Autotest: Lamborghini Gallardo LP550-2 Balboni

Eindelijk weer een achterwielaangedreven Lamborghini. Hij is duur, listig en heeft een heerlijk en tegelijkertijd beangstigend rijgedrag.

 

Laten we het maar meteen zeggen. De Gallardo LP550-2 is een auto die tot op het bot is afgestemd op de specifieke eisen van één persoon. Zijn naam: Valentino Balboni, beroep: testrijder voor Lamborghini. Hij zit al meer dan veertig jaar in het vak en heeft talloze superauto’s beproefd voordat ze op de markt kwamen. Dat zegt dus wel iets over ’s mans rijkunsten. Die zijn ongetwijfeld vele malen beter dan de onze. Nu is dat ook niet erg moeilijk, maar toch. Maar dat betekent tegelijkertijd dat als je een auto bouwt die helemaal naar wens van Valentino Balboni is, je net zo goed als hij moet kunnen rijden om er volop van te genieten.

 

Het recept is eenvoudig, maar lekker. Deze Gallardo is standaard voorzien van een handgeschakelde zesbak. Een optie is de e-Gear-bak, maar daarmee doe je de wensen van il maestro wel tekort. De remschijven zijn gewoon van staal, omdat dat nu eenmaal meer gevoel in het pedaal geeft. De keramische soort blijft een optie, maar Valentino vindt dat niet leuk. Voor nog meer jolijt loopt er van neus tot kont een witgouden streep over de Lambo en werd er 120 kilo ballast overboord gekieperd. De belangrijkste aanpassing betreft de aandrijving. De voorwielen moeten het nu zonder aandrijfkrachten doen, alle pk’s gaan naar de achterwielen. En dat is waar puristen al een lange tijd op hoopten.

 

Nadat de Diablo in zijn krochten was teruggekeerd, is er geen Lamborghini met tweewielaandrijving meer gelanceerd. Het leek de Italianen verstandiger om vierwielaandrijving toe te passen nadat de vermogens de 500 pk overschreden. Wel werden de systemen zo geprogrammeerd dat de achterwielen in normale situaties het gros van het vermogen te verwerken krijgen. De opzet slaagde, want Lamborghini’s zijn zo’n beetje de meest plezierige supersportauto’s om mee te rijden. Bij acceleraties is er steeds voldoende grip zonder dat de elektronica ingrijpt en mocht je de grenzen opzoeken, dan hoef je niet meteen bang te zijn dat je kop eraf wordt gerukt als je een klein foutje maakt. Laat dus gerust het gas los in een te snel genomen bocht.

 

De LP550-2 heeft een heel ander karakter. Als je het stuur van de Balboni ook maar een centimeter draait, merk je direct het verschil. De besturing voelt lichter, directer en evenwichtiger dan bij de vierwielaandrijver. Dan realiseer je je dat bij de normale uitvoering de besturing ‘gehinderd’ wordt door extra aandrijfassen en de krachten die zij te verduren krijgen. Deze ongestoorde besturing is heerlijk. De auto voelt veel alerter aan, sterker nog: hij is levendiger.

 

Rij je sneller dan stapvoets dan geeft de Lambo via tintelingen in je vingertoppen en billen heel duidelijk aan: gas op de plank en geniet. De reactie op stuurbewegingen is heftiger dan tevoren. Het lijkt of al die 120 kilo’s die hij is afgevallen eerst boven de voorwielen zaten en dat terwijl het voordifferentieel misschien maar 30 of 40 kilo weegt. Hoe dan ook: het tovert een vette glimlach op je gezicht. Wacht maar tot je net die grens over gaat en de auto je met een subtiele schuifpartij duidelijk maakt dat het menens is. De tractiecontrole is minder streng afgesteld en staat dus meer slip toe. Maar dat is niet dé reden om vriendjes te worden met de Balboni.

 

In de bocht neemt die hoeveelheid grip niet af en blijkt de auto net zo gretig als de LP560-4. Maar laat je het gas los in de bocht of ben je juist iets te enthousiast, dan wordt deze tweewielaandrijver nerveus en is dan minder vergevingsgezind dan de standaardauto. De afstelling van de dempers, veren, remmen en van het esp, ja zelfs de bandenkeuze is helemaal naar de wensen van Valentino Balboni. Dat betekent dat de grenzen snel bereikt zijn. Voor je het weet, laat deze Lamborghini zijn tanden zien en moeten de banden hun strijd tegen de 542 pk’s opgeven. Natuurlijk, als je Valentino Balboni heet, is dat geen probleem. Het plezier per kilometer is dan nog groter. Als je een gemiddelde automobilist bent, maakt deze auto je angstig – en daarmee langzamer.

 

De speciale sportvering die onder deze testauto zit, maakt het er niet beter op. Balboni himself heeft al aangegeven dat de demping daarvan iets zachter moet, zodat je ook een bocht kunt insturen zonder dat je ruggengraat aan gruzels gaat. Dat maakt de angst op stille Italiaanse landweggetjes alleen nog maar erger. Dit is mannenspeelgoed, maar had je iets anders verwacht? Valentino Balboni kent deze auto tot in het diepst van zijn vezels en laat dat als chauffeur tijdens een rit dat we naast hem zitten graag blijken. Het is een geweldige ervaring, al moet je wel zoveel vertrouwen in de man hebben dat je niet zenuwachtig wordt van het diepe ravijn naast je.

 

Nu is de gewichtsbesparing beperkt en de motortechniek onveranderd, dus elke ervaring los van het rijden, is hetzelfde als bij de standaardversie. De 5,2-liter V10 jankt achter je rug dat het een lieve lust is, ondertussen vervaarlijk blazend door zijn uitlaten. Hij lijkt je uit te dagen: Haal die knopen uit je oren en hoor eens wat ik voor je in petto heb! De versnellingsbak is een genot. De pook gaat door een schitterend open patroon en laat met overduidelijke geluiden horen dat de juiste versnelling is ingelegd.

 

De striping is een belangrijk herkenningspunt van de Balboni. Over het midden van de carrosserie loopt een brede witte streep, bekroond met een klein gouden randje. In de bekleding en op het dashboard kom je dit thema tegen. De enige reden dat ze er zitten is omdat ze ook op oudere raceauto’s te vinden zijn en Balboni dat nou eenmaal mooi vindt. Op de linkerdeur staat de handtekening van Balboni. De spaakvelgen zijn 19 inch in doorsnee en gespoten in donkergrijs. Meer herkenningspunten zijn er niet. Geen vleugelspoilers, geen rare uitlaten of andere Halfords-meuk. Het komt de auto alleen maar ten goede.

 

Er is één maar. De LP550-2 heeft zo’n enorme potentie dat je ook echt Valentino Balboni moet heten om er optimaal van te kunnen genieten. Een gemiddelde bestuurder heeft hier helemaal niets aan. Ja, je kunt er lekker over pochen, maar het is zonde om dan vervolgens maar een fractie van z’n kunnen te benutten. Er is maar een heel klein groepje mensen dat goed genoeg is om alles uit de kast te kunnen halen. Gelukkig is de oplage van de Balboni maar 250 stuks, dus de kans dat alle exemplaren in de juiste handen komen, is aanwezig.

 

Als de LP550-2 een lichtere, goedkopere Gallardo-variant was, zou ik ‘m zeker aanprijzen. Maar het ziet er naar uit dat je voor minder juist meer moet betalen. En dan is het helemaal zonde als je het volledige potentieel niet kunt benutten. Deze Lamborghini is geweldig, wat nog eens extra wordt aangezet door de speciale benaming. Maar neem van ons aan dat je met een standaardversie evenveel plezier hebt.