Chris Evans in de Aston Martin DB10

Een nieuwe Bond-film betekent een nieuwe auto voor 007. Maar welke plek gaat de exclusieve DB10 innemen tussen de vierwielige grootheden die in eerdere films verschenen? Eens kijken wat Chris ervan denkt.

De DB10 is gezegend met een belachelijk mooi figuurtje. Gebeeldhouwde perfectie in elke glooiing. Prachtige lijnen, een geweldige achterkant en kogelgaten in plaats van ventilatiesleuven. Wauw. Kijk naar die wielen: spiraalvormig in het midden, spaken zo scherp als een scheermes. Zelfs als de wielen stilstaan, krijg je het idee dat ze bewegen. Dat geldt eigenlijk voor de hele auto. Veel auto’s zien er pas goed uit als ze bewegen en niet als ze sombertjes staan te wachten tot ze worden uitgelaten. Dit geldt niet voor deze Aston.

Heb ik al het genoegen gehad om erin te rijden? Ja, dat heb ik. Nog belangrijker is dat de grote eer me toeviel om naast Marc Higgins (voormalig WRC-coureur) te zitten terwijl hij de auto over het Longcross-testcircuit rost. Higgins is tevens stuntrijder voor Bond, en hij is gelukkig goed in miraculeuze reddingen (zie deze epische herstel-actie in een Subaru op het eiland Man). Dus, was dit een mooi ritje, denk je?

Het lijkt of Mark Higgins vergeten is dat we hier niet op de filmset in Rome zijn. Mijn hart bonst werkelijk mijn keel uit. De DB10 waarin we rijden, is daadwerkelijk het exemplaar dat we te zien krijgen in de achtervolgingsscène van Spectre. We driften gedurende vijftien minuten van links naar rechts over de baan, met werkelijk nul marge voor fouten en een duizelingwekkende snelheid. Hierbij verslijt hij niet één, maar twee sets nieuwe banden.

Dit was zonder twijfel de meest angstige/opwindende/coole/ziekmakende ervaring die ik ooit in een auto heb gehad. Het was alsof Mark en de auto één waren. Dit was een gebeurtenis die boven alle andere uitsteekt. Ik heb zelfs doodsangsten doorstaan met Mika Häkkinen in een C 63 AMG en naast Jason ‘mafkees’ Plato gezeten in verschillende machines, van de Maserati MC12 tot allerlei Ferrari’s. Niets haalt het echter bij deze dag.

Deze DB10 zal niet in productie gaan en dus niet te koop komen. Maar recent werd bekend dat de DB11 de DB9 vervangt, dus nummer 10 blijft onbezet, en dat geeft Aston ruimte om zich in de toekomst te bedenken. Dat moeten ze wel doen, toch? De Aston Martin V12 Vantage blijft mijn favoriete handgeschakelde auto. Als er een toekomstige DB10 komt die half zo goed is, met dat nieuwe uiterlijk, wordt ie meteen een legende.

Stel je eens voor hoe het moet voelen om Daniel Craig te zijn, die ’s ochtends in de spiegel kijkt en denkt: ‘Shit, ben ik James Bond?’ (En vervolgens: ‘Ben ik getrouwd met Rachel Weisz?!’) Hij is niet alleen Bond en getrouwd met een mooie, enorm getalenteerde en sympathieke vrouw, hij is ook de succesvolste James Bond aller tijden. Dus, het zal ongetwijfeld heel goed voelen om Daniel Craig te zijn.

'Iedereen die de DB5 een beetje
kent, zal bevestigen dat hij ietwat
bootachtige rijeigenschappen heeft'

Nog beter is het echter om Aston Martin te zijn. Natuurlijk, het is een wisselwerking, maar er bestaat geen betere publiciteit voor een product dan de deal tussen Aston en de Bond-producenten. Onbetaalbaar.

Het verhaal over de totstandkoming van die samenwerking is bijzonder. Naar verluidt kwamen directeur Sam Mendes en producer Barbara Broccoli langs bij Aston, alwaar het hoofd design Marek Reichman diverse ideeën opperde. Ondertussen zag Sam iets verscholen in een hoek staan. ‘Die wil ik’, zei hij wijzend.

Reichman had al zo’n vermoeden, maar was nogal bevreesd voor de tijdsdruk; ze moesten nog een rijdbaar exemplaar maken. Dus toen Sam riep, ‘We hebben tien werkende auto’s nodig binnen zes maanden’, viel de designer haast terplekke flauw.

Zoals we weten, is het verzoek van Mendes ingewilligd en daarmee werd de wereld getrakteerd op een van de mooiste auto’s aller tijden. Lieve hemel, laat Aston de DB10 in productie nemen. Dit moet wel de mooiste Britse auto zijn sinds de Jaguar E-type uit 1961.

En wat een mooie historie heeft Bond ons al gegeven. Te beginnen met een andere Aston, de DB5 uit Goldfinger die zo aantrekkelijk was om te zien, maar (helaas onomstotelijk bewezen) niet zo geweldig om in te rijden. Een aantal jaar geleden bezat ik zo’n Aston. De mijne stond zelfs op een Royal Mail-postzegel ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van Aston. Iedereen die dit model een beetje kent, zal bevestigen dat de 5 ietwat bootachtige rijeigenschappen heeft, zelfs in vergelijking met z’n voorganger, de DB4. Zowel de 4 als de 6 zijn in dat opzicht beter dan de 5.

Dat mag de pret niet drukken. Bond rijdt in een DB5 in Goldfinger, Thunderball, GoldenEye, Tomorrow Never Dies en Casino Royale. Daniel Craig verplaatste zich ermee in Skyfall, helemaal naar Schotland, maar in werkelijkheid reed hij gewoon door Surrey.

De DB5 is de Bond-auto en zal dat altijd blijven. Althans, in de films. In de boeken is het een ander verhaal. James Bond is eerst een Bentley-man, vandaar de 4,5-liter Bentley in Casino Royale, Live and Let Die en Moonraker. In Goldfinger was hij een Aston-man.

De Bentley laat me trouwens redelijk koud, maar de DB van de derde generatie, dat is pas een auto. Indrukwekkend en tot op de dag van vandaag heerlijk om in te rijden. Hoewel de DB2 geen Bond-auto is, moet ik die hier toch even noemen. Onlangs reed ik erin, niet zomaar een exemplaar, maar de eerste Aston die werd uitgerust met de beroemde Vantage-motor. Gebouwd in 1950, maar geweldig rijdend. En met het geluid van seks op wielen. Een Nederlandse gast kocht deze Aston voor een relatief laag bedrag op een veiling, terwijl de rest van de wereld kennelijk lag te maffen. Slim.

'Lotus parkeerde permanent een Esprit voor
de deuren van de Bond-studio’s, in de hoop
dat men de auto zou opmerken en hem
een glansrol zou geven'

Nog even een mooi verhaal. Klopt het dat Sir Anthony Bamford de twee Astons DB5 kocht die in Goldfinger gebruikt zijn? Ja, dat klopt. Hij kocht ze samen voor 1.500 pond, terwijl hij in eerste instantie dacht dat hij er voor die prijs één gekocht had, maar dat bleken er dus twee voor de prijs van één te zijn.

Klopt het dat hij de ene DB5 ruilde voor een Ferrari 250 GTO, die nu zo’n 50 miljoen waard is? Ja, ook dat is waar. De beste deal uit de geschiedenis van de automobiel.

En nu? Is het ook zo dat Bond-filmproducent Cubby Broccoli na Dr. No in 1962 wilde dat Bond in een E-type zou rijden, maar dat Jaguar wegens de populariteit van die auto geen exemplaar beschikbaar had voor filmopnames? Als je het aan Jaguar vraagt dan is dit inderdaad het waargebeurde verhaal. Maar Aston Martin-experts ontkrachten het en noemen het een mythe die Jaguar wel aanspreekt. Volgens de historici was Aston vanaf het begin al het ros waarmee Bond zou gaan rijden.

Zo bestaan er vele verhalen rondom de auto’s van Bond. Een van mijn favorieten gaat over de op één na coolste auto waar James ooit mee speelde. De sneeuwwitte Lotus Esprit in The Spy Who Loved Me. (Weken van mijn leven heb ik verspild aan het vinden van zo’n ding. De vooras brak tijdens het tweede ritje dat ik ermee maakte.) De legende van Lotus luidt als volgt: het hoofd verkoop parkeerde permanent een Esprit voor de deuren van de Pinewood Studios, in de hoop dat Cubby Broccoli ‘m zou opmerken, verliefd zou worden en de auto een glansrol zou geven. Blijkbaar is dat exact wat er gebeurde. Briljant, als het verhaal klopt.

Een andere beroemde Bond-auto is de gele Rolls-Royce Phantom III uit Goldfinger. Toevallig weet ik dat productiemaatschappij EON die nog steeds heeft staan in een opslag in Norfolk, samen met de AMC Hornet X. Die laatste was de ster in The Man with the Golden Gun, met een miraculeuze kurkentrekkerjump. Een stunt die simpelweg niet mocht mislukken, want anders… Nog steeds is dit een adembenemende scène.

Dit zou geen volwaardig Bond-verhaal zijn zonder een toespeling te maken op een geheim. Terwijl ik naast Mark in de DB10 zat, viel mij één ding in het bijzonder op.

‘Wauw, is dat wat ik denk dat het is, Mark?’, piepte ik. ‘Ja, maar de producers hebben mij specifiek gevraagd om te benadrukken dat dit in geen enkel artikel genoemd mag worden. Beloofd?’

Ik zeg niets. Maar we kunnen rekenen op een leuke verrassing.