De game Motorhead uit 1998 lijkt nu haast wel een hoopvolle visie

Je móét haast wel meevoelen met de ontwikkelaars van het sciencefiction-racespel Motorhead. Ze deden eind jaren ’90 overduidelijk hun uiterste best om de meest uitzichtloze, dystopische toekomstvisie uit te beelden die ze zich maar konden voorstellen. Het spel is somber, duister en industrieel, het soort autoracen waar het karakter van Harrison Ford in Blade Runner zich mee kon ontspannen na een drukke dag replicanten afknallen. De ontwikkelaars konden toen natuurlijk niet weten dat Motorhead nu, in de échte 21^e eeuw, een haast hoopvolle visie zou blijken op een toekomst waarin de verbrandingsmotor relevant bleef.

De sciencefiction-esthetiek was het bijzonderste aan deze game. Dit zag er echt uit als racen zoals het door Ridley Scott in 1982 geregisseerd had kunnen zijn. De circuits voerden langs imposante betonnen gebouwen, straatverlichting had moeite om door de ‘sfeervolle’ smog heen te komen en je hoorde gedempte muziek als je langs een in neon badende nachtclub reed. Het enige dat nog ontbrak was een noedelbar.

In Motorhead hadden de auto’s gewoon wielen

Maar waar zijn beroemdere stalgenoot Wipeout het fenomeen ‘wielen’ gewoon helemaal oversloeg, bood Motorhead juist rijeigenschappen die op sim-niveau lagen. Het onder de knie krijgen van dat weggedrag was van vitaal belang, want het was beslist geen makkelijk spel en één klein foutje was meestal genoeg om je de race te kosten. Goed, je hoefde je tenminste geen zorgen te maken dat er opeens een hittezoekende raket op je uitlaat werd afgevuurd.

Een interessant technisch foefje was dat de game je de mogelijkheid bood om de graphics nog vloeiender te maken als je genoegen nam met minder tegenstanders. Een leuke party trick, maar de game speelde ook bij minder frames per seconde al zo briljant dat je dat alleen maar gebruikte om indruk te maken op je maten.

En om de olifant in de kamer te benoemen: de soundtrack was allemaal trance en elektronische muziek. Geen raspende keelgeluiden van Lemmy en kornuiten dus. Dat zal menig heavymetal-fan in de jaren ’90 danig in verwarring hebben gebracht…