Autotest: Porsche 911 GT2 RS

Even voorstellen: de nieuwe Porsche 911 GT2 RS. We gaan het hebben over de eerste en de vierde versnelling. De eerste is relatief lang. Als je, nog voordat je aan de auto gewend bent, optrekt, zorgt de zware koppeling voor een dip, omdat de overbrenging groter is dan je verwacht. Hij vraagt om wat meer toeren om trefzeker in beweging te komen. De één loopt tot 78 km/u bij een maximaal toerental van 6.750 omwentelingen.

Ik ben hier om je te vertellen dat de eerste versnelling sneller voorbij is dan je ‘bier’ kunt zeggen als je deze auto met volgas in beweging probeert te krijgen. De motor van de Porsche 911 GT2 RS is een kunstwerk. Op z’n cv staan onder meer een lichtgewicht vliegwiel (acht kilo lichter dan zijn equivalent in de GT2) en twee turbo’s met variabele geometrie. De motor draait met een overdruk van 1,6 bar. Weet je niet zeker of je een idee hebt hoeveel dit daadwerkelijk is? Dan wordt het tijd, want een overdruk van 1,6 bar is heel veel. Draai het ventiel maar eens uit je autoband bij een druk van 1,6 bar. Vergeet niet daarbij je hoofd af te wenden, want als je het ventiel loslaat schiet het via je oog zo je hersenpan in. Ter vergelijking: de 911 Turbo draait op een overdruk van ‘slechts’ 0,8 bar.

Combineer deze druk met een vederlicht vliegwiel en een 3,6-liter zescilinder boxermotor die volgens racespecificatie is gebouwd (en die in atmosferische vorm al hapt naar de rode lijn) en je krijgt een idee van wat er loskomt als je de RS in z’n één op zijn falie geeft. BANG! De orgie van snelheid is de eerste keer voorbij voor je er erg in hebt, waarna je schakelhand nutteloos achter de pook bungelt, je longen leeg zijn en de motor in de toerenbegrenzer hangt.

Het is letterlijk schokkend en de cijfers bevestigen dit: 100 km/u verschijnt al na 3,5 seconden in beeld, dus binnen 2,5 seconden moet de jacht naar de tweede versnelling succesvol zijn afgerond. Die gaat nauwelijks minder snel verder en brengt je in dezelfde krachtexplosie naar 128 km/u, drie dendert ook al onverminderd voort naar 175 km/u en dan is er nog de vier.

Vier. Hemel, de vier. Behalve in een Bugatti Veyron of op een superbike heb ik op de weg nog nooit zoiets ervaren als de Vierde Versnelling in een Porsche 911 GT2 RS. Die krijgt hoofdletters en cursieve tekst, omdat hij significant is en volledig buiten alle proporties. Deze auto trekt in z’n vier nog net zo als een willekeurige GTI in z’n twee en het is dezelfde schokkende ervaring als de voorgaande drie versnellingen.

Alleen al met zijn vierde versnelling maakt een Porsche 911 GT2 RS gehakt van zo’n beetje alle andere auto’s op de weg. Je kunt er deze 911 mee doortrekken tot maar liefst 226 km/u. Als je hem hebt ingeschakeld op het moment dat je aan het eind van z’n drie 175 km/u rijdt, een snelheid waar je in een luttele zeven seconden bent beland, schotelt deze Porsche je nog een versnelling à 50 km/u voor die je de rest van je leven nooit meer zult vergeten.

‘De digitale snelheidsmeter klimt zo rap dat hij meer lijkt op een op hol geslagen rekenmachine’

Want als je, zoals wij, op dat moment op een smalle weg boven de 160 km/u komt, lijkt het ineens heel erg snel, kom boven de 225 km/u en het lijkt absurd. Oké, ik reed op een circuit, maar het gevoel zou des te spannender zijn op een normale weg, helemaal als er bomen langs staan. Die knal van 175 naar 225 km/u doet de Porsche 911 GT2 RS in een oogwenk, waarbij de racekuipen van de auto zich een weg door je rug proberen te banen. Porsche geeft voor de sprint van 0 naar 200 km/u 9,8 seconden op, en alles dat 0 naar 160 km/u in minder dan tien seconden doet is al bizar snel.

Ik vertel nog wat meer over die vierde versnelling, omdat ik er helemaal weg van ben en jij momenteel toch niets beters te lezen hebt. Deze 620 pk sterke motor levert zijn maximale koppel van 700 Nm tussen 2.250 en 5.500 toeren. Je kunt de auto in vier dus laten zakken tot 2.200 omwentelingen, oftewel een stadsveilige 55 km/u, waarna je het gas kunt vloeren tot 225 km/u, gewoon voor de lol. Je mag dan direct naar de gevangenis, zonder langs ‘start’ te gaan.

Ik heb die actie uitgevoerd. De kleine neus van de 911 prikt daarbij in de lucht als een hond die de geur van een barbecue oppikt en de motor haalt een lange teug adem. Deze vierde versnelling zet alle gedachten die je tot nu toe over zeer snelle auto’s had op z’n kop. De digitale snelheidsmeter klimt bij het voorgaande zo rap dat hij meer lijkt op een op hol geslagen rekenmachine.

Vijf en zes zijn ook niet bepaald traag. Porsche zegt dat de auto in 28,9 seconden op 300 km/u zit. Een getal waar ik helaas weinig vergelijkingsmateriaal voor heb, maar waarvan ik weet dat het verdomd snel moet zijn. De vier is echter waar het bij deze auto om gaat en eigenlijk moet je ook niet veel harder willen dan waar deze auto je in die versnelling brengt.

Hij is ongemeen snel. Dat geldt eveneens voor z’n bochtsnelheid. Porsche claimt de beruchte Nürburgring in 7 minuten en 18 seconden gelapt te hebben. Dat zou opnieuw een bel moeten doen rinkelen. Als het dat niet doet, bedenk dan dat het een volle veertien tellen sneller is dan de oude, 530 pk sterke GT2, die zelf al een monster was. En zelfs 21 seconden sneller dan de vierwielaangedreven 911 Turbo.

Dat vermogen van 620 pk is overigens niet eens te veel voor de auto. Het is precies goed en als je ooit meer zou willen, heet je Walter Röhrl. Het onderstel kan de motor aan, de vraag is meer of jij als bestuurder met de krachten kunt leren omgaan. Ik heb het tractiesysteem tijdens mijn testrit aan gelaten, maar ik vermoed dat je deze auto, dankzij de lineaire vermogensopbouw van de motor en zijn precieze gasrespons, met alle systemen uitgeschakeld op een nat circuit nog behoorlijk snel rond kunt rijden zonder gebeten te worden – zolang je ‘m met gepast respect behandeld.

Deze motor vereist behoorlijk wat respect. In ieder ander geval – de directe besturing, de perfecte balans en de communicatie van alle vier de banden – is hij net zo betrokken en belonend als de GT3.

‘Niets komt ook maar in de buurt van de manier waarop de Porsche 911 GT2 RS  z’n explosieve krachten op het asfalt brengt’

De suprematie van de motor is grotendeels te danken aan de VTG (variabele turbine geometrie) turbo’s. De rotors zijn klein, dus ze komen snel op stoom en hebben weinig weerstand. Dankzij de variabele schoepen kunnen ze tegelijkertijd een enorme hoeveelheid druk opwekken die weer van pas komt bij hoge toerentallen. Je rijdt ‘m dus niet zoals een oldskool turbo zoals bijvoorbeeld de Toyota Supra. Bij die auto geef je ongeveer een halfuur voor de apex gas, in afwachting van de druk die na een enorme vertraging op gang komt.

Nee, deze machine kun je rijden zoals je met een krachtige atmosferische motor zou doen: kracht is altijd voorhanden, dus iedere beweging van de rechtervoet wordt direct omgezet in snelheid. De Porsche 911 GT2 RS laat zich dus verrassend natuurlijk en makkelijk snel rijden. Zelfs schakellui voortsukkelen op trekkracht behoort tot de mogelijkheden. Een atmosferische GT3 RS valt er bij in het niet.

Ah, de GT3 RS. Daar heb je een auto. Als iemand een GT3 RS en een GT2 RS op mijn oprit zou zetten en ik moest kiezen, wat zou ik dan doen? Veel kenners zouden zonder twijfel voor de GT3 gaan – die heeft een maximaal toerental van 8.500 in plaats van 6.700 (klinkt een stuk heftiger) hangt meer aan het gas dan de geblazen GT2 en is nog steeds bloedsnel. Met z’n 450 pk schopt hij het nog altijd van 0 naar 100 km/u in 4,0 seconden.

Ik ben het niet met ze eens. Niet. Als je het enorme prijsverschil buiten beschouwing laat – de GT2 kost 309.700 euro en de GT3 207.474 euro, dus voor de prijs van een GT2 heb je een GT3 én bijna een Nissan GT-R – is de GT2 de auto die je moet hebben. Niet alleen omdat het de ultieme, snelste Porsche ooit is, maar ook omdat het de betere auto is. Een auto die meer van zijn bestuurder vraagt. Niets komt ook maar in de buurt van de manier waarop ie z’n explosieve krachten op het asfalt brengt.

Gecombineerd met de rijeigenschappen en een hoeveelheid grip die bij een normale rijstijl niet zo veel verschillen van die van een GTI, maakt dat van de GT2 een van de meest bijzondere superauto’s ooit gemaakt. Als er ooit een instant klassieker is geweest, is dit ‘m, ook al omdat er maar 500 van worden gemaakt en die allemaal al verkocht zijn. Nu de Europese emissieregelgeving steeds strenger wordt, zou het wel eens een van de laatste in z’n soort kunnen zijn.

Jaren geleden heb ik eens een beroemde Japanse tuner geïnterviewd, een turbofreak met de naam Hosoki. Omdat hij alleen met turbomotoren werkte, vroeg ik hem wat hij vond van de lineaire vermogensopbouw en de gasrespons van ongeblazen motoren. Hij dacht een seconde na en antwoordde: ‘Je betaalt je zuurverdiende geld niet om een wedstrijd van het Nederlands dameselftal te zien, je betaalt om het Nederlands elftal in actie te zien’.