Is de Alfa Romeo Brera de moeite waard na jaren van onderstuur?

Prachtig, toch? Als Alfa Romeo nu de Brera zou introduceren, zou het internet aan flarden worden gescheurd. Dat is hoe ongelooflijk immuun voor de tijdgeest het ontwerp van Giorgetto Giugiaro is gebleken. Toen de Alfa Romeo Brera voor het eerst als conceptcar werd getoond tijdens de Salon van Genève in 2002 werd het applaus overstemd door duizenden onderkaken die tegelijkertijd de grond raakten. Hij zou zich prima thuis hebben gevoeld aan een slaapkamermuur vol supercar-exotica.

En daar hadden wij hem natuurlijk ook hangen, toch? Nou, nee. Die muren zat al vol met posters van Manchester United, zie je. Sorry Alfa, maar zelfs de Brera kon Paul Scholes niet van zijn plekje verdrijven. Maar goed, van al die auto’s die iets met je doen voordat je je rijbewijs hebt, was hij er één. Hij was niet alleen mooi, maar voelde ergens ook nog bereikbaar – en veel begeerlijker wordt een object niet voor een gozertje zonder zakgeld.

Wat kostte de Alfa Romeo Brera nieuw eigenlijk?

Toen ze in 2005 verschenen, kostten deze apparaten om en nabij de 40.000 euro. Wat natuurlijk nog steeds geen klein bier was, maar hij zag er sowieso vele malen exotischer uit dan het prijskaartje kon rechtvaardigen. Mechanisch was het natuurlijk een iets ander verhaal. Hij werd tegelijk met de 159 ontwikkeld en de Brera werd al snel ontmaskerd als, nou ja, niet alléén maar veel geblaat en weinig wol, maar wel als een auto die er aanzienlijk beter uitzag dan ie presteerde.

Zoek het rondje maar eens op dat hij deed over het TG-circuit in 2008 en verbaas je over hoe diep die neus naar beneden duikt als er geremd moet worden, en hoe haast komisch de hoeveelheid onderstuur is. Geen wonder dat de Audi TT en Mazda RX-8 gehakt van hem maakten. In die dagen waren ook de BMW 3-serie Coupé en Peugeot 407 Coupé gewoon beter in wat ze moesten doen. Dynamisch sloeg de Brera de plank mis.

Prodrive

Tot Prodrive een Alfa Romeo Brera in handen kreeg. Daar kwamen de Eibach-veren, Bilstein-dempers (beide speciaal voor Britse wegen ontwikkeld), de wielgeometrie werd aangepast, hij werd 10 millimeter verlaagd en er kwamen 19-inch wielen onder, die alsnog 8 kilo lichter waren dan de originele 17-inch exemplaren. Al met al raakte de Brera met 2.2 viercilinder 35 kilo kwijt, de 3,2-liter V6 zelfs 100 kilo. En zie: de Brera S was geboren. Italiaanse stijl, Britse bemoeienis, maar 500 exemplaren. De tofste Brera ooit.

En hier rijden wij… een gewone 2.2 JTS. Je zou kunnen zeggen ‘de beste Brera zonder Prodrive’, want wat de 3.2 bracht qua V6-heerlijkheid, kreeg je qua toegevoegd gewicht keihard weer terug. Daardoor wilde de voorkant niet meer meedoen. We vertrekken in de stand ‘verwachtingen zo laag mogelijk’, en binnen een kilometer lachen we al. Van oor tot oor. De Brera neemt je zoveel meer mee in de beleving dan een moderne auto, gewoon omdat je er meer bij betrokken bent.

Hoe rijdt de Alfa Romeo Brera 19 jaar na dato?

De besturing is lekker zwaar, je hebt geen ultra-HD-dashboard, geen rijhulpjes die maar blijven piepen. Gelukzaligheid. Waar in de afgelopen vijftien jaar hebben we zoveel afstand tussen mens en machine gecreëerd? Oké, heel behendig is hij niet. Heel snel ook niet. En er zit vertraging tussen je sturen en de reacties die volgen. Maar hij schakelt heerlijk, het zicht is geweldig en mensen reageren leuk, gewoon omdat ze je langs zien rijden in iets bijzonders. Het delen van de liefde is een van de leukste dingen.

Maar op een gegeven moment merken we dat de koppeling wat sponzig begint aan te voelen. Er erger dan dat: ruiken we nu iets? Oh oh, dit is niet ideaal. We proberen de ramen te sluiten, maar de motortjes werken niet mee. Ah, dus dit is wat het hebben van een Alfa betekent. Pret, chaos, zorgen, herhaal. En af en toe even een parkeerplek opzoeken.

Beter aan de muur

We zetten hem aan de kant, met groeiende ongerustheid, en terwijl de koppeling even tot rust komt, doen wij hetzelfde op een nabijgelegen bankje. Is de Alfa Romeo Brera een held die je moet ontmoeten? We hadden niet verwacht dat ie ons zou raken en dat is ook niet gebeurd – dit was altijd zo’n bevlieging die nooit heel diep ging.

En dat blijft ook zo. Maar toch, wat een heerlijk ding om naar te staren. Zelfs met de motorkap open. Als de auto (en zijn inzittenden) weer een beetje zijn bijgekomen, starten we weer en gaan we richting huis. Nee, dit was genoeg voor ons. De beste Brera heb je aan de muur hangen, en staat niet op je oprit.

Top 10: Inflatie-auto’s