Jeep Trailcat – Onvoorstelbare conceptcar

Conceptcars zijn gaaf. Verbazing en bewondering wekken, dat is hun taak. Maar het levensverhaal van de meeste conceptcars is geen gelukkig sprookje. Natuurlijk, het begint allemaal luisterrijk. Een team van ontwerpers wil even niks meer weten van al die slaapverwekkende toelatingseisen voor gebruiksauto’s en gaat helemaal los op de tekentafel. Het resultaat is een auto die op een paar autoshows wordt getoond, daar voor open monden zorgt en, heel soms, aan de basis staat van een iets realistischer ontwerp.

Is dit een typisch gevalletje conceptcar?

Het prototype zelf, dat eindproduct van maanden onbeteugeld creatief denken? Al te vaak wordt het veroordeeld tot een levenslang verblijf in het archief, waar het alleen maar een glimp daglicht te zien krijgt ter gelegenheid van een of ander jubileum. Zelfs dan zal ie geen aandrijving hebben en dus niet in staat zijn om zich te verplaatsen, tenzij welwillende handen dat voor ‘m willen doen – duwend. Als de conceptcar een Jeep is, wordt het een ander verhaal. Als het – zoals deze opzichtige Trailcat – een van de inmiddels beroemde paasprototypes van het merk is, dan reist hij misschien zelfs niet eens autoshows af. Nee, dan wordt hij onthuld te midden van het rosse, rotsige landschap in hartje Utah, en daar vervolgens losgelaten. Zo is het tenminste de afgelopen veertien jaar gegaan. Het voorjaarsfestival van Jeep in het pittoreske Moab heeft meer dan 50 conceptcars opgeleverd, die voor de ogen van de superfans van het merk in actie kwamen. De meeste van die vehikels waren nogal uitzinnig, maar de uitzinnigste van allemaal was de hoofdrolspeler van de editie 2016.

Waar komt de naam Trailcat vandaan?

Als je bekend bent met het musclecar-jargon, dan weet je precies waar de term ‘Trailcat’ op slaat. We hebben het over een Jeep Wrangler met de motor van een Dodge Hellcat. Een 6,2-liter V8 met supercharger, 716 pk vermogen en 880 Nm koppel – alstublieft. De Wrangler met de krachtigste motor die je kunt kopen, heeft 289 pk. Dit hier is de eerbiedwaardige 4×4 in z’n meest opgefokte vorm, onbeschaamd pompend met z’n steroïdespieren onder de felgekleurde lak. Het is een auto met een hoeveelheid koppel in de orde van grootte van een LaFerrari of een P1, maar zonder echte portieren om je veilig binnenboord te houden. Als de aanblik ervan je een grijns van oor tot oor bezorgt terwijl je denkt aan zanddonuts en de naam Dakar door je hoofd gonst, dan durf ik te wedden dat je niet toevallig dit artikel tegenkwam. De Jeep Trailcat is gestoord, maar ook gezegend met de essentie die auto’s tot echte liefhebbersmachines maakt.

Kan de Jeep Trailcat ook echt van de weg af?

Jeep smijt deze conceptcars over de zwaarste trajecten van de VS. Ze hangen niet van hoop, illusies en gelijmd plastic aan elkaar – ze zijn echt. Op papier is dit een Wrangler met Hellcat-motor, maar dat is niet alles: de wielbasis is ruim 30 centimeter langer, de voorruit is een paar maatjes gekrompen en hij staat op nieuwe beadlock-velgen met 39,5 inch terreinbanden. Je oog zal al wel op de nogal robuuste rolkooi zijn gevallen, met heavy-duty Dana 60-steekassen en enorme schokbrekers. Uiteraard heeft ie vierwielaandrijving.

‘Hij dwingt je ertoe om rotsen, modder en zand te lijf te gaan’

Dat mag allemaal indrukwekkend zijn, al die technische eigenschappen kunnen me nu even minder boeien. Zoals zal gelden voor iedereen die zich binnen een straal van 500 meter van dit ding bevindt, voel ik alleen maar de behoefte om erin te springen en ermee weg te rijden. En iedereen binnen een straal van 1.000 meter zal het horen als ie wordt gestart. Als het al zomer was geweest in het zinderende Utah, dan zouden de ratelslangen door het gedaver uit het gras worden getrild. Ik heb deze motor nog niet meegemaakt in zijn bravere vorm – het wil heel wat zeggen dat een Challenger Hellcat in vergelijking hiermee een doetje lijkt – maar het lijkt me dat ie normaal gezien niet met dit soort oorverdovend geweld de showroom uit rolt.

Is het rijden in de Trailcat net zo spectaculair als het eruit ziet?

Het starten van de Trailcat en het wegrijden ermee is haast net zo spectaculair als z’n meest uitbundige offroad-kunsten. Als je dat maffe metalen hekje hebt geopend, kost het nog een flinke krachtsinspanning om jezelf naar boven te hijsen in de gordels van de stoelen, afkomstig uit de Dodge Viper. Draai de contactsleutel om en de motor trapt zichzelf tot leven. De hele Trailcat schudt heftig terwijl de V8 hels buldert in z’n vrij. Zet de biljartbalpook van de handgeschakelde zesbak in z’n één – nog een grote verandering ten opzichte van de inmiddels alleen nog maar als automaat verkrijgbare Wrangler – en hoe voorzichtig je het gaspedaal ook beroert, hoe subtiel je ook weg wilt rijden, de Jeep Trailcat steigert buitengewoon onfatsoenlijk de horizon tegemoet. De boeg van de auto komt omhoog en de achterkant duikt ineen onder het geweld van alle pk’s.

Nog even een bescheiden disclaimer?

Pas een paar dagen voor onze rit werd deze auto aan het publiek getoond. Hij moet de 170 miljoen jaar oude Jurassic-paden daar ver boven ons in de hoogte nog bestormen. Jeep wil het ding graag heel houden en heeft gevraagd of we ons een beetje kunnen inhouden. Maar ik heb nooit eerder in een auto gereden die me zo rebels maakt, die me zo uitnodigt me te misdragen. Ik zit er nog niet in of ik ben al bezig met het verzinnen van excuses voor als ik het onvermijdelijke standje zal krijgen, waarvan de eerste is dat de snelheidsmeter niet werkt. Dit ding is zo waanzinnig snel, dat voor je het weet er geen weg meer over is. Voor dat laatste hoef je hier niet bang te zijn. Want als je het asfalt achter je laat, wordt het rijden in de Jeep Trailcat pas echt een belevenis. Hij dwingt je er bijna toe om rotsen, modder en zand te lijf te gaan, en ik had weliswaar graag precies willen beschrijven hoe de ophanging met een dergelijke ondergrond omgaat, maar ik zat veel te veel te kicken om op dat soort kleinigheden te letten. Het enige wat ik weet, is dat de Jeep Trailcat een gevoel van onoverwinnelijkheid afgeeft. De bevelhebbende hoge zitpositie en zijn opvallende behendigheid zorgen ervoor dat je je waant in een van die geniale 4×4’s die je in IJsland bevroren rotsformaties ziet nemen zonder dat ze ook maar in het minst lijken te worden gehinderd door de zwaartekracht.

Kun je ermee driften?

Confronteer een auto met zoveel koppel met een zanderige ondergrond en een enthousiaste rechtervoet, en hij zal niets anders meer willen doen. Je hebt geen sublieme reflexen nodig om dit gevaarte op het goede spoor te houden. Zoals je op de foto’s ziet, helt ie zijwaarts flink over, en de ophanging absorbeert behoorlijk veel; onvolwassen gedrag vereist de juiste provocatie.

‘Jeep wil het ding graag heel houden en heeft gevraagd of we ons een beetje in willen houden’

Waarmee een van mijn excuses wel zo’n beetje kan worden geschrapt en ik me weer opmaak voor dat standje. Inderdaad, terwijl ik een stofwolk opwerp naar de fotograaf van dienst, staan de oppassers van de Jeep Trailcat als stokstaartjes toe te kijken en zijn al in gereedheid om me voor dat wangedrag op de vingers te tikken. Maar doordat hun auto me volkomen doof heeft gemaakt, hoor ik hun berispingen amper.

Wat ging er door je hoofd toen je uitstapte?

Ik heb kunnen proeven van een onvoorstelbare conceptcar: losgeslagen, obsceen, waanzinnig. Daar waar de voorjaarsprototypes van Jeep de ontwerpers normaal gesproken in de gelegenheid stellen om eens helemaal los te gaan, waarbij ze ons een inkijkje geven op de toekomst van het autodesign of hun schatplichtigheid tonen aan de erfenissen ervan, daar is de Trailcat toch een ander geval. Mopar – de onderdelen- en servicetak van de Chrysler-groep – heeft de onderdelen geleverd, en dit is gifgroene publiciteit voor alle partijen. Samengevat? Koop een Wrangler, ga op zoek naar een Hellcat-motor en druk die jongens van Mopar een flink pak dollars in handen, dan kan ook jij de gelukkige bezitter van een Jeep Trailcat worden. Dit zou weleens een conceptcar kunnen zijn die lang en gelukkig leefde.