en nabij de 12.000 euro kosten – met een gratis step in de 300 liter grote kofferbak.

Enkele verbeterpunten

Sommige zaken die men zal verbeteren, zijn voor de hand liggend – de spiegels zijn nutteloos, de riem wurgt je zo’n beetje en het pedaal om voor- of achteruit te gaan draait kennelijk op Windows 95. ‘Dit is ’s werelds eerste elektrische auto met een turbogat’, grinnikt Oliver.

Stap op het pedaal en de Microlino hobbelt er rustig vandoor, niet bepaald op de explosieve wijze die we inmiddels gewend zijn van lichtgewicht elektrische voertuigen (de Microlino weegt slechts 513 kilo). Dat kruipen duurt tot ongeveer 10 km/u, maar houd je je voet op het pedaal, dan wordt er ineens iets wakker in de software en worden alle 110 newtonmeters tegelijk naar het smalle asje tussen de twee achterwielen gestuurd.

En is het genieten geblazen

Dan zoemt hij tevreden, de motor in z’n element, de wielen krabbelend naar grip op de tramrails van Zürich. De knaap in een Ferrari 458 Italia kijkt zijn ogen uit als we ervandoor knallen, van 0 naar 50 km/u in 5 seconden. En we hebben ons laten vertellen dat hij een top heeft van 90 km/u.

‘We knallen ervan-door, van 0 naar 50 km/u in 5 seconden’

Nogmaals: hoe veel meer heb je nodig in een stadsautootje? Hij kan stuivertje wisselen met scooters, is sneller dan de Deliveroos, en hij beschermt je tegen regen, wind, uitlaatgassen en een mond vol vliegen. We parkeren onze Pokébal naast een gele Lamborghini Aventador. Vier voorbijgangers vertellen ons ongevraagd, binnen een paar minuten, dat ze liever deze stuiterbal zouden bezitten dan de fluorescerende wig met de V12, omdat onze auto ‘minder egoïstisch’ is. Kleuters klauteren uit hun kinderwagens om ’m te komen inspecteren. Ze kwijlen van genot – of misschien kwijlen ze altijd. Een schare mensen verzamelt zich naast het wagentje.

Iedereen wil een glimp opvangen van de Microlino

Ze vragen ons hoe snel en hoe veel en hoe pas je erin. Prima hoor, aardig dat je het vraagt. Vlakbij vindt een fotoshoot plaats met modellen. De fotograaf daarvan smeekt ons direct de Microlino even te mogen lenen. Maar natuurlijk. We halen de scooter uit de bak en proberen ondertussen op straat wat capriolen uit te halen die we sinds ons elfde niet meer hebben geoefend. De Polizei mengt zich in de commotie om het nemen van selfies in goede banen te leiden. Er vormt zich een rij om in de Microlino te mogen zitten. Hij zou een draaideur moeten hebben. Een gele Lamborghini? Welke gele ­Lamborghini? Het is ergens ook wel lekker om even in de frisse lucht te verkeren: binnen in de plastic cocon word je geroosterd, en ’m besturen is door z’n superscherpe bochtengedrag en het zwaar-licht-zwaar draaiende stuur een lastige, nogal zweterige oefening.

Bijna alles moet nog even onder handen worden genomen

De firma Microlino weet dat de gelaste stuurarmen van het prototype nog niet voldoen en werkt aan een betere versie, waarbij ze gegoten zullen worden uit één stuk. De geometrie van de ophanging en de afstelling van de schok­breker achter (het exemplaar dat er nu op zit, komt van een motorfiets) moeten ook onderhanden worden genomen. Maar andere zaken zijn al wel gepolijst. Het valt moeilijk te geloven, maar de auto heeft regeneratieve remmen, en dat systeem werkt beter dan op veel andere elektrische voertuigen. In vier uur laad je ’m op via het normale elektriciteitsnet.

Een behoorlijk goede accu

Bovendien is dit nou eens een elektrisch voertuig waarin je niet in je rats hoeft te zitten vanwege de actieradius; ten eerste is hij daar te vrolijk voor, en ten tweede werkt de accu uiterst behoorlijk. We leggen vandaag ruim 30 kilometer af en verliezen daarmee slechts 40 procent van de acculading, ondanks dat ‘turbogat’ en de brute spurt die hij daarna weet in te zetten. Boven de 60 km/u lijkt het erop dat de achteras van plan is de vooras te passeren, en een stevige vlaag zijwind geeft je het idee dat je om zult kieperen, maar deze auto getuigt van een ontzagwekkende leercurve voor een bedrijf dat tot voor kort alleen maar veredelde planken op wielen bouwde.

Veel stijlvoller kun je niet uit je auto stappen

Waarom zijn ze er eigenlijk aan begonnen? Er is geen Microlino-deel-app of een milieuboodschap die het ding uitdraagt. De drie mannen erachter bedachten simpelweg dat het stadsverkeer gebaat zou zijn bij een listige, creatieve aanpak. En een sociale aanpak. Niet alleen voor de enthousiaste passanten, maar ook voor de inzittenden. Samen op dat bankje achter het stuur zitten is een heerlijkheid. Straks helemaal, als het bankje in de productieversie mooi gestoffeerd is. Hij biedt ruimte zat aan twee volwassenen van 1,80 meter, in een machine die kleiner is dan – en de helft weegt van – een elektrische Smart Fortwo. Daarbij stelt ie je in staat uiterst stijlvol uit te stappen: je duikt met de neus eerst richting de stoeprand, duwt de deur de lucht in en stapt de stoep op, een exercitie waarbij je net zo veel plaats gebruikt als met een Vespa. En vergeet vooral ook je step niet mee te nemen.

De Microlino is een schattig en stil presentje

Uiteraard is de Microlino zelf qua uiterlijk niets nieuws – hij is echter wel het bewijs dat de BMW Isetta, die werd ontworpen na de Tweede Wereldoorlog om stadstransport betaalbaar te houden, niet alleen elegant maar ook briljant was. Dit is zijn directe, lieflijke millenniale nakomeling. Elektriciteit maakt ’m bovendien stiller, socialer en vinniger. Het is alsof je in een mooiere, meer charmante, en, ja, minder lompe Fiat 500 in rondrijdt. Bovendien is het zo dat rijden in druk stadsverkeer in iets als dit feitelijk niets minder is dan het verlenen van een publieke dienst. Voorbijgangers ­vinden ’m fantastisch. En zelf voel je je alsof je speelkwartier hebt op de ­kleuterschool – een gevoel dat je dacht te zijn vergeten. Oh. Is het al zo laat? Dan brengen we ’m maar snel terug naar Toyland.

Specificaties Microlino

Motor
elektromotor
20 pk / 110 Nm
8 kWh (accu)
Aandrijving
achterwielen
1v
Prestaties
0-100 km/u in, eh, nooit
top 90 km/u
Actieradius
120 km
4 uur (laadtijd)
Gewicht
513 kg
Prijs
ca. € 12.000