Het was een mooi jaar, 2019. Er gebeurde veel, de innovatie denderde weer lekker voort en er was (ook belangrijk) genoeg om je af en toe eens lekker aan te ergeren. Elke Top- of Flop-3 blinkt dus vooral uit door onvolledigheid, maar hé: je moet ergens beginnen…
Top 1 : Polestar 1
Laat ik dus maar beginnen met de mooiste auto die ik afgelopen jaar heb gereden: de Polestar 1. Ik snap nog steeds niet waarom er een heel apart merk voor nodig was, of waarom je een elektrisch merk aftrapt met een hybride, maar goed. Beeldschoon is ie, geen lijn teveel, elke streep raak. Datzelfde geldt trouwens voor de bloedmooie Ferrari Roma; eindelijk een eind aan dat ‘meer spoilers en luchtgaten’-festival dat de Italianen nu al jaren teistert, maar weer de tijdloze, klare lijn. Oké, het interieur van de Polestar 1 komt regelrecht uit een XC90, maar het was daar ook mooi, dus waar zeuren we over. Als kers op de taart rijdt de Polestar 1 ook nog eens geweldig, geholpen door een even zinloze als welkome 600 pk en 1.000 Nm. Of je zoeft geruisloos en mileulief vol-elektrisch voort – kan ook, 150 kilometer lang zelfs. Een droom auto van Volvo – wie had dat ooit gedacht?
Top 2: Peugeot e-208
Natuurlijk is 2019 ook het jaar waarin ‘elektrisch’ verder voet aan de grond heeft gekregen. Ik weet niet meer hoe veel elektrische of hybride auto’s ik heb gereden, maar het waren er vooral véél. De beste? De Porsche Taycan, op elke gebied met enige afstand. Maar die kost dan ook een klein vermogen, en ik vind het meestal veel knapper om voor een (soort van) betaalbaar bedrag iets bijzonders neer te zetten. En dat is die Peugeot e-208. Hij rijdt uitmuntend, komt ver zat (340 km, volgens WLTP) en ziet er zowel vanbinnen als vanbuiten ook nog eens fantastisch uit. Dit is er, meer dan die Taycan, zo een die mensen over de streep kan trekken. Chapeau, dus.
Top 3: Volkswagen ID Space Vizzion
En wel hierom: het is géén SUV! Eindelijk gooit iemand de knuppel in het hoenderhok van onnodig grote, onnodig windvangende, onnodig zware en door al die dingen onnodig onzuinige en vervuilende snert-SUV’s. Er is niets, maar dan ook niets dat een SUV beter kan dan een station. Tenzij je natuurlijk in ruig, ongeasfalteerd gebied woont, maar dan heb je inmiddels bijna meer keus dan wanneer je een wat verstandiger auto wilt. Daarbij: als iederéén in zo’n opgehoogd stuk ellende rijdt, heb je aan die hoge zit ook niets meer. Nee, ik vind deze VW niet mooi en zelfs zijn naam is stom. Maar hij is wel een pleidooi voor de herwaardering, of zelfs de algehele terugkeer van de stationwagen. Waarvoor hulde.
Flop 1: BMW Concept 4
Net toen ik dacht dat BMW de bodem van het putje wel zo’n beetje bereikt had met misbaksels als de 7-serie (die neus…) en X7 (die neus…). En net toen ik dacht dat ze de weg naar boven weer een beetje hadden gevonden met de prachtige nieuwe 8-serie. Net op dat moment kwamen ze op de IAA met de Concept 4, een ‘idee’ van hoe de komende 4-serie eruit zou kunnen gaan zien. Ik kon wel janken. Dus BMW was werkelijk van plan om van een van hun nog maar weinige echt fraaie auto’s een Spongebob-uiterlijk te geven? Jawel. Nee, echt: ze hebben inmiddels aangegeven dat die grille geen geintje was, maar er ook echt zo gaat komen. Het aardigste dat ik erover las, was een reaguursel ergens op een site: ‘Niet zo gemeen doen; hij heeft ze nodig om bomen om te knagen en dammen te bouwen’. Dat zegt genoeg.
Flop 2: Nürburgring-records
Ik had echt gehoopt dat we inmiddels van die onzin verlost waren, maar de Onzinnigste Aller Hypes is weer helemaal terug van weggeweest: de Nürburgring-records. Nog nooit heeft iemand iets gehad aan het feit dat de ene auto net iets sneller over dat circuit ging dan de andere, maar de fabrikanten tuimelden weer over elkaar heen om te laten zien wie het verst kon urineren. Absolute dieptepunt was het geëmmer tussen de Porsche Taycan en de niet eens echt bestaande driemotorige Tesla Model S. En natuurlijk het record van de Snelste Voorwielaandreven Diesel Sedan met Metallic Lak. Of het feit dat niemand de zelfspot had dat record te claimen.
Flop 3: Fiat/Alfa
Ooit prachtige bedrijven, inmiddels niets anders dan drama, doffe narigheid of, misschien nog wel erger: oorverdovende stilte. Er lijkt in Turijn en wijde omstreken werkelijk helemaal niets meer te gebeuren. Alfa blonk, naast een drie-keer-niks-facelift van de Giulia en Stelvio, vooral uit door het afschieten van ooit toegezegde, veelbelovende projecten. Geen nieuwe GTV of 8C, dus. Logisch, want daar gingen ze de oorlog niet mee winnen. Van Fiat hebben we sinds de zielloze Tipo en de zesmiljardste ‘Special Edition’ van de 500 sowieso niets meer vernomen. Dieptriest. Maar! Er gloort hoop..!
Het sprankje hoop voor 2020
Want het is nog niet helemaal rond, maar het moet gek lopen wil Fiat Chrysler Automobiles níet overgenomen worden door PSA – Peugeot, Citroën, DS en Opel, dus. Als je ziet wat PSA in iets meer dan twee jaar tijd met Opel heeft gedaan (het al jaren zieltogende bedrijf werd meteen winstgevend gemaakt), dan stemt dat uitermate hoopvol. Laten we hopen dat de Fransen de Italianen eindelijk weer in het gareel krijgen, dan kon de toekomst van Fiat en Alfa wel eens net zo mooi worden als hun verleden was.
Reacties