Honda Civic Type-R

Als je een groot verhaal moet schrijven voor een magazine als dit, denk je weleens aan de beroemde quote uit de film Fight Club. De eerste regel bij het schrijven van zo’n verhaal is dat je de auto heelhuids aflevert. De tweede regel, nou, die kun je raden. Niet crashen, daar komt het op neer. Prik een auto met z’n neus (of achterkant) in het landschap, en niet alleen breng je de rest van je carrière in de postkamer door, ook verschijnt TopGear magazine vervolgens op deurmatten met heel veel witte pagina’s. Het probleem is echter dat auto’s waarover wij dit soort verhalen maken doorgaans nogal cool zijn. Je wilt er hard mee rijden om uit te vinden hoe alle informatie die je de maanden ervoor via teaservideo’s en autoshow-praatjes hebt geconsumeerd zich vertaalt naar het echte leven, op een echte weg. Er is wilskracht voor nodig om zo’n auto zo veilig en zo efficiënt mogelijk (lees: zo saai mogelijk) naar de fotosessie te brengen. Maar de Honda Civic Type-R is geen auto die het begrip wilskracht erkent. Hij moedigt goed gedrag niet aan. Met z’n kwaaie vinnen en enorme spoiler nodigt ie je uit om de regels te breken. Alle twee. Kijk eens naar het ding. Het is even jammerlijk als onvermijdelijk dat wij – nadat we een van de eerste FK8 Type R’s heb opgehaald bij Honda’s fabriek in het Engelse Swindon – tijdens onze rit richting Wales echt niet 120 kilometer lang over de snelweg M4 kunnen blijven rijden.

Zelfbewust agressief

Sommige mensen zullen vinden dat de Civic eruitziet alsof ie al een ongeluk heeft gehad, en dat het dus allemaal niets uitmaakt. Heeft er ooit een auto bestaan die stilistisch zo druk is als deze? Of zo zelfbewust agressief? In de hatchback-markt waarschijnlijk niet. Z’n opvallende aerodynamica schijnt nog ergens voor te dienen ook. In elk geval blijkt uit de reacties van andere hot hatch-rijders dat er een bepaalde bevolkingsgroep zeer wordt aangetrokken door het uiterlijk van deze nieuwe Civic.

Hij ziet er enigszins uit als een cocktail van rallywagens uit de jaren negentig en nul – z’n silhouet lijkt op dat van de Subaru Impreza STI hatchback, terwijl de boze stekeltjes op het dak zo van een Mitsubishi Evo IX FQ-400 lijken te komen. Met 320 pk is de nieuwe Civic wat minder krachtig dan die oude Evo, en haalt ie het ook niet bij nieuwe vierwielaangedreven concurrenten zoals de Ford Focus RS. Maar de Civic heeft louter voorwielaandrijving en is lichter dan z’n rivalen, dus je hebt heus genoeg vermogen.

De Honda Civic Type-R op de snelweg

Onze korte rit op de M4 onthult een van de grootste talenten van de Civic Type R: hij is beschaafder dan voorheen. Dat mag vreemd lijken als je het afzet tegen z’n opgepompte en afgetrainde uiterlijk, maar Honda weet dat het vorige model, de FK2, even opwindend was als dat ie onhandelbaar werd in de stad en bij normale ritten. Dus kun je deze Civic in de Comfort-modus zetten met een knop bij de pook. Voorheen zat er alleen een +R-knop ergens verborgen bij de benzinemeter. De ophanging zelf is nieuw, met een multi-link opzet achter die de hele auto wat vriendelijker maakt, zowel in de standen Comfort en Sport als +R. En hij wordt er stabieler van bij hoge snelheden. Om te bewijzen dat al die aanstellerige aero-poespas toch echt een doel heeft, zorgt de middelste van de drie (!) uitlaatpijpen van de Type R ervoor dat ie op hoge snelheid wat minder luidruchtig is. En dat blijkt. Deze auto is prima geschikt voor op de snelweg. Hij heeft zelfs rijstrookhulp aan boord. Z’n interieur is nog altijd wat te gemaakt en overdesigned, en het infotainmentsysteem is eigenlijk niet te gebruiken terwijl je rijdt – geen tijd om op iets anders dan de weg te letten – maar verder komt ie dichter bij de vele hot hatch-incarnaties van de VW Groep dan ooit tevoren. Ze spelen nog niet in dezelfde divisie, maar de Civic mag wel al op de reservebank van het juniorenteam zitten. Vooral het TFT-scherm, met breedbeeld-toerenteller, is een succes te noemen.

Rijden op terrein dat geschikt is voor de Type-R

Echter: je leest waarschijnlijk net zo graag over onze snelwegkilometers als wij ze met een auto als deze maken. En dat is onze redac­tio­­nele verantwoording om de regels te negeren en toe te geven aan de wellustige agressie van de Honda Civic Type-R. We tikken de Cheddar-kloof in op de navigatie (op onze telefoon, niet op het ingewikkelde scherm in de auto) en beginnen aan een veel langere en meer uitdagende route richting Wales.

Op dat moment realiseren we ons dat we de Honda Civic Type-R in de +R-modus hebben laten staan. Dat zou je in de oude Civic nooit zijn gebeurd, maar de scherpere besturing en woeste gasrespons gaan hier niet langer gepaard met een ondraaglijk hard onderstel. Waarmee we niet willen zeggen dat ie een softie is geworden. Maar als je van een auto houdt die doelmatig stevig geveerd is, dan is dit wellicht de enige modus die je nodig hebt. De auto springt elke keer als je ‘m start in de Sport-stand, en die is doorgaans strak genoeg. Maar de +R-stand zorgt er ook voor dat er sneller en scherper automatisch tussengas – nog iets waar de Civic trots op kan zijn.

De aandrijving van de Honda Civic Type-R

De 2,0-liter viercilinder mag dan een turbo hebben, maar zoals alle VTEC’s houdt ie van toeren. Snelle Japanse motoren voelen eigenlijk altijd al aan alsof ze gevoeliger zijn afgesteld, alsof ze een goed geplaatste dot gas bij het terugschakelen extra op prijs stellen. Het systeem werkt briljant en doet zelden iets dat je zelf met je rechtervoet beter had kunnen doen. Het is duidelijk niet de bedoeling dat je het uitzet; het zit verborgen in een submenu, en om dat te kunnen bedienen moet je stilstaan en de handrem aantrekken. Dit terwijl de rijstrookhulp bijvoorbeeld te bedienen is door middel van een knop op het stuur. Maar wij zijn niet nerdy genoeg, noch zijn we bedreven genoeg in de kunst van heel & toe om ons daar druk over te maken.

‘De snelheid waarmee je bochten kunt insturen, grenst aan het onwaarschijnlijke’

Eigenlijk verdient de bak het om als geheel te worden geprezen. Honda had mensenlevens geleden al begrepen dat een korte, dikke pook en prettig, mechanisch schakelen van belang zijn. Maar met veel kortere ratio’s dan de auto die deze Type R vervangt, schakel je veel vaker. Op de nauwe en bochtige weggetjes in de Mendips voelt ie heerlijk aan. Een nieuw vliegwiel met enkele massa zorgt voor een prettiger te gebruiken koppeling en completeert de transformatie ten opzichte van de toch al uitstekende transmissie van de FK2. Al het bewijs dat handbakken thuishoren in hete hatchbacks is hier voorhanden. Het is een van de beste die er te koop is.

Als het wild en bochtig wordt

De bevredigende bak en de goed afgestelde ophanging worden gecombineerd met heel behoorlijke besturing (verrassend goed eigenlijk, voor een elektrisch systeem met variabele ratio) en dit alles geeft je het vertrouwen dat je nodig hebt om ‘m hard te durven rijden. Z’n enorme 20-inch wielen zijn voorzien van Continental-banden die bijzonder veel grip genereren. Met name de vooras van de Honda Civic Type-R verbaast en verbluft – de snelheid waarmee je bochten kunt insturen, grenst aan het onwaarschijnlijke. Eenmaal in een bocht kun je flink en vroeg op het gas dankzij het differentieel, terwijl allerhande complexe ophangingstrucs ervoor zorgen dat aandrijfreacties in het stuur worden vermeden. Dus je kunt de bocht uit komen knallen met vrij weinig drama, los van de forse acceleratiekracht die je te verwerken krijgt. Hoewel de cijfers nauwelijks zijn verbeterd – 320 pk en 400 Nm zijn respectievelijk 10 pk en 0 Nm beter dan de FK2 Civic – was de oude al niet langzaam. Met 1.380 kilo is de Honda Civic Type-R een verwaarloosbare 2 kilo lichter dan z’n voorganger, en dus is z’n tijd van 0 naar 100 km/u (5,7 seconden) onveranderd en z’n top met 272 km/u maar marginaal hoger.

Z’n prestaties zijn het beste van alle voorwielaangedreven hatches, maar dit is geen auto die staat of valt met cijfers. Daar is ie veel te opwindend voor. De combinatie van z’n zeer effectieve differentieel en gecontroleerde ophanging maken ‘m een auto om wegen mee te vermorzelen. Hij lijkt ons niet het soort hot hatch waarmee je op een flamboyante manier op het randje gaat balanceren, of die je als een malle in het rond smijt. Daarvoor is ie te gefocust; en hij vereist niets dan focus van zijn bestuurder.

Een opwindende hot hatch

Maar: dat maakt ‘m niet saai. Het tegenovergestelde, eigenlijk. De enige voorwielaangedreven auto die bijna zo opwindend is, is de oude Renault Mégane RS – een auto waarvan we zeker weten dat Honda er goed naar heeft gekeken toen ze deze Honda Civic Type-R ontwikkelden. En geluisterd, getuige de agressieve whooooarrghh die je hoort als de turbo extra liters lucht in de motor ramt. We bevinden ons nu ongeveer 150 kilometer van waar we hadden moeten zijn, in een auto die onbeschadigd op de plaats van bestemming moet arriveren. In iets zo snel en zo toegewijd als de nieuwe Type R, mag het echter geen probleem zijn om binnen de kortste keren alsnog in Wales te arriveren voor onze grote hot hatch-test, die we in TopGear 148 voorschotelen.