Autotest: Porsche 911 Targa 4S

De ware Porsche-adept zal zijn neus ervoor ophalen. Toch zou er zelfs in het hart van de meest verstokte Porsche-fanaat wel eens een plaatsje voor de nieuwste 911 Targa kunnen zijn.

 

Walter Röhrl. Een naam om je tong over te breken, maar een coureur die, zeker bij mensen die zo’n dertig jaar geleden verslingerd waren aan de rallysport, immens populair is. Met zijn lengte van dik twee meter boezemt hij nog eens extra veel ontzag in. De nerveuze autojournalisten hangen aan zijn lippen tijdens zijn uiteenzetting in monotoon Duits. Walter kon en kan nog steeds een aardig potje sturen, dus haalde Porsche hem van stal – net als bij de introductie van de nieuwe 911 Turbo – om de introductie van de nieuwe 911 Targa wat op te luisteren en de auto met wat meer geloofwaardig te presenteren. Zonder Walter was dat niet gelukt.

 

Het traditionele manco van de Targa is dat hij door puristen wordt verguisd. En dat terwijl het een perfecte 911 is, die na veertig jaar geweldig gerijpt is. Maar er is een knieval gemaakt voor de zonaanbidders. De Targa werd in 1965 geboren ten gevolge van strenge Amerikaanse regelgeving rondom cabriolets. Meer topless dan dit mocht de 911 niet worden. De vroege Targa’s hadden een enorme rollbar en verwijderbare dakpanelen. Natuurlijk kraakte en piepte dat bij het leven, om over lekkage nog maar te zwijgen. Bovendien zag het er niet uit. In de jaren ’90 introduceerde Porsche op de Targa een groot glazen schuifdak. Veel meer dan dat was het ook niet.

 

Vandaag de dag zie je bijna geen Targa’s meer. De oude exemplaren zijn allang weggerot, de nieuwere modellen zijn maar mondjesmaat verkocht. Ze waren tenslotte duurder dan de standaardauto’s en de Porsche-fanatici spuugden op de auto. Porsche wilde de 997-versie van de Targa extra aantrekkelijk in de markt zetten en gaf zowel de normale als de S-versie standaard vierwielaandrijving mee. Daarom hadden ze Walter erbij gehaald om het verzamelde journaille te imponeren. Hij knikte instemmend toen de Duitse pr-manager van Porsche verklaarde dat het nieuwe model een sportiviteit bezat waar Targa-rijders vroeger alleen van konden dromen.

 

Wat een geouwehoer. Iedereen weet dat vierwielaangedreven Porsches voor mietjes zijn, tenzij je over de Turbo met zijn NASA-achtige acceleraties praat. Door de aandrijfkrachten ook los te laten op de voorwielen verstoor je het weggedrag van de auto. Er rust immers meer gewicht op de neus en bovendien doen de voorwielen niet alleen meer wat ze zouden moeten doen: sturen. Al die puristen zullen ervan overtuigd zijn dat je gewoon een bange schijter bent en niet klaar bent voor het échte werk in een achterwielaandrijver.

 

Misschien vindt Walter dat stiekem ook wel. Wie zou er wel eens willen weten wat nu de échte reden is dat Porsche de Targa vierwielaandrijving heeft meegegeven? Misschien is het gewoon omdat de patsers die een auto met een glazen dak en beperkte rijeigenschappen kopen graag zoveel mogelijk veiligheidsengeltjes aan boord willen hebben. Misschien is het wel dat de mensen die toch al veel geld uitgeven aan zo’n overbodig extraatje graag laten zien wat hun auto nog méér in huis heeft. Maar Porsche zegt dus dat de Targa extra sportief is geworden en Walter beaamde dat. Dus hebben wij dat ook maar te doen.

 

Als er geen dichte 997 in de buurt is, ziet de Targa er van dichtbij niet eens zo verkeerd uit. Omdat de achterzijde 44 millimeter breder is dan het origineel lijkt hij wat dikker. De daklijn loopt echter wat vreemd naar achteren en de kieren van het dak vallen sterk op. Maar ja, dat is typisch voor een coupé met een cabrioletdak. Nieuw is dat er een aluminium strip langs de dakrand loopt. Het ziet er gedurfd uit, dat zeker. Maar het is zo geforceerd, dat het haast een overdreven camouflage lijkt. Kennelijk vinden ze bij Porsche zelf ook dat de daklijn niet het sterkste punt is van de Targa. 

Hoe dan ook, het trekt behoorlijk de aandacht en dat is niet onwelkom voor de zojuist beschreven archetypische Targa-koper. Ook aan het dak zelf zal hij zich niet bekocht voelen. Porsche ontwikkelde een tweetraps schakelaar, waarmee je zowel het schuifdak als het rastervormige zonnescherm eronder kunt bedienen. Met een lichte druk op de knop schuift alleen het zonnescherm weg, druk je wat harder dan schuif je ook een stuk glas van 1,5 m² open. Met het dak en de ramen open waan je je bijna in een cabriolet, maar bij hogere snelheden is het comfort toch wat beter.

 

Zelfs bij snelheden die je je rijbewijs doorgaans kosten, kun je met open dak nog heerlijk converseren met je passagier. Laat je de snelheid weer wat zakken tot minder illegale hoogten dan waan je je in een coupé. Maar dat comfort komt niet alleen van dat mooi geconstrueerde dak. Er is iets dat ons vermoeden dat dit een Porsche voor softies is verder voedt. Porsche heeft iets minder strakke veren gemonteerd om het rijcomfort te verhogen. Als de puristen dát eens zouden weten, dan raakten ze er niet over uitgepraat. Feit is wel dat je in de Targa heerlijk onbezorgd kunt cruisen en met de zon op je bolletje krijg je het gevoel dat het leven verrekte goed is.

 

Ergo: de minpunten zijn als volgt. Het Porsche-volk ziet je niet staan, hij ziet er vanaf de zijkant gezien een beetje raar uit en in de S-versie kost hij 148.048 euro, dat is een vette 8.600 euro meer dan de Carrera 4S. Oh ja, voor we het vergeten: het zicht naar achteren is met een opengeschoven raam zo goed als nihil. Maar op de keper beschouwd, voelt, klinkt en smoelt hij als een echte Porsche. Bovendien heb je meer hoofdruimte dan in de coupé, meer bagageruimte én een glazen achterklep om die bagageruimte makkelijker te bereiken.

 

De haarklovers zullen mekkeren over het gebrek aan sportiviteit, maar als je de pook in de Sport-stand zet, krijg je genoeg voor je kiezen om van te genieten. De 3,8-liter boxer is met zijn 355 pk nog net zo opwindend als eerst. Je waant je soms in een openluchttheater waar de uitlaat zijn concertje speelt en je hebt nooit het gevoel dat de koek op is. Toch kun je je maar moeilijk voorstellen dat ome Walter er een zal kopen. Als de gewone 997 niet had bestaan was het goed mogelijk geweest dat je eens zijn hoofd uit het dak van de Targa had kunnen zien steken, maar ‘die ander’ is er wel. En daarom koopt Walter geen Targa.