Op ijs met een oude Volvo

Deze man is niet bang om hard te rijden, bijna alle weekeinden racet hij. Hij is wel doodsbang voor het rijden op een ijsvlakte. En terecht.

 

Les 1: Hoe moet ik hard rijden op ijs. Vergeet alles wat je ooit hebt geleerd over het racen met een auto. De theorie die je kent van het asfalt is hier compleet nutteloos. In plaats van de gecontroleerde agressie van het circuitracen, draait het allemaal om balans en rust. De auto op het juiste moment aan het draaien krijgen, relaxed blijven, niet forceren. Bij deze discipline kijk je meer uit de zijruit dan door de voorruit en is het volkomen normaal om met 70 kilometer per uur op een glibberige bocht af te gaan. Racen op ijs is volkomen anders dan op asfalt, zo zal de plaatselijke beroemdheid Ted Persson me leren.

 

Hij is vandaag mijn instructeur en na een paar bochten blijkt dat hij weet waar hij mee bezig is. Ik heb wel wat races gereden, maar niets is vergelijkbaar met rijden op een bevroren meer.

 

Twee dingen verbazen me meteen: hoe veel grip ik heb (dankzij 550 spikes per band) en hoe wild je met deze Volvo 940-racer kunt rijden. Hij is alleen op de achterwielen aangedreven, maar je kunt de Volvo alle kanten op gooien zonder enge consequenties. Maar wees niet achteloos, waarschuwt Ted. Nog steeds moet je vloeiend, snel en zelfverzekerd handelen.

 

 

Daar gaan we: op snelheid naar de bocht toe, scherp insturen en tegelijkertijd voet van het gas om meer gewicht op de neus te krijgen zodat de voorbanden zich vastbijten en de achterkant glijdt. Bij een langzame bocht de koppeling intrappen en loslaten en het gas ingetrapt houden, om hetzelfde effect te bereiken. Dit alles doe je zo’n 50 meter voordat je denkt dat het nodig is.

 

Bij circuitrijden moet je ver vooruit kijken, maar bij ijsrijden moet je ver vooruit handelen. Hier maak ik de eerste fouten. Mijn handelen is acceptabel (niet zo vloeiend als het hoort) maar zo laat dat het bijna reacties zijn. We eindigen keer op keer te wijd in de bocht en landen op sneeuwheuvels. Het grote voordeel van ijsracen? Sneeuw is een stuk vergeeflijker dan de vangrail. Mijn tweede zorg waren de remmen: je gebruikt ze bijna niet. Ted moedigt me aan veel harder de bocht in te gaan, harder dan een normaal mens verantwoord acht. Het glijden in de bocht haalt de snelheid er namelijk flink uit.

 

Het is ook handig om overstuur niet te snel de das om te doen. Je moet het glijden vasthouden, het momentum pakken en dat gebruiken om de auto de volgende bocht in te manoeuvreren. Kies een punt ver na de uitgang van de bocht en mik daarop tijdens overstuur. Dit lukt me exact één keer, en meteen voel ik dat de volgende bocht naadloos aansluit. Dan hoef je geen overstuur meer te forceren in de volgende bocht, want de auto glijdt er automatisch in. Met een klein tikje beweegt de auto van een bocht naar links naar een bocht naar rechts. Terwijl je op het circuit bezig bent iedere bocht zo recht mogelijk te nemen.

 

Veel gaat tegen je intuïtieve gevoel in. Ik moet zo hard nadenken over wat ik doe en constateer dat mijn hersenen niet snel genoeg zijn. Ted lost me af. We gaan nu een stuk harder, maar zijn insturen is een stuk minder extreem en de auto is kalmer. Hij doet alles in dezelfde volgorde als ik, maar met het vertrouwen van iemand die weet waar hij mee bezig is, zelfs voordat hij het gedaan heeft. Misschien is dat het geheim: vertrouwen in je eigen kunnen. Plus oefenen, heel veel oefenen.

 

 

Motor: 2,3 liter, viercilinder turbo benzine

Vermogen: 170 pk

Aandrijving: achterwielen

Transmissie: 5 versnellingen, handgeschakeld

Prijs: ca. 8.000 euro