Je weet meteen dat het over een echte liefhebbersauto gaat als de mensen ‘m noemen bij z’n fabriekscode. De Toyota AE86 (of de Hachi-Roku zoals hij ook onder kenners heet) was de 1.600 cc, achterwielaangedreven variant van de vijfde generatie Toyota Corolla uit 1983.
Hij werd geleverd met twee verschillende gezichten – als Levin (met vaste koplampen) of als Trueno (met inklapbare lampen) – en twee verschillende achtersten, als hatchback of als coupé. Maar de heldere lijnen en de nette proporties waren niet de zaken waarvan autofans begonnen te hyperventileren. Dat zat ‘m namelijk in het feit dat ie voldeed aan een even simpele als gouden TG-regel: achterwielaandrijving + een betaalbare, lichtgewicht (970 kilo) basis = plezier.
maar dat maakte de Toyota AE86 niet legendarisch
Maar zelfs daarmee zou de Toyota AE86 het niet tot de eeuwigheid hebben geschopt. Dat is te danken aan een man die de achterwielaandrijver tot befaamd onderdeel van de Zeitgeist wist te katapulteren. Zijn naam is Keiichi ‘Drift King’ Tsuchiya.
Hij was een beetje een onaangepaste coureur. Als hij het zat was om op kop te rijden, gooide hij zijn AE86 dwars in de bocht, om zichzelf en het publiek te vermaken. En toen werd hij er goed in. Zo goed, zelfs, dat hij het begon te doen op de kleine bergweggetjes van Japan en er een schokkerige maar fascinerende video van maakte – genaamd Pluspy. Je kunt hem onderaan de pagina bekijken.
Die ging de wijde wereld over en gaf Tsuchiya de bijnaam Drift King. Er volgde meer: hij werd de held van een hele generatie toen hij werd vereeuwigd in Initial D, een manga-strip waarin de held in een gemodificeerde Toyota AE86 in de bergen rondreed en tofu aan huis bezorgde. Jazeker, tofu.
Ten eerste: de viercilinder met dubbele bovenliggende nokkenas is een genot. Waar hedendaagse snelle, betaalbare sedans en hatchbacks een homogeen, kunstmatig turbogeluid voortbrengen, heeft de Toyota AE86 een ondeugende rasp, als een kwade wesp die in een conservenblik zit opgesloten. Om de motor aan het werk te zetten, moet je zelf ook werken: toeren zijn noodzakelijk, en dus is het schakelen met de vijfbak een druk klusje.
Drift de Toyota AE86 gemakkelijk?
En ‘m dwars zetten is niet slechts een kwestie van domweg een dot gas geven en dan maar hopen dat je de slip goed opvangt, zoals in een BMW M3. Je moet daadwerkelijk het gewicht van de auto weten te verplaatsen, een draaiende beweging inzetten door middel van de remmen en dan gebruikmaken van de balans van de auto, en van het momentum. Met maar 130 pk onder je rechtervoet kan het gaspedaal je nergens voor behoeden, dus in een slip blijven is een ware kunst.
Maar wat dan als je tofubezorger bent in 2017?
Nou, dan ga je voor de spirituele erfopvolger van de AE86: de Toyota GT86. Toen ie in 2012 werd gelanceerd, was ie de broodnodige bruistablet in het stilstaande water van Toyota’s oh zo beige portfolio. De ingenieurs werden naar hun tekentafels gestuurd en kwamen pas weer tevoorschijn toen ze een antwoord hadden gevonden op een vraag die Toyota zich al een jaar of 30 niet had gesteld: hoe kun je plezier hebben in een redelijk geprijsde auto? Het antwoord bleek onveranderd: achterwielaandrijving + een betaalbare, lichtgewicht basis met de naam Toyota GT86.
Net zoals bij de Toyota AE86 moet de motor van de GT86 tot hoge toeren worden gedwongen om ‘m leuk te maken. Aangezien het maximale koppel – een redelijk magere 205 Nm – pas bij 6.400 tpm beschikbaar is, moet je de naald constant dicht bij de rode lijn houden.
Maar de GT86 is heerlijk als je echt van autorijden houdt. Elk mechanisch onderdeel is een tactiel genoegen en werkt perfect samen met het volgende. Dan probeer je ‘m te laten driften en realiseer je je ineens dat je het ding op z’n limiet kunt rijden zonder angst en zonder een miljoenmiljard km/u te hoeven gaan.
Maar net als bij z’n voorganger draait het bij de GT86 om het in beweging brengen van de massa, en niet zozeer om het laten doorslaan van de dunne achterwieltjes door middel van slechts 200 pk. Maar opgelet: omdat er weinig koppel of vermogen is om je te helpen, kan ie bij het uitbreken vliegensvlug de andere kant op schieten als je er niet snel bij bent met je stuurbewegingen.
Dus: is er vooruitgang geboekt? Nee, alleszins niet. Maar als auto’s karakter hebben en zulke vermakelijke grenzen als deze, wie maalt er dan nog om vooruitgang?
Reacties