Ford Mustang in alle staten: deel 1

De Ford Mustang komt dit jaar naar Europa. Om dat te vieren, gaan we met ‘m op bezoek in 50 staten van de Verenigde Staten. Zit klaar en hou je vast voor de meest grootse roadtrip in de geschiedenis van TopGear. Dit is deel 1 van de 5.

Etappe 1

Km: 2.608,5
Dagen: 2,5
 

Te bezoeken staten:

1. Maine
2. New Hampshire
3. Vermont
4. Massachusetts
5. Connecticut
6. Rhode Island
7. New York
8. New Jersey
9. Pennsylvania
10. Delaware
11. Maryland
11b. District of Columbia
12. Virginia
13. West Virginia
14. Ohio
15. Kentucky
16. Tennessee
17. North Carolina
18. South Carolina
19. Georgia

Kun je je voorstellen hoe ingewikkeld het logistiek is om een trip te maken door elke staat van de Verenigde Staten van Amerika?

De raampjes zijn dicht en de airconditioning staat vol aan, maar we zweten alsof we lekken. De hete en vochtige lucht buiten de auto is zo verzadigd met vocht dat ons lichaamsvocht er gewoon niet meer bij kan. Voor ons bevindt zich een drag-strip van 400 meter waarop zoveel grip aanwezig is dat het eigenlijk zo’n groot lint van kleverig vliegenpapier lijkt. Achter en naast ons op de tribunes wachten mensen met ingehouden adem op de historische dingen die komen gaan.

Een forse man met een nog forsere baard wuift ons naar voren dus ik zet ‘m in z’n één, hoor en voel de ‘tok’ van het Torsen-differentieel, en rol langzaam naar de startlijn. Als ik dat doe, hoor ik dat het omroepsysteem buiten wordt aangezet, en dan hoor ik: ‘Lay-deez and-ha gen-tle-men, een groot applaus voor de eerste, nieuwe Ford Mustang!’ En terwijl het publiek doet wat van hen wordt gevraagd, duw ik op het gaspedaal, laat de koppeling opkomen en spring de nacht van Carolina in – voor de nieuwe Mustang is dit z’n eerste keer op een drag-strip.

Hoe weten we dat het de eerste keer is? Omdat alles wat we tot nog toe hebben gedaan – en de komende weken zullen gaan doen – een primeur is voor de nieuwe Mustang. We rijden in het eerste exemplaar dat van de band is gerold, dus wat we ook met ‘m doen – ‘m bijtanken, een bon krijgen, chips eten, boeren – alles is nieuw voor de gloednieuwe Mustang. Dat is een prachtig privilege, uiteraard, maar wel een privilege waar we iets voor hebben moeten doen. We moesten Ford overtuigen dat we het beste plan hadden om de komst van het nieuwe model luister bij te zetten, een model dat vanaf dit jaar ook in Europa geleverd zal gaan worden.

Dus bedachten we vele slimme plannen. Toen gooiden we die allemaal in de prullenbak en gingen voor het simpelste idee. De Mustang is dit jaar 50 jaar oud. Er zijn 50 staten in de VS. Waarom rijden we de auto niet door al die staten om beide feiten te vieren, om deze nieuwe auto aan alle staten voor te stellen, een voor een? Deal, zei Ford, prima, waarop we ons gebluf moesten waarmaken en het tijd werd voor wat Serieuze Planning.

Of nou ja, ten dele serieus. Een van onze redacteuren begreep niet waar de rest zich zo druk over maakte. ‘We karren toch gewoon wat door Amerika en vertellen erover. Niet dan?’

Nee, niet dan. Of nou ja, eigenlijk dus wel. Maar niet voordat we een paar maanden hadden zitten staren naar Google Maps, de reis zo georganiseerd hadden dat het op een militaire evacuatie begon te lijken, en heel, heel veel logistieke onthullingen deden – zoals die keer dat we ontdekten hoe ver Alaska wel niet af ligt van de andere staten van de VS. Wat daaruit voortkwam, was een route die op de kaart van de VS leek op het werk van een krioelende spin die in inkt was gedoopt en te veel cafeïne op had. Het startte in Maine, aan de oostkust, en wrong en slingerende zich een weg westwaarts, naar de eindbestemming: het Sunset Marquis Hotel, bij Sunset Boulevard in Los Angeles, Californië.

Totaal aantal kilometers? Volgens de laptop 18.175,5. De tijd om de trip te voltooien? Ongeveer twee weken. Mogelijke problemen? Te veel om op te noemen. Een reis die in het geheugen blijft hangen? Lijkt ons wel.

De echte ster van de reis werd door Ford gekozen en uitgerust. De verstandigste Mustang, in retrospectief, voor deze lange afstand en uitdagende tocht door de voorsteden en de natuur van de VS zou een GT zijn geweest met de 5,0-liter V8, de meest comfortabele stoelen en de vriendelijkst denkbare ophanging, plus de makkelijkst schakelende bak zodat we in de stad niet al te hard zouden hoeven werken.

Maar Ford, waar men kennelijk dacht dat we wilden gaan racen en elke ochtend nog voor het ontbijt een set banden zouden oproken, ging voor het rauwste en ruigste model in de optielijst. Zodoende kregen we te maken met een robijnrode GT (alle GT’s zijn V8’s), uitgevoerd met een paar Recaro-racestoelen en het alleen in de VS verkrijgbare Performance Pack. Dat betekent dat we grotere remmen hadden, een versterkt onderstel, een stijvere ophanging, bredere 19 inch velgen en een 3,73:1-achteras met dat Torsen-differentieel, waaraan we elke keer dat we ‘m in z’n één zetten zouden worden herinnerd. Als we op een baan waren gaan racen, hadden we deze uitvoering gewild. Voor onze Amerikaanse tour leek het allemaal nogal hard en ambitieus. Maar dat was wat het was. In deze en de komende vier etappes kun je met ons meerijden terwijl we kennismaken met de VS en de Amerikanen kennis laten maken met de Mustang van 2015. Zit je lekker? Mooi, dan beginnen we.

Ik verwachtte niet dat ik een schildpad zou zien. Niet hier, midden op een verlaten, mistige snelweg, op een paar kilometer van Atlanta. Maar om eerlijk te zijn, verwachtte de schildpad waarschijnlijk ook geen knalrode, nieuwe Mustang GT met 120 km/u op zich af te zien komen. Maar het gebeurt wel, en we staren naar elkaar in ongeloof. Hij reist een meter of dertig per dag, dat doen wij zo ongeveer per seconde.

Nee, dit wordt geen variant op het verhaal van de haas en de schildpad, alhoewel het ons niet zou hebben verbaasd dat als hij hemelsbreed rechtdoor zou zijn gelopen, hij alsnog eerder in Californië zou zijn geweest dan wij. Wat ons opviel, was hoe we naar elkaar keken. Aan gestaar waren wel gewend geraakt, vanaf het moment dat we de Mustang drie dagen eerder hadden opgehaald bij Granite Ford, gemeente Rochester, in de staat New Hampshire. We reden rond en keken naar mensen en dingen, en mensen keken naar ons en wezen ons na. Ze grinnikten, lachten, zuchtten, high-five’den, zongen, grepen naar hun pistolen, en vonden het doorgaans enorm leuk om in de buurt te zijn van de allernieuwste Mustang.

Ze wisten ook allemaal, stuk voor stuk, precies waar ze mee te maken hadden en wat ie was. Alsof er al maanden foto’s van ‘m op de verpakking van cornflakes hadden gestaan, of dat ie op een andere manier in het bewustzijn van de mensen was geprogrammeerd. Echt vrijwel iedereen – mannen, vrouwen en kinderen, van wie er veel aan hun ouders’ mouw trokken en begonnen te wijzen – zag ‘m, kende ‘m en hield van ‘m. Als getuigen in Opsporing Verzocht wordt gevraagd wat voor auto het was waarin de boeven zijn ontkomen, mag je blij zijn als ze de kleur kunnen noemen. In de VS kan iedereen, in elke leeftijdscategorie, je meteen het merk, het model en het bouwjaar noemen. En al zeker als het om een Ford Mustang gaat.

Inclusief Kim, die met haar kinderen op een idyllisch stukje strand speelt tijdens onze eerste stop in Maine. Als ze de Mustang zien, laten ze allemaal tegelijk hun emmertjes en schepjes in het zand vallen en komen rennend de auto van dichtbij bekijken. Kim weet dat het de nieuwe Mustang is omdat ze toevalligerwijs bij de lokale Ford-dealer werkt. Haar kinderen ‘weten het gewoon, snap je?’ Ze weten dat het de nieuwe Mustang is, en dat is kennelijk genoeg om hen extatisch te maken. Ze klimmen erop en erin, laten veel zand achter en nemen selfies in de passagiersstoel, en beoordelen ‘m dan als ‘heel cool’, wat goed nieuws is voor deze Mustang, ook en vooral op de lange termijn. Als deze kinderen, geboren na het jaar 2000, ‘m zo leuk vinden, zou de Mustang die nu 50 jaar oud is wel eens een eeuw oud kunnen worden.

Maar eerst moet ie ons in minder dan 48 uur door achttien staten transporteren, dus we moeten door. De eerste etappe gaat van Maine, de meest noordoostelijke staat van de VS, via de oostkust naar – en haal nu even diep adem – New Hampshire, Vermont, Massachusetts, New York, Rhode Island, Connecticut, New Jersey, Delaware, Maryland, Pennsylvania, Virginia, West Virginia, Ohio, Kentucky, Tennessee, North en South Carolina om pas te stoppen in Atlanta, Georgia, waar een andere ploeg TG-redacteuren het stuur zal overnemen.

Het is dus zowel een duurtest als een toeristische verkenning. En omdat we al deze 19 staten moeten aandoen, moeten we vertrouwen op onze eigen, enigszins dubieuze navigatiekunsten, want de navigatie van de Mustang zou ons via de meest directe route sturen, en dat was natuurlijk niet de opzet.

'We waren altijd gewend dat Mustangs levendiger worden als je harder rijdt. Dat geldt niet voor dit exemplaar, deze auto blijft beheerst tot op – en zelfs voorbij – z’n top'

Als dat systeem althans onze Europese accenten zou hebben kunnen verstaan. Als je eenmaal rijdt, kun je ‘m alleen programmeren met je stem. We probeerden alles wat je doet als iemand je niet verstaat – langzaam praten, dan langzaam en heel hard praten, toen schreeuwen – maar niets werkte. We probeerden met een nagemaakt en dommig Amerikaans accent te praten, maar daarvan raakte het systeem helemaal in de war. Toen stopten we ergens en probeerden het systeem handmatig in te stellen, waarop de angst ons om het hart sloeg. Er bleken geen 50 staten in de VS te zijn – het zijn er, althans volgens onze navigatie, 66. Was dat ding al kapot voor we goed en wel op pad waren? We keken beter en zagen dat ons niets te verwijten viel. Het ding was natuurlijk Amerikaans, en was daarom geprogrammeerd met alle door de VS bestuurde territoria, zoals Puerto Rico, de Amerikaanse Maagdeneilanden, Guam, Amerikaans Samoa en nog twaalf gebieden waar mensen wonen. Dat was nog niet alles. Caféweetje nummer 150.965: er zijn er nog negen, zoals Baker Island, waar niemand woont. Dat maakt een totaal van 75.

Maar het navigatiesysteem was niet ons enige probleem. De zesbak, die ons veel werk gaf in de drukke en hectische binnensteden van Boston en NYC, hielp ook niet echt. Aanvankelijk dachten we dat hij gewoon nieuw en strak schakelde, maar na een paar honderd kilometer was daar nog niets aan veranderd – vreemd, zwaar en luidruchtig. We dachten zelfs dat er wat mis mee was, zodat we de fabriek een Whatsapp’je stuurden, maar het antwoord kwam snel en vertelde ons dat het precies zo was bedoeld. Het Performance Pack is in feite ontworpen om deze V8 van 2015 de vertrekkende Boss 302 van 2013 te verslaan op de baan. En dat kan ie, verzekerde Ford ons, en dat is indrukwekkend.

Maar dat ie de 302 kan verslaan, gaat ten koste van iets, en dat maakt de Mustang een lastige kompaan om mee in de stad te rijden. Door het type achteras worden alle ratio’s in de bak korter, voelt z’n eerste versnelling te laag, en het toegenomen koppel zorgt ervoor dat schakelen moeilijker en minder precies verloopt, tenzij je plankgas rijdt. Ook het Torsen-differentieel is een briljante manier om meer vermogen op de weg te krijgen dan het normale LSD, maar het nadeel is dat de aandrijfas los lijkt te hangen als je op snelwegen rijdt.

Deze versie komt echter niet naar Europa, dus we hoeven er verder niet veel woorden aan vuil te maken. Dat ie niet hierheen komt, is geen reden tot paniek – je zou ‘m toch niet willen kopen. Vooral omdat de rest van de auto zo veel beter is dan ie ooit eerder was. Laten we maar beginnen bij het ontwerp, waarin we zien dat alle typische zaken voor de Mustang zijn gemoderniseerd zonder dat het erfgoed verloren is gegaan. Dan is er het op de luchtvaart geïnspireerde interieur met Bell & Ross-horloge-achtige klokken, een grote aluminium dwarsbalk en variabele rij- en besturingsmodi. Er zijn nog altijd zaken waarvan het plastic beter zou kunnen – zoals rondom de handrem – maar door de bank genomen zijn alle onderdelen wel van betere kwaliteit dan voorheen. Dan is er het chassis, dat nu eindelijk geen starre achteras meer heeft maar een onafhankelijk geveerde.

De eerste indruk is dat de auto zwaarder is geworden – hij voelt aan alsof met name de achterkant lager ligt. Het gewichtsverschil bedraagt echter maar zo’n 25 kilo, dus dat ie echt zwaarder aanvoelt, is een illusie. Het zorgt er wel voor dat de auto langzamer aanvoelt, omdat we altijd gewend zijn geweest dat Mustangs levendiger worden als je harder rijdt. Dat geldt niet voor dit exemplaar, deze auto blijft beheerst tot op – en zelfs voorbij – z’n top. Om optimaal van ‘m te genieten, moet je dus even je geest herijken en opnieuw durven kijken, voelen en denken.

Ford is er altijd meester in geweest om auto’s lekker te laten rijden en te laten aanvoelen en dat is ook met deze auto zo. Dat wordt nog veel duidelijker wanneer we de grote steden achter ons laten en de Blue Ridge Mountains ingaan. Daar kan de Mustang, ondanks de alom aanwezige politie – klaarblijkelijk een werkgelegenheidsproject ter plekke – wat vrijer ademen en de route wordt meer een uitdaging dan het filerijden tot nog toe was. Maar net als de lol lijkt te kunnen beginnen, naderen we het eindstation van deze etappe.

Het ontmoetingspunt in Atlanta, Georgia, is een Holiday Inn vlakbij het vliegveld. We hadden die plaats uitgekozen omdat het het soort hotel leek waar nooit iets gebeurt. We hadden het niet meer bij het verkeerde eind kunnen hebben. Als hij had geweten wat er stond te gebeuren, had zelfs de schildpad zich op maximumsnelheid uit de voeten gemaakt.

Klik door naar deel 2 om verder te lezen!