Uitgelicht: Hammond in de 3.0 CSL

Een homologatiespecial die alom wordt beschouwd als de allereerste M van BMW. Richard Hammond kruipt achter het stuur van de CSL.

 

Iedereen met een voorliefde voor stickers, spoilers en technische tuning kan er eens goed voor gaan zitten. De BMW 3.0 CSL ‘Batmobiel’ zal bij elke zelftuner in de smaak vallen. Al is het alleen maar vanwege de luchtgeleiders die over de bovenkant van de voorspatborden lopen. Maar we hebben hier ook te maken met twee grote verrassingen. Om te beginnen is deze BMW, ondanks dat hij lijkt te zijn getekend in het schoolschrift van een twaalfjarige, een serieus stuk techniek. Kijk nog maar even goed naar deze auto en laat mijn bewering even goed op je inwerken – een serieuze auto. Alsof je een clown op televisie voorstelt als een politiek zwaargewicht.

 

Toch heeft alles wat je bij deze auto ziet, met uitzondering van de striping, een functie. Zo genereert de bodykit bij een snelheid van 200 km/u een neerwaartse kracht van 90 kilo. De eerder genoemde vinnen op de voorspatborden waren een idee van technici die BMW bij Ford wegkaapte omdat de Duitsers het zat waren dat de Capri in het WTCC steevast sneller was dan de CSL. Dat is dus het grote geheim van deze auto. Het is een homologatiespecial, waarvan er slechts 1.039 zijn gebouwd. Een project dat alleen bestond om de raceauto’s van BMW goedgekeurd te krijgen.

 

Voor de carrosserie werd dunner plaatstaal gebruikt, de motorkap en de achterklep bestaan uit aluminium. Wel werd in sommige gevallen het aluminium kofferdeksel ingeruild voor een metalen exemplaar om montage van de achtervleugel mogelijk te maken. Verder hebben de technici de vloerbedekking, stuurbekrachtiging, elektrisch bedienbare ramen en al het isolatiemateriaal overboord gegooid. Tot zover verrassing nummer één.

 

De tweede verrassing kreeg ik toen ik eenmaal met ‘m reed. Ik verwachtte een stugge, kale auto en messcherp rijgedrag. Veel mensen zien deze auto ook als de meest brute homologatiespecial die ooit is gemaakt. Maar dat valt dus heel erg mee. Want wat een feest is het om deze BMW over het circuit te jagen.

 

De bodykit is zo uitzinnig dat je de diverse vinnen en spoilers vanachter het stuur kunt zien en dat is al leuk. Verrassender is echter hoe goed de auto rijdt. Soepel en zijdezacht – eigenlijk precies wat je mag verwachten van een auto met de Autobahn als geboortegrond, al is dit dan een veel extremer exemplaar. De motor, die voor latere modellen werd opgeboord van 3,0 naar 3,2 liter, klinkt en voelt als een turbine. De zescilinder komt met een discreet gejank op toeren, waarna de auto bijna als een vliegtuig richting horizon wordt geschoten. De wielen klappen nog net niet in, anders zou je met een warme handdoek op je gezicht achterover leunen.

 

Er is niet alleen goed nieuws. Als je de CSL een bocht in gooit, lijkt ie eerst even te moeten nadenken alvorens langzaam de juiste kant op te draaien. Versleten of bejaarde schokbrekers zouden de oorzaak kunnen zijn – het blijft een 36 jaar oude auto – maar ik vermoed dat de gefortuneerde zakenman die bij de fabriek een nieuwe in ontvangst nam, niet bepaald een auto met het karakter van een Lotus Elise kreeg. Voor deze auto moest je wel goed in de slappe was zitten, aangezien er in 1973 een prijskaartje van zo’n 5.500 euro aan hing. Voor de goede orde: de gemiddelde huizenprijs in die tijd was net even meer dan 9.000 euro.

 

Voor dat geld had je wel wat. Een auto die zelfs naar de huidige maatstaven allesbehalve langzaam is, bijvoorbeeld. Van 0 tot 100 km/u in 6,8 seconden en een topsnelheid van 220 km/u. En ondanks al het gehomologeer, voelt ie nog altijd aan als een oude, hippe sport-coupé. Een turbo is afwezig, hij heeft maar vier versnellingen en het vermogen gaat volledig naar de achterwielen. Dankzij de soepele overbrenging voelt de BMW veel beschaafder aan dan ie in werkelijkheid is. Dit is een legende die je prima dagelijks zou kunnen rijden. Alleen moet je dan wel geluk hebben. En een gevulde spaarrekening. Mede door roestgevoeligheid zijn ze ongeveer even zeldzaam als een betrouwbare aannemer, en als je minder betaalt dan 50.000 euro heb je absoluut een koopje.