Renault Clio V6 Phase 2: hoe rijdt deze zescilinder Clio anno 2025?

Het rijden in de Renault Clio V6 Phase 2 was ook eigenlijk onvermijdelijk. Mijn liefde voor de Renault Clio gaat terug tot 2011, toen ik als zeventienjarige een 1.2 16V Extreme (jawel) uit 2005 kocht nadat ik mijn rijexamen had gehaald. Drie jaar later had ik, inmiddels student, op de een of andere manier genoeg geld bij elkaar geschraapt om te upgraden naar een heuse Clio RS 182, ook uit 2005. Echt zo’n moment dat je jezelf even moet knijpen.

Ik koesterde hem de acht volgende jaren, maar toen ging, zoals dat gaat, ‘het leven in de weg zitten’. In 2022 besloot ik dat hij genoeg had stilgestaan en dat het tijd werd om hem nieuwe avonturen te gunnen. Hij is nog altijd niet vervangen, maar ik vraag me vaak af: wat nu? Nou ja, als je de logica zou volgen…

Clio V6 Phase 1

Want dit is de auto waarmee mijn obsessie voor Clio’s begon. In de late jaren ’90 was er de Clio V6 Trophy, een merkenrace die de toen nieuwe Clio promootte. Op de Salon van Parijs in 1998 verscheen opeens een straatversie van die auto, en de reacties waren laaiend enthou­siast. Zo enthousiast dat Renault zich wendde tot Tom Walkinshaw Racing om te zien of het ding ook echt gebouwd kon worden. En zo was de geboorte van de Phase 1 een feit.

Hij was 171 millimeter breder en 38 millimeter langer dan de gewone Clio en had voor en achter ook een fors grotere spoorbreedte (respectievelijk 110 millimeter en 138 millimeter), een speciaal gemaakte ophanging en een geheel nieuwe structuur aan de achterzijde. Binnenin waren de bank en bagageruimte verdwenen (sorry kids) en vervangen door een 3.0 V6 die 230 pk naar de achterwielen stuurde.

Er werden in 2001 en 2002 1.631 stuks gebouwd, maar hij kreeg al snel de reputatie nogal een handjevol te zijn op de weg. Als je de geruchten moet geloven, is bijna driekwart van dat aantal geëindigd met zijn achterkant in een heg – of erger.

Phase 2 is sneller en heeft een beschaafder weggedrag

En dus ging Renault voor de Renault Clio V6 Phase 2 terug naar de tekentafel, en hoewel veel van de ontwikkeling wederom werd gedaan door TWR, werden de auto’s ook behandeld door RenaultSport. De opgefriste looks waren keurig in overeenstemming met die van de gefacelifte Clio, de motor produceerde nu 255 pk, het onderstel was opnieuw afgesteld en hij kreeg een 33 millimeter langere wielbasis, 23 millimeter meer spoorbreedte voor, geüpgradede ophanging en een stijver subframe.

Dit alles met de bedoeling om hem er nog uitzinniger uit te laten zien voor het blote oog, maar vooral om hem een iets beschaafder weggedrag mee te geven.Wat allemaal behoorlijk rondzingt in mijn hoofd, gezien het wel erg beroerde weer waarop we vandaag worden getrakteerd. Niet zeuren, doorgaan. Vanaf de bestuurdersstoel is de cabine zo goed als identiek aan die van elke oude Clio, compleet met dat grote stuur en de idioot hoge zitpositie. Maar draai je de sleutel om, dan ontdek je meteen dat niet alles is wat het lijkt.

En hoe rijdt zo’n Renault Clio V6 Phase 2 tegenwoordig?

Na het wegrijden is het even wennen. De besturing is zwaar, de draaicirkel enorm en ik merk dat ik vanwege die opgezwollen wielkasten continu mijn spiegels aan het checken ben. Maar ik ben eigenlijk verrast hoe vriendelijk hij is. Hij is heerlijk analoog, de vering is comfortabel, het vermogen wordt op een indrukwekkend soepele manier afgegeven en het geluid is wat omfloerst. Maar daar moet je je niet door op het verkeerde been laten zetten. Zodra ik wat meer vertrouwen heb gekregen, stijgen de toeren maakt de V6-sooundtrack zich bekend.

Oké, dat vertrouwen krijg ik nooit in snelle bochten, ondanks die haast gehurkte houding van hem. Hij worstelt om het extra gewicht ten opzichte van mijn oude 182 van zich af te schudden, en die natte wegen helpen ook niet echt mee. Maar dit is een auto die je het best kunt rijden op 80 procent, en ik ben eigenlijk vooral opgelucht dat ik hem de hele weg met zijn neus de juiste kant op weet te houden.

‘Lekker man – van een 1.2 naar een V6, een lange reis. Bofkont’, antwoordde mijn broer toen ik hem deze foto’s stuurde. Het mag dan dertien jaar hebben geduurd om achter het stuur van een van deze jongens terecht te komen, het was het wachten waard.

HERO Concept-looks, bruikbaarder dan je denkt, het is een zescilinder Clio

ZERO Interieur kan niet tippen aan ­buitenkant, slechte zitpositie, nu prijzig