Test: Chevrolet Corvette Stingray Convertible

Het is de cabrioversie van dé all-American sports car: de Chevrolet Corvette Stingray Convertible. Hoewel blijkbaar zo ongeveer elke Amerikaan wordt geboren zonder linkerbeen, was ie bij ons tot nu toe alleen met handbak leverbaar. Gek. Niet langer: de automaat is hier. Fijn?

Vooruit, Engelsen hebben de naam, maar op het gebied van humor mag je Amerikanen zeker niet onderschatten. Van All in the Family tot (onze huidige favoriet) Modern Family, van Laurel & Hardy via Seinfeld naar Friends: met Amerikanen kun je best lachen.

Dat geldt ook voor de auto’s die ze maken, al was (en is, ten dele, nog steeds) dat vaker om ze lachen dan met ze lachen. Want laten we wel wezen: Amerikanen vinden nu eenmaal heel andere dingen belangrijk dan wij. En dat zie je nogal terug in hun auto’s. Grootte is belangrijk als je ruimte zat hebt, maar in onze overvolle metropolen heb je er alleen maar last van. Als benzine minder kost dan bier, gooi je vanzelf overal een V8 in. Bij ons loop je daar op leeg.

Een haast hyste­rische behoefte om anderen de schuld te geven van je eigen stupiditeit leidt tot een hoeveelheid waar­schuwingspiepjes en -lampjes die de gemiddelde Europeaan tot waanzin drijven. En elektronica als lane departure warning is op onze wegen zinloos, maar een levensredder op kaarsrechte, doodsaaie wegen waar je dagen geen bebouwing tegenkomt. Afwerking doet er niet zo toe als auto’s zo goedkoop zijn dat je na twee jaar toch een nieuwe koopt. De lijst is ellenlang en leidt ertoe dat geen enkel Amerikaans merk dat geprobeerd heeft vaste voet aan Europese bodem te krijgen, ook maar het geringste schijntje van een kans heeft gehad.

Er zijn toch ook Amerikanen die wél de moeite waard zijn?

Ja. Eén model lijkt zich langzaam (héél langzaam; ze zijn er inmiddels 63 jaar mee bezig) te onttrekken aan die hardnekkige Europese neiging om Amerikaanse auto’s volstrekt niet serieus te nemen, en dat is de Chevrolet Corvette. Het heeft dus de nodige tijd gekost, maar inmiddels zijn vriend en vijand het erover eens dat een moderne Corvette heus iets meer is dan een lomp powerhouse waarmee je alleen een fijne burnout kunt doen, maar die onmiddellijk in een ontkenningsfase schiet als er iets opdoemt dat vaag op een bocht lijkt.

Natuurlijk, het blijft een typische Amerikaan (worden ze überhaupt Amerikaanser dan dit, kun je je afvragen). Dus er blijft genoeg over om je scheel aan te ergeren. Er zijn veel totaal overbodige waarschuwingen (er staat nog net niet in het instructieboekje dat je niet voor de auto moet gaan liggen als iemand er mee weg wil rijden, maar alle andere eventualiteiten zijn, desnoods met piiiepjes, afgedekt). En de grootste hoeveelheid ruimte in het interieur is gereserveerd voor de bekerhouders. Waar je overigens met gemak twee supersized emmers popcorn in zou kunnen bewaren.

Hoewel het hele dashboard in leer is gevat, wordt de chique indruk die daardoor zou kunnen worden gewekt geheel tenietgedaan door de rest van de materialen. De dingen die van aluminium lijken, zijn van plastic. Het overvloedig gebruikte koolstofvezel zou best echt kunnen zijn, maar oogt zo nep dat alle plastics driftig nee staan te schudden als je vraagt of zij daar iets mee te maken hebben.

Goed, een rotzooitje dus?

Valt mee, het is alleen niet zo verzorgd als bij de Europese concurrentie. Maar dat is de volksaard van de Corvette. En hij zou wel gek zijn als ie die zou verloochenen – daar zijn Amerikanen traditioneel nogal gevoelig voor. Daarbij: prik er even doorheen en je houdt een auto over waar je enorm mee kunt lachen. Dat begint al bij z’n uiterlijk. Hoewel z’n lijnen over het algemeen vrij rustig en basic zijn (en 100 procent Corvette), barst ie van de details die ‘m met haast boosaardig gemak over het randje duwen. Het rooster in de motorkap, de koelopeningen achter de voorste wielkasten, de achterspoiler, de vier uitlaten op een rijtje… De Nobelprijs voor Subtiele Esthetiek ga je er niet mee winnen, maar ze doen wel precies waarvoor ze bedoeld zijn: indruk maken.

Het is een aandachtsmagneet, deze Vette. Om daar het maximale aan humor uit te halen, hebben ze bij Chevrolet twee aardige geintjes bedacht. Zo kun je met de afstandsbediening de motor starten. Altijd leuk als iemand net met hand en gezicht tegen het ruitje staat om eens te kijken hoe dat er nou vanbinnen uitziet, zo’n Corvette. Mocht diegene daar na een tijdje aan gewend zijn, of jij hebt zin in een andere practical joke, dan kun je ook de kap op afstand opendoen. Dat zal ze leren. Beetje lompe humor, toegegeven, maar daarom niet minder leuk.

Nog leuker is het om gewoon te gaan rijden. De 6,2-liter V8 (noemen ze een small block – humor) maakt niet eens zo’n daverend kabaal als hij wordt gestart. Nu was de Chevrolet Corvette Stingray Convertible, hoe anti-Amerikaans, tot nu toe alleen leverbaar met handbak. Maar als je het lief vraagt, kun je tegenwoordig ook een automaat bestellen. Die zetten we dus in D en pruttelen onder mild toenemend V8-gebrabbel gemoedelijk weg. Ondertussen doen we natuurlijk de kap even open – de Corvette staat erop dat je dat rijdend doet. Voor maximale exposure doet ie er niet minder dan 20 seconden over. Natuurlijk kan dat veel sneller, maar dan is het effect minder – duh.

Moet je je Chevrolet Corvette Stingray Convertible nu wel of niet met automaat bestellen?

Goede vraag. De automaat is dezelfde die in de onlangs door ons geteste Cadillac ATS-V lag. Toen begreep ie ons al niet, en in de Corvette begrijpen we hem al evenmin. Wel zo fijn als onbegrip twee kanten op werkt. Hij is van het ‘zelflerende’ type. Als jij een paar keer goed gas geeft, denkt ie: ah, baas wil spelen. Dan trekt ie meteen verder door in versnellingen en blijft er ook langer in hangen. Pas na een tijdje schakelt hij weer over naar zijn normale, laagtoeriger gedrag.

Probleem is dat één keer een stoplichtsprintje doen, betekent dat je de volgende vijf stoplichten ook tot 60 km/u in z’n 1 blijft hangen. Dat gaat wat vervelen. Het is geen halszaak: tikje aan de flipper aan het stuur en je schakelt zelf wel op. Maar daar koop je nou net geen automaat voor. Preset-knopjes als Eco, Normal en Sport, bij ons inmiddels gemeengoed, werken wat dat betreft een stuk doelgerichter. Voor de rest werkt de automaat trouwens feilloos: hij schakelt razendsnel en zonder gebok. Tenzij je een tijdje lekker sloom gereden hebt, dan duurt het best wel even voor hij begrijpt dat ‘volgas’ ook ‘doe even een paar versnellingen terug’ betekent. Ach ja. Stronteigenwijs zijn: ook een reuze-Amerikaanse eigenschap.

Maar wat is de Chevrolet Corvette Stingray Convertible verder een waanzinnig leuke auto om te rijden. De wegligging is verbazend comfortabel en messcherp tegelijkertijd, de old-school V8 doet je afvragen waarom turbo’s ook al weer waren uitgevonden. De volkomen lineaire versnelling (0 naar 100 km/u in 4,2 seconden!) wekt naast bewondering ook vertrouwen. Geen geglibber en geglij (nou ja, een heel klein beetje dan), maar gewoon een frontale aanval op de horizon, waarbij je zeker weet dat jij gaat winnen. Een auto om van te houden. Ondanks alles.

Chevrolet Corvette Stingray Convertible

Motor
6.162 cc
V8
466 pk @ 6.000 tpm
630 Nm @ 4.600 tpm

Aandrijving
achterwielen
8v automaat

Prestaties
0-100 km/u in 4,2 s
top 282 km/u

Verbruik (gemiddeld)
12,2 l/100 km
283 g/km CO2
G-label

Afmetingen
4.493 x 1.877 x 1.243 mm (l x b x h)
2.710 mm (wielbasis)
1.589 kg
70 l (benzine)
243 l (bagage)

Prijzen
NL € 145.550 (25%)
B n.n.b.

Het vonnis
Ook met een automaat die je niet begrijpt, blijft de Corvette Convertible een zalig staaltje onaangepast gedrag. Hij jaagt je niet de hele tijd op, maar als je wilt spelen, is ie van de partij. Amerikaanse humor, dus